poniedziałek, 23 kwietnia 2018

Los niedowiarka i makaron z czosnkiem niedźwiedzim i orzechami włoskimi



Po zastawie widać, że sezon morskowy został otwarty. Zawsze te same, nieśmiertelne zielone talerze. Co tam, furtka, na której robię zdjęcia też ta sama. Już nawet zdążyłam sobie wbić drzazgę pod paznokieć.
Chciałoby się powiedzieć, że jest jak co roku. Kuna też czuje się jak u siebie i za kominem na strychu już słuchać kolejne, popiskujące pokolenie.
Wiosna wybuchła jak piniata na kinderbalu (nie wiem czy wiecie ale geneza tej "uroczej" zabawy jest przerażająca?) i po załamaniu nerwowym na początku miesiąca, przeżywam euforię i oszołomienie wiosną.
Co tu dużo gadać; tym razem wiosna mnie zaskoczyła. Zupełnie się jej nie spodziewałam.
Nie zsynchronizowałam się z aurą i jak można było przewidzieć konsekwencje ponoszę do dziś.
Dobrze, że mam dobrą pamięć i do budujących wiosennych widoków mogę sobie dokombinować oszałamiające wiosenne zapachy. Upośledzenie kubków smakowych i węchu jest jedną z gorszych niespodzianek, jakie mogą nas spotkać w kwietniu.
Nie, nie, nie marudzę. Stwierdzam tylko fakt.
Snuję się po sadzie i oczom własnym nie wierzę. Ile pięknych widoków! Zero psich kup. Ani jednego śmierdzącego diesla, pamiętającego czasy kartek na paliwo. Żadnego śladu złośliwego sąsiada, któremu przeszkadza kąpiel po dwudziestej trzeciej.
Zapędziłam się...taki sąsiad jest w każdej, nawet najmniejszej społeczności. Tu też, wśród czterech stałych mieszkańców i kilkunastu letników, panoszy się jeden, któremu przeszkadza wszystko. I powietrze, i dzieci, i psy, i żywopłot, i wysokość modrzewi, i odległość od drogi, i kolor nieba.
Za każdy razem, widząc zbolałego jegomościa, zastanawiam się  czy współczuć, czy nająć napakowanych panów by uzmysłowili, że świat nie jest taki zły.
I wiosna nie robi na nim najmniejszego wrażenia. Co sprawiło, że tak skamieniał? że postanowił być największym ostem w okolicy?
Od "uroczego" sąsiada dzieli mnie jedna droga, dwie łąki, mały zagajnik sosen, jeden owczarek tybetański, dwa miniaturowe foksteriery, jedno piękne drzewo mirabelkowe, jeden ślepnący artysta malarz, dwie dewotki i jeden biały dom.
Jak widzicie, jestem bezpieczna. Mogę popaść w zachwyt bez ograniczeń.
I co tam połamane zimą drzewa, co tam zryte przez dziki łąki. Liczy się, że ptaki oszalały z miłości, drzewa owocowe kipią bielą, a tarnina przypomina opadły na łąki obłok.
Jak byśmy żyli, gdyby nie wiosna? Czujecie to samo co ja?


Makaron z czosnkiem niedźwiedzim i orzechami włoskimi

Czosnek niedźwiedzi to jedno z tych mitycznych "stworzeń", o których słyszałam ale nie doświadczyłam. Na "moich" piaskach rosą tylko sosny i wrzos. Czosnek mam jedynie w ząbkach a najbliższy niedźwiedź to MMŻ.
Tesco rzuciło wcześniej mi nieznany rarytas i muszę powiedzieć, że szkoda, że w okolicy nie mam żadnych mokradeł.
Liście pachną czosnkiem, smakują delikatnie i genialnie sprawdzają się w kuchni. Będę ich wypatrywać wiosną na półkach bo warto.

wiązka czosnku niedźwiedziego (wielkość nie ma znaczenia)
2 ząbki czosnku
5 łyżek obranych orzechów włoskich oraz dwie łyżki do dekoracji
3 łyżki startego parmezanu
1/3 szklanki oliwy
sól, pieprz
makaron spaghetti dla dwóch osób

Rozgrzewamy patelnię i wrzucamy obrane orzechy włoskie. Pilnujemy by się nie spaliły. Niech się tylko przypieką. Odstawiamy na bok by wystygły.
Schłodzone orzechy bardzo łatwo pozwalają się obrać ze skórki. A ona jest źródłem goryczki.
Wrzucamy makaron do gotującej się, osolonej wody. Nie żałujcie wody i garnka. Makaron lubi mieć dużo miejsca. Gotujemy wg instrukcji na opakowaniu, ale pamiętajmy o zasadzie "al dente".
Kiedy makaron się gotuje przygotowujemy pesto z czosnku niedźwiedziego.
Do blendera wkładamy umyte i pokrojone liście czosnku niedźwiedziego, czosnek, orzechy, sól.
Miksujemy. Wlewamy oliwę i znów miksujemy. Dorzucamy parmezan i miksujemy.
Gotowy makaron przecedzamy, zachowując około 1/4 szklanki wody z jego gotowania.
Do ugotowanego makaronu dodajemy pesto i mieszamy dokładnie.
Kładziemy porcje na talerze, posypujemy wiórkami parmezanu i resztą orzechów włoskich.
Podajemy w otoczeniu kwitnących wiśni i w akompaniamencie ptasich śpiewów.
Od czego jest wyobraźnia.




Smacznego

sobota, 21 kwietnia 2018

Kto rządzi światem i spring rolls na odtrutkę


























Szybki rzut oka i wszystko stało się jasne. Stałam się okropną zrzędą. Ostatnie wpisy to bezustanne jojczenie. A to smutno, a to staro, a to boleśnie. Ludzie be, pogoda be i świat do kitu.
Chyba na mózg mi padło.
Gruntowna inwentaryzacja życia mego i proszę oto bilans: nie mam się czego czepiać.
Nic tak dobrze nie robi na otrzeźwienie umysłu jak kartka papieru i pióro. Po lewej winien, po prawej ma. I co?
Otóż, prawa strona radosna jak kijanka w kałuży. Lewa kulawa i mikra. Czyli, Vincent? Cieszymy się?
Cieszymy, machamy ogonkiem i snujemy dalekosiężne plany. Światu wróciły kolory a mnie równowaga psychiczna. Na razie. Póki hormony są na „kiwnięciu” w górę;)
Z hormonami nie ma co zadzierać. To one rządzą światem. Nie dajcie sobie wmówić, że jest inaczej. Chyba dlatego dzieciństwo zalicza się do najszczęśliwszych okresów w życiu. W tym beztroskim czasie hormonem lub hormoną może zostać np. tajemniczy stwór mieszkający sztucznej szczęce babci.
Obce nam w dzieciństwie są wszelkie szamotania i rozterki. Ale już wtedy, kiedyśmy jeszcze niewinni i nieświadomi one nami manipulują. Rośniemy…lub nie. A potem jest straszniej.
Kiedy pamięć rozgrzebuje lata nastoletnie, wtedy dopiero widać jaką nam hormony fundują jazdę. Bez trzymanki. Macie nastoletnie dziecię po dachem? Pięknie jest, prawda? Patrzysz na gnojka, który jest krew z krwi i kość z kości i myślisz czasami czy zarąbać od razu, czy może dać sobie jeszcze jedną szansę.
Kim się jest mając 14 lat? Ni to dziecko, ni dorosły, ni facet, ni kobitka. Przeciętnie niecałe 40 kg sprzeczności, frustracji i oczywiście, hormonów.
Amor vincit omnia, szczególnie w przypadku tej rodzicielskiej. Ależ świat jest przewrotnie urządzony.
I tak pchamy się przez życie, napędzani chemią. Najgorsze, że nie tylko swoją….Mąż, dzieci, rodzice, teściowie. Wszystko aż kipi. Te testosterony, progesterony, estrogeny, kortyzole, liberyny, insuliny! One stale mają coś do zrobienia. I nie pytają nas o zdanie.
Ile w nas jest wolnej woli a ile wewnętrznego przymusu.
Dopamina. Znacie ją? Wiecie, że to ona daje nam kopa. Motyle w brzuchu to jej zasługa. A w połączeniu z oksytocyną? Niech ciągle trwa maj! Jesteśmy aktywni socjalnie? Z własnej woli? Gdzie tam… to wazopresyna podobno.
Powiedzcie gdzie tu jest miejsce na wolną wolę.
Chyba, że za pomocą chemii spróbujemy zapanować nad tym wzburzonym światem. Z wszystkich znanych mi polepszaczy hormonalnych najlepsza jest czekolada. Płynna, stała, słodka, gorzka, pikantna i nadziewana. Obojętnie.
I herbata. No, ale ona jest dobra w każdej sytuacji.
Zanim więc w akcie kolejnej, ponurej desperacji sięgniecie po rozwiązania ostateczne i zaczniecie ostrzyć siekierę, weźcie głęboki oddech i pokażcie hormonom kto tu rządzi.
Od tygodnia mamy łatwiej. Jest ciepło, jest słonecznie, jest coraz bardziej zielono. Hormon szczęścia wylewa się niczym nie zmącony (alergie i wiosenne katary pominę).
Korzystajmy, bo za chwilę znów nas walnie jak obuchem w łeb.
Niech będzie kolorowo, lekko i przepysznie.




Spring Rolls czyli wietnamskie ryżowe zawijańce

paczka papieru ryżowego (ma go każdy nieco większy od kiosku sklep)
kiełki sojowe
ogórek, obrany i pokrojony w słupki 5-7 cm
marchewka, pokrojona zapałkę
garść ryżowego makaronu vermicelli, ugotowanego i odsączonego
garść poszatkowanej kapusty pekińskiej lub sałaty lodowej
kilkanaście obgotowanych krewetek bez pancerzyków
garść grzybków shimeji lub enoki (krótko obgotowanych)
liście tajskiej bazylii
liście mięty
liście kolendry
szczypiorek
kilkanaście liści młodego szpinaku
sos do kapusty i marchewki z makaronem:
1 łyżka sosu rybnego
1 łyżka brązowego cukru
sok z jednej limonki

sos do maczania nuoc cham:
2 łyżki soku z limonki
2 łyżki sosu rybnego
2 łyżki wody
1 łyżka brązowego cukru
1 łyżeczka posiekanego imbiru
1 ząbek czosnku, drobno posiekany
pół papryczki chilli, posiekanej drobno

Powiem tak: co włożycie do papieru ryżowego i podacie z sosem do maczania będzie i tak smakowało genialnie. MMŻ twierdzi, że ten sos uszlachetniłby nawet rozgotowanego kurczaka.
Kombinacja składników do rollsów jest ograniczona tylko wyobraźnią wykonującego.
Niech mój przepis będzie wstępem do tematu.

W misce zmieszajcie kapustę, marchewkę i ogórka i makaron. Wymieszajcie z sosem.
Przygotujcie sobie resztę składników. Niech stoją przed wami miseczki z krewetkami, grzybkami, kiełkami i zieleniną.
Do dużej płaskiej miski nalejcie letniej wody. Włóżcie jeden płat papieru ryżowego i popchajcie palcem by się cały zanurzył.
Po minucie wyjmijcie płat (będzie bardzo omdlały) na czysty ręcznik kuchenny. Na brzegu ryżowego płatka nałóżcie łyżeczkę mieszanki makaronowo kapuścianej. Obok dodajcie po krewetce i grzybku.
Uzupełnijcie liściem szpinaku i ziołami wedle upodobania.
Teraz część teoretycznie najtrudniejsza. Jak zwinąć wymykającego się i delikatnego ryżowego placka.
Przede wszystkim nie należy tracić głowy. Nawet jeśli coś się rozerwie, to nie będzie to miało wpływu na smak. Wietnamczycy znają pojęcie „otwartych rollsów”. Mówiąc w skrócie, to, co teraz widzicie przed sobą czyli miseczki ze składnikami a obok papier ryżowy daje wam pełne danie. Już dobrze wygląda.
Jeśli jednak jesteście uparci i dążycie do ideału, to nie pozostaje nic innego jak, ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć.
Jeżeli umiecie zwijać krokiety z kapustą i grzybami, spring rollsy też zwinicie.
Gotowe zawijańce podajemy z sosem nuoc cham.
Jeśli coś zostanie (ha, ha, ha) usmażcie na głębokim oleju. Takie sajgonki to kolejny krok w kuchni wietnamskiej. 


Smacznego

P.S.
Na zdjęciu, w miseczce jest sos na bazie sosu hoisin. Pierwszą porcję nuoc cham (zanim złapałam na aparat fotograficzny) MMŻ wypił jako napój chłodzący.

piątek, 6 kwietnia 2018

Jak zostałam pierwszym hipsterem w mieście czyli curry z bakłażanem i okrą



























Powiem tak: "życie jest jak pudełko czekoladek". Zaraz, zaraz, czy ja tego już nie słyszałam wcześniej z wielkiego ekranu?
Mając pudełko przed sobą nie mamy pojęcia jakie smaki będą naszym udziałem.
Pewnego pięknego dnia zauważyłam (ha, ha, ha) , że coś nietęgo z moim wzrokiem. Nie żebym wcześniej była jakimś snajperskim orłem, ale własne paznokcie u nóg mogłam zlokalizować bez pudła. I otóż, pewnego dnia, pomalowawszy sobie paznokcie krwistą czerwienią, ktoś życzliwy pochylił się nad moją urodą z niepokojem i zapytał, czy obcięłam sobie palce.
Machanie pędzlem na oślep miało konsekwencje w postaci zatroskanego znajomego.
Niby dało mi to do myślenia, ale wiecie jak jest. O sobie ma się zazwyczaj dobre zdanie.
Dopiero nie namierzenie dziurki w igle (całkiem sporych rozmiarów) naprowadziło mnie na drogę poznania. Chyba tracę wzrok! Grozi mi ślepota!
Aha, chyba tylko ta umysłowa! Nie ślepota mi zagrażała tylko okulary do czytania.
Ta czekoladka okazała się raczej cierpka w smaku.
Dalej było nie mniej zabawnie. Ilość nowości na, wydawałoby się znanej mi drodze życiowej, wprawiała mnie w zdumienie.
Idę spać jako ja, a rano budzę się jako ktoś inny. Włos gęściejszy, nos dłuższy, nieco mi się zmalało. Co jest grane?!
Jako, że jestem człowiekiem na wskroś optymistycznym, podeszłam do sprawy pogodnie.
Nowe? Czytaj: może lepsze?
Poobserwujmy a potem spróbujmy wyciągnąć wnioski. Takie podjęłam zobowiązanie.
Dni mijały. Ja dzielnie oswajałam  nową "Ja". Moje przyzwyczajanie było wystawiane na ciężką próbę, ponieważ czasami sama się ze sobą nie dogadywałam.
Całe życie lubiłam pieprz. A tu masz. Pewnego razu pieprz okazał się zabójczy. Dla tej nowej nie do zaakceptowania.
Ile we mnie zostało mnie? I kto tu rządzi?
Dzisiejszy wpis jest dowodem na to, że sprawy idą w niedobrym kierunku.
Wiecie co powoduje, że rano w ogóle otwieram oczy? Herbata z mlekiem. To dla niej warto wstać i wziąć się z realem za bary.
Wiecie co poprawia mi humor, kiedy wszystko dookoła szarzeje i drży? Herbata z mlekiem.
Wiecie o czym marzę, kiedy zmarznę lub jestem daleko od domu? O herbacie z mlekiem.
Mamy różne fiksumdyrdum. Moim jest herbata z mlekiem. A właściwie: była.
Od trzech dni piję na śniadanie (fuj!) zieloną herbatę. Co ja mówię! W ogóle, w dziedzinie herbat, piję od trzech dni tylko (fuj!) zieloną herbatę. Po południu, co prawda, nieco mniej "fuj" ale i tak daleko mi do zachwytów.
Okazało się, że zawartość czekoladek w mojej życiowej bombonierce jest zaskakująca. Tym razem trafiła mi się laktoza. A precyzyjniej, moja na nią nietolerancja.
Po tylu latach picia wiader mleka, cysternach śmietany i wagonach sera ja mam wstręt do laktozy?
To żarty jakieś? Gdzie tam, natura świadczy sama za siebie. Od tygodnia laktoza jest be.
Skąd to się wzięło? I co będzie z moją poranną herbatą?
Co "ta obca" we mnie sobie myśli?!
MMŻ przywiózł z Finlandii piękny nóż. Wygląda jakby dało się nim patroszyć łosie (tylko teoretycznie ma się rozumieć). Zerkam sobie na niego i już widzę jak wyłuskuję z siebie "tą obcą”.
Tylko, że wtedy nie groziłaby mi już ani laktoza, ani skleroza. 
By odpędzić krwawe wizje popędziłam do marketu w celu rozeznania tematu.
Będę żyć. Co prawda bez mleka od krowy ale przecież wydoić można nawet migdała. Ot co.
Witajcie kozy, owce, soje, ryże i migdały w stanie płynnym.
W ten oto sposób zostałam pierwszym w moim mieście hipsterem. Dowodem na to jest absolutny brak produktów bezlaktozowych na półkach. Moi miejscy sąsiedzi mają całkiem przyziemne alergie; na pyłki, na kurz, na psa, na dzieci, na pracę. Takiej fanaberii jak uczulenie na krowie mleko jeszcze w moim mieście nie odkryli.  
Teraz do stolicy będę przybywać z odkrytą przyłbicą. Tam wszyscy , zgodnie z panującymi trendami mają na coś uczulenie. A najlepiej jeśli jest to kombinacja laktozy i glutenu.
Zupełnie nieoczekiwanie czekoladka okazała się być super modną. Przynajmniej w stolicy.
Zaparzywszy sobie czarnej herbaty z mlekiem bez laktozy (dziwnie smakuje) usiadłam i podzieliłam się z wami nowościami w mym życiu.
Teraz czas przejść do konkretów. I coś ugotować. Bez laktozy, bez glutenu, bez ociągania.



Curry z bakłażanem i okrą

W mieście moim okra występuje równie często jak mleko bez laktozy. Prędzej spodziewałabym się Indianina w pełnym rynsztunku niż okry u pani Eli. Aż tak głęboko Europa tu nie zajrzała. Okrę mogę sobie przywieźć z dalekich krajów lub nabyć w ....stolicy. Tam w potopie produktów bez morderczego glutenu i zabójczej laktozy okra wygląda pewnie jak uboga krewna.

Okra wygląda jak małe zielone papryczki ale jest zupełnie czym innym. To piżmian ślazowaty. Jest chrupka i śliska jednocześnie. Można ją uwielbiać lub ją odrzucać z odrazą. Jest boska!
I nie da się jej zastąpić niczym innym.

1 bakłażan, pokrojony
2 garści okry
1 czerwona cebula, pokrojona w piórka
2 ząbki czosnku, posiekane
2 cm kawałek imbiru, posiekany
1 łyżeczka czarnej gorczycy*
4 liście curry*
1 łyżeczka mielonej kolendry
pół łyżeczki mielonego kuminu*
1 łyżeczka mielonego chilli
pół łyżeczki mielonej kurkumy*
1 łyżeczka soli
1 łyżeczka miodu
1 łyżka soku z limonki
2 pomidory bez skórki
1 szklanka mleczka kokosowego
2 łyżki oleju do smażenia

Całą operację rozpoczynamy od bakłażana. Kroimy go wzdłuż, a potem w 5-7 cm słupki.
Mieszamy z olejem i odrobiną soli. Wykładamy na blachę, wyłożoną papierem do pieczenia i pieczemy w 180 stopniach około pół godziny.
Na patelni rozgrzewamy łyżkę oleju i wsypujemy ziarna gorczycy. Po kilku sekundach, dorzucamy liście curry. Po kolejnych kilku sekundach dodajemy cebulę, czosnek i imbir. Smażymy 2-3 minuty i dodajemy kolendrę, kumin, chilli, kurkumę, sól, miód, sok z limonki oraz pokrojone pomidory.
Mieszamy. Wlewamy mleczko kokosowe, ćwierć szklanki wody. Zagotowujemy.
Dorzucamy upieczonego bakłażana i umytą, pozbawioną ogonków, oraz przekrojoną wzdłuż okrę.
Zmniejszamy ogień, przykrywamy patelnię i gotujemy na małym ogniu 10 minut, mieszając od czasu do czasu.
Doprawiamy solą jeśli potrzeba i podajemy z ryżem i sałatką z ogórków.
*nie kręćcie nosem, że wymyślam jakieś cuda. Te składniki już trafiły pod strzechy. Sama widziałam.



Smacznego