Podnoszenie na duchu i tiramisu malinowe

Wszyscy mamy niezawodne sposoby na zły humor. No, może nie wszyscy. Pomijam tych, którzy lubią mieć zły humor. Ostatnio mam wrażenie, że zły humor jest jak wiosenny spadek odporności. Trafia się prawie każdemu. Ci bardziej odporni muszą się pilnować i zażywać zwiększone ilości „utrzymywaczy w dobrym nastroju”, bo zaraźliwość złym humorem jest niezwykle wysoka.

Dobrze robi na takie przypadki słońce, miłe towarzystwo, kubek ulubionej herbaty czy sesja terapeutyczna z udziałem psa lub kota.

Całkiem dobrym, choć może nieco kontrowersyjnym lekiem jest zjedzenie czegoś pysznego. Czegoś zupełnie nieprzydatnego, może nawet niezdrowego lub (o zgrozo!) tuczącego.

Jak każdy lek, ten również, dozowany jest rzadko i w ilościach nie hurtowych. A jeśli spełnia swoją rolę, to warto od czasu do czasu zaszaleć i zaaplikować sobie kulinarne „podniesienie na duchu”.

Dziś pierwsza myśl o włoskim deserze to tiramisu. Jestem pewna, że większość zapytanych wskazała by ten deser.

Ciekawe co odpowiadali na to pytanie w latach 50-tych? Od pani Tessy Capponi Borawskiej dowiedziałam się, że tiramisu wymyślono w latach 60-tych ubiegłego wieku! To dopiero niespodzianka.

W polskich restauracjach tiramisu jest najczęściej spotykanym nie polskim deserem. To dopiero ciekawostka. Zagarnęliśmy go bez jakichkolwiek oporów.

Jego wariantów jest tyle ilu twórców. Z jajkami i bez jajek, z bitą śmietaną i bez niej. Z dodatkiem irlandzkich likierów i samej czekolady. No i owocowe. Nie wiem czy tę wersję można jeszcze nazywać tiramisu, ale skoro są biszkopty i jest mascarpone, to nic innego mi do głowy nie przychodzi.

Robiona ostatnio frużelina malinowa czeka w lodówce i mogę spokojnie wziąć się do układania warstw.

Malinowe tiramisu

opakowanie długich biszkoptów

250 g mascarpone

3 jajka

4 łyżki cukru

2 szklanki frużeliny malinowe

maliny

likier malinowy do nasączenia biszkoptów

gorzka czekolada do posypania

Najwygodniej jest zrobić tiramisu w foremce wyłożonej folią spożywczą. Potem nie ma problemu z ładnym wyjęciem go i podzieleniem na porcje. Mnie przyświecało wyjadanie tiramisu łyżką z wspólnej miski z MMŻ, więc nie szukajcie ładnych zdjęć. Miska na razie się chłodzi i krojenie deseru na razie wchodzi w rachubę.

Jeżeli macie już przygotowaną formę, to możemy zacząć. Białka oddzielamy od żółtek. Pamiętajcie o dokładnym umyciu jajek, bo będziemy używać ich na surowo. Ubijamy białka na sztywno. Żółtka ubijamy osobno z cukrem Potem dodajemy do ubijanych żółtek po łyżce mascarpone. Na koniec delikatnie mieszamy masę serową z ubitymi białkami.

Biszkopty układamy w formie lub misce i skrapiamy likierem malinowym. Na nie wykładamy 1 szklankę frużeliny malinowej. Na nią wlewamy masę serową. Kolejna warstwa jest powtórką pierwszej czyli biszkopty, likier, frużelina, mascarpone. Górę posypujemy kakao, startą czekoladą lub płatkami czekoladowymi. Przykrywamy miskę dokładnie folią i wstawiamy na kilkanaście godzin do lodówki.

Jeżeli wizja rozpaćkanego deseru nie wchodzi w rachubę lub lubicie mieć jasno wyznaczone granice, zróbcie ten deser w pojedynczych naczyniach: kokilkach, salaterkach, kieliszkach czy miseczkach. Wtedy możecie mieć pewność, ze każdy dostanie identyczną porcję i nie będziecie liczyć ile łyżek zjadł wasz ukochany, siostra, czy kuzyn.

Smacznego i dużo zabawy przy stole