wtorek, 31 grudnia 2013

Ruchome urodziny i sernik z polewą z wina grzanego i wiśniami



Gdybym miała wybierać datę swoich urodzin to padło by na 21 maja. Rok pominę, bo dżentelmeni o latach nie rozmawiają.
Niestety nie miałam nic do powiedzenia jeżeli chodzi o datę moich urodzin. Czas mojego pojawienia się na świecie zaplanowano na 31 grudnia i nie miałam wtedy nic do powiedzenia. Urodziłam się po jedenastej rano, zakłócając coroczny rytuał obchodów urodzinowych mojego Dziadka.
To był pierwszy dzień moich połowicznych urodzin.
Wszyscy bardzo ekscytują się swoimi urodzinami. Ja nie. Nie można się cieszyć, kiedy wiadomo, że po godzinie 14-ej w dniu twoich urodzin każdy będzie patrzył na zegarek. Urodziny na czas? Dziękuję bardzo.
Od rana 31 grudnia mam urodziny ale tylko do czternastej. Potem zaczyna się nerwowe przygotowywanie do Sylwestra.
Jak sięgam pamięcią nie lubiłam swoich urodzin. Gdyby to zależało ode mnie, zrezygnowałabym z nich i nie czułabym ich braku.
Skoro i tak cały świat jest zaabsorbowany żegnaniem i witaniem to po co mu zawracać głowę urodzinami?
Reakcja na pytanie „data urodzenia” jest zawsze taka sama: ” ale ma Pani fajną datę urodzin”. Jasne. Gorzej to chyba mają tylko ci, urodzeni w wigilię Bożego Narodzenia.
W tym roku postanowiłam podjąć męską decyzję i cieszyć się całą dobą urodzin. Przeniosłam swoje urodziny na 30 grudnia.
I to była decyzja równie ważna dla mnie jak wymyślenie koła dla ludzkości. Epokowa.
Po pierwsze nie stresuję się swoimi urodzinami. Po drugie czas nie ma znaczenia. Budzę się i zasypiam ciągle będąc solenizantem. Po trzecie nie dzielę się dniem, który powinien należeć tylko do mnie a nie do 7 miliardów ludzi. Same plusy.
Wczoraj miałam urodziny i dziś też mam urodziny. Że też nie wpadłam na ten pomysł kilkanaście lat temu!
A na dodatek będę się cieszyć Sylwestrem bez pretensji do całego świata, że lekceważy mój dzień urodzin. W przyszłym roku zarządzę urodziny 17 października. Na przykład.
Jako dodatek urodzinowy i sylwestrowy mam dla was sernik z polewą z wina grzanego i wiśniami.



spód:

8 ciastek Oreo
2 łyżki stopionego i wystudzonego masła
Miksujemy wszystko na piasek i wykładamy dno formy (moja ma 18 cm). Wkładamy do lodówki na godzinę.

masa serowa:

600 g sera śmietankowego
pół szklanki słodkiego mleka skondensowanego
3 jajka
2 łyżki mąki pszennej
1 łyżeczka esencji waniliowej
skórka otarta z jednej pomarańczy

Rozgrzewamy piekarnik do 180 stopni. Przygotowujemy formę nieco większą od tej, w której upieczemy sernik.
Miksujemy wszystkie składniki razem do momentu połączenia się składników. Wyjmujemy formę z lodówki i owijamy ją szczelnie folią aluminiową. Wlewamy sernik i wstawiamy do większej formy. Zagotowujemy wodę i wlewamy ja do większej miski, która będzie robiła nam za saunę dla sernika. Ostrożnie wstawiamy sernik do piekarnika i pieczemy około godziny. Studzimy w wyłączonym piekarniku.

polewa:

1 szklanka wina grzanego
1 łyżeczka mąki kukurydzianej
2 łyżki wiśni z nalewki

Wino grzane podgrzewamy. W szklance mieszamy 3 łyżki wina z mąką kukurydzianą. Wlewamy do gotującego się wina, żeby je zagęścić. Wyłączamy ogień i dorzucamy wiśnie do wina.
Studzimy i wykładamy na sernik.



Bawcie się dobrze i zacznijcie Nowy Rok bez postanowień ale za to z optymizmem.

Wszystkiego najpiękniejszego wam życzę i zmykam na lotnisko.

niedziela, 29 grudnia 2013

Grudniowe pomidorki i chleb z czarnuszką



Dwa mamy w roku najważniejsze święta. Wiosenne i zimowe. Boże Narodzenie i Wielkanoc. I niby wszystko jest jak być powinno. Ilość się zgadza, pory roku są, tylko jakby nieco na odwrót. Wiosenne święta były zimowe a zimowe święta minęły wiosennie.
W poniedziałek wielkanocny lepiliśmy bałwana a w drugi dzień Bożego Narodzenia poszliśmy na długi, słoneczny, ciepły spacer do parku. Kiedy termometr pokazał plus 11 stopni, zaczęłam żałować, że nie zabraliśmy karpia i makówek do domu pod lasem. Choinek dookoła dostatek a pierwszą gwiazdkę byłoby widać jak na dłoni. Boże Narodzenie odbyłoby się w plenerze. Na szczęście wiosna trwa więc pojechaliśmy wczoraj.
Muchy latają na tarasie i ktoś przyniósł nam mysz. Leżała sobie pod drzwiami, choć od dwóch miesięcy nikogo za nimi nie ma.
Na pigwie znaleźliśmy malutkie świeże listeczki. Chyba ktoś ją wprowadził w błąd.
Bazie się srebrzą a na różach ciągle różowią się ostatnie jesienne pąki. Jednak największą niespodzianką było to co znalazłam w szklarni. Na dowód mam zdjęcie.



Ich smak był nieco odległy od sierpniowego i twarde były ponad przeciętną, ale były jędrne, krąglutkie i na sto procent grudniowe. Wyobrażacie sobie, grudniowe pomidory?
Postanowiłam się niczemu nie dziwić tylko cieszyć się ciepłem. Nigdy nie wiadomo jak długo potrwa. Może się okazać, że za kilka miesięcy zamiast szukać pierwszych przebiśniegów, znów będziemy zajączkowi wielkanocnemu zakładać szalik i czapkę.

Święta za nami, koniec roku przed nami. Między obfitością świąteczną a szaleństwem sylwestrowym musi być czas na normalność. Jej podstawą jest chleb.
Z radością wzięłam się za pieczenie chleba po dobrach świątecznych wszelakich. Nareszcie coś prostego, swojskiego i przywracającego porządek naturze.



Chleb pszenny na zakwasie z czarnuszką

dzień wcześniej:

100 g mąki pszennej
60 g letniej wody

Wymieszać wszystko i przykryć. Odstawić na noc w ciepłe miejsce.

kolejnego dnia:

360 g mąki pszennej chlebowej
130 g mąki pszennej pełnoziarnistej
300 g letniej wody
cały zaczyn z dnia poprzedniego
10 g soli
1 łyżeczka nasion czarnuszki

Mieszamy wszystkie składniki oprócz soli i czarnuszki.
Następnie przez 5 minut wyrabiamy ciasto (lub powierzamy to zadanie mikserowi z hakiem). Na 10 minut przykrywamy ciasto ręcznikiem i dajemy mu odpocząć 15 minut. Potem znów wyrabiamy 7-8 minut dosypując sól i czarnuszkę. Ciasto powinno być lśniące i zwarte.
Przekładamy ciasto do wysmarowanej oliwą misy i przykrywamy. Po 50 minutach składamy je jak kopertę, znów przykrywamy i odstawiamy na kolejne 50 minut. Następnie jeszcze raz składamy ciasto i formujemy bochenek. Przykrywamy ciasto czekamy aż podwoi swoją objętość.
Rozgrzewamy piekarnik do 230 stopni, spryskujemy ścianki wodą i pieczemy chleb 10 minut, po czym obniżamy temperaturę do 210 stopni i pieczemy jeszcze 45 minut.
Po upieczeniu wyjmujemy z piekarnika i czekamy aż ostygnie, choć zapach roznoszący się po domu wystawi na próbę naszą wytrzymałość.





Smacznego i wiosennego końca roku.

wtorek, 24 grudnia 2013

Życzenia świąteczne

Powoli kończymy naszą krzątaninę. Większość prezentów leży już w pogotowiu, prężąc czerwone kokardy, choinka nieco mniejsza niż ta wymarzona wygląda przepięknie.
Karp czeka na rozgrzanie patelni a barszcz od wczoraj pachnie smakowicie w garnku na parapecie. Makówki zrobione skoro świt zdążą pięknie napęcznieć a keks Roberta Frippa zatacza się od nadmiaru brandy.
Tylko sernik tkwi jeszcze w piekarniku. Nieco spóźniony, ale na szczęście dziś nikt nie będzie się go domagał objedzony karpiem w galarecie i kapustą z grzybami.
Spokojnie niech się serniczek dopieka, jutro będzie jego dzień. Dziś musi ustąpić miejsca innym przysmakom.
MMŻ włączył fajną muzyczkę, Dzieci pojechały po Babcię. Wszystko zmierza ku optymistycznemu, wieczornemu finałowi.
Czas na życzenia świąteczne, bo za chwilę wyłączam telefon i komputer.

Moi kochani. Niech wam się uda wszystko co zaplanowaliście. Niech wam sprzyja pogoda, zdrowie, miłość i szczęście. Niech was marzenia nie opuszczają. I niech wam starczy sił by je zrealizować. Smacznych dań, ciekawych smaków i wielu kulinarnych przygód.

sobota, 21 grudnia 2013

Biszkopt imbirowy z kremem makowym jako alternatywa makówek




Ktoś może zapytać dlaczego w okresie przedświątecznym u mnie tylko ciasta i słodkości. Czy my na Wigilię nie jemy zupy kapusty czy karpia? Oczywiście, że jemy.
O barszczu czy siemieniotce już pisałam. Karp smażony, w galarecie czy po grecku również na naszym stole występuje. Sposoby ich przyrządzania są tradycyjne i większość z nas robi je podobnym sposobem.
Wigilijną kolację przygotowuję tak jak to robiła moja Babcia, potem moja Mama. Bardzo tradycyjnie. I ani mi w głowie żadne mody czy nowinki w stylu sushi zamiast karpia czy zupy owocowej zamiast barszczu.
Jedyna działka, która poddaje się okresowym zmianom to słodkości. Co prawda niezmiennie stałym elementem kolacji wigilijnej są makówki ale reszta ciast ma tendencje zmienne. Raz piekę sernik, raz ciasto czekoladowe, kiedy indziej biszkopt z kremem. Tutaj pole do zaszalenia jest szersze.
Ten biszkopt z kremem makowym miał być alternatywą makówek, bo część rodziny nie pała do nich miłością. Okazało się jednak, że problem leży w maku i jakiekolwiek ciasto z jego udziałem nie wzbudzi zachwytu.
Dobrze, że do świąt zostało jeszcze trochę czasu. Ten biszkopt zjemy a potem upieczemy sernik.



Biszkopt imbirowy z kremem makowym

ciasto biszkoptowe:

4 jajka
4 łyżki mąki pszennej
4 łyżki cukru pudru
1 łyżka mąki ziemniaczanej
1 łyżeczka imbiru mielonego

krem makowy:

1 szklanka suchego maku (jeśli kupicie zmielony mak, masa roboty wam odpadnie)
250 g mascarpone
200 g kremówki
pół szklanki cukru pudru
2 krople aromatu pomarańczowego
kieliszek imbirówki

Dno formy wykładamy papierem do pieczenia. Piekarnik rozgrzewamy do 190 stopni.
Oddzielamy białka od żółtek. Białka ubijamy ze szczyptą soli na sztywno. Dosypujemy łyżkę cukru pudru ciągle miksując. Kiedy cukier się całkowicie rozpuści, dodajemy kolejną łyżkę. W ten sposób dosypujemy cały cukier. Otrzymana masa białkowa powinna być sztywna i lśniąca. Teraz, ciągle miksując, dodajemy po jednym żółtku.
Wyłączmy mikser i bierzemy się do robót ręcznych. Przesiewamy mąki i imbir przez sito i dodajemy po łyżce do masy jajecznej, delikatnie mieszając, by piana nie straciła objętości.
Wlewamy ciasto do formy, wyrównujemy powierzchnię i pieczemy 30 minut. Sprawdzamy patyczkiem czy jest suche i wyłączmy piekarnik.
Pozwalamy ciastu wystygnąć i zajmujemy się kremem.
Najważniejszą sprawą jest temperatura kremówki i mascarpone. Niech na razie leżą w lodówce i się chłodzą. My zajmiemy się makiem.
Mak zalewamy połową szklanki wrzątku i mieszamy. Potem dobrze odsączmy na sicie. Zaparzony mam mielimy w maszynce do maku lub dwa razy w maszynce do mięsa. Ciekawe czy dałoby się zmielić mak w blenderze?
Zmielony mak łączymy z cukrem i aromatem pomarańczowym. Kładziemy do lodówki, żeby dorównał temperaturą śmietanie i serkowi.
Ubijamy kremówkę. Potem 3 minuty miksujemy mascarpone. Dodajemy do mascarpone ubitą śmietanę.
Do osobnej miseczki kładziemy 4 łyżki śmietany z serkiem i dodajemy łyżkę masy makowej. Mieszamy dokładnie. Przekładamy do miski z kremem śmietanowo serowym i mieszamy. Potem po łyżce dodajemy resztę masy makowej do kremu. Mieszamy i wkładamy do lodówki na godzinkę.
Potem kroimy biszkopt na dwie części. Dolną część ciasta skrapiamy imbirówką. Wykładamy 3/4 kremu i przykrywamy drugą biszkoptową warstwą. Górę skrapiamy znów imbirówką i smarujemy resztą kremu makowego. Na koniec posypujemy kakao.




Bardzo makówkowe ciasto wyszło tylko nieco bardziej ujarzmione.
Dla makówkożerców propozycja warta rozpatrzenia.




Smacznych zapachów w kuchni i jak najmniej przedświątecznej gorączki.

wtorek, 17 grudnia 2013

King Crimbo Cake czyli co Robert Fripp piecze na święta



Po raz pierwszy w życiu zdarzyło się tak, że MMŻ przyszedł do mnie z przepisem i powiedział: „a może zrobiłabyś to...” Prawie zaniemówiłam z wrażenia.
MMŻ kocha jedzenie ale z praktycznej jego strony. Teoria nie interesuje go w najmniejszym stopniu. Sugerowanie mi czegokolwiek w kuchni nie zdarzyło się chyba dotąd ani razu.
Moje zdziwienie jest więc zrozumiałe. Zagadka wyjaśniła się w momencie, kiedy rzuciłam okiem na źródło inspiracji. MMŻ trzymał w ręce swoje ulubione czasopismo. Czasopismo muzyczne. Ha! To dopiero zagadka!
Czasopismo nazywa się Prog. Pojawia się w naszej skrzynce co miesiąc i przynosi najświeższe wiadomości na temat muzyki progresywnej. Jest pochłaniane przez MMŻ w całości i bez ociągania.
Numer grudniowy, oprócz wiadomości wiadomych czyli na temat, zawierał też na ostatniej stronie przepis na ulubione świąteczne ciasto ulubionego (a właściwie najulubieńszego) muzyka MMŻ – Roberta Frippa.
Mistrz, uchylający rąbka tajemnicy świątecznej uruchomił lawinę zdarzeń, której efektem jest dzisiejsze ciasto.
Co prawda w zeszłym roku piekłam prawie takie samo ciasto, ale nie było naznaczone ręką Mistrza, więc się nie liczy.




King Crimbo Cake

225 g czarnej porzeczki
85 g rodzynków sułtańskich
85 g rodzynków
50 g wiśni
25 g skórki z pomarańczy i cytryny kandyzowanej
85 g kandyzowanego imbiru
3 łyżki brandy
112 g masła
112 g brązowego cukru
2 duże jajka
112 g mąki
1/4 łyżeczki gałki muszkatołowej
1/2 łyżeczki przyprawy piernikowej
25 g posiekanych migdałów
starta skórka z pomarańczy i cytryny
1 łyżeczka melasy
papier do pieczenia

Moczymy owoce w brandy: porzeczki, rodzynki, wiśnie, skórki pomarańczowa i cytrynowa przez noc.
Formę wykładamy papierem. Do 140 stopni nagrzewamy piekarnik.

Miękkie masło miksujemy z cukrem na puszystą masę. Roztrzepujemy jajka i dodajemy po trochu do masła. Miksujemy. Potem dodajemy mąkę, gałkę, przyprawy. Miksujmy ponownie, żeby napowietrzyć masę. Dodać owoce i migdały oraz skórki i melasę. Mieszamy i przełożyć do formy. Z góry przykrywamy podwójnym papierem z dziurką wielkości złotówki. Kładziemy formę na najniższej półce piekarnika i pieczemy 4, 4. 45 godziny. Sprawdzamy palcem sprężystość. Ciasto nie może się kleić.

Po upieczeniu zostawiamy 30 minut w wyłączonym piekarniku.
Nie możemy zapomnieć o dokarmianiu ciasta przed świętami. Robimy w nim dziurki (np. widelcem) i wlewamy brandy.





Do świąt jeszcze zostało kilka dni i po codziennym dokarmianiu, ciasto będzie spożywalne tylko przez pełnoletnich. Dzieci muszą się zadowolić sernikiem.
P.S.
Ciasto przykryłam cienką warstwą marcepana, w którym powycinałam wzorki.


Smacznego i ciekawych inspiracji

sobota, 14 grudnia 2013

Piernikowa trufla czekoladowa czyli nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło




Nie zawsze idzie po naszej myśli. A to rozwarstwi się czekolada. Kiedy indziej masło za nic nie chce zmięknąć. Lub białko dziwnym trafem odmawia posłuszeństwa.
Moje dzisiejsze ciasto też miało pod górkę. Najpierw zostałam z zapasem nadzienia czekoladowego. Nie da się precyzyjnie obliczyć ile się zużyje czekolady przy robieniu pralinek. Przynajmniej ja nie potrafię.
Postanowiłam resztę masy czekoladowejz baileysem wykorzystać do ciasta.
Potem wyjmując ciasteczka, by zrobić spód, zorientowałam się, że mój trzeci blender (trzeci w tym roku) umarł jakiś czas temu. Pozostał mi wałek do ciasta. Kiedy już uporałam się z okruchami i z westchnieniem ulgi zamknęłam lodówkę, przypomniałam sobie o przyprawie piernikowej. Zapomniałam jej dodać. Ten problem dało się łatwo pominąć. Wystarczyło dodać przyprawy piernikowej do kremu czekoladowego.
Kiedy przygotowując krem doszłam do momentu, kiedy trzeci kubeczek kremówki zaczął wykazywać objawy grudkowatości, w ogóle się nie zdenerwowałam. Zrobiłam sobie herbaty i zaczęłam kombinować jak tę przeszkodę przeskoczyć.
Potem już poszłam na żywioł. Użycie białek było nieco ryzykowne, ale w końcu do musu czekoladowego też się go dodaje. Przypomniałam sobie mądre stwierdzenie, że jeśli użyłam samych dobrych składników, to efekt końcowy nie może być zły. Gdzieś tam kołatało mi się po głowie, że ta zasada ma swoje wyjątki ale szybciutko ją zlekceważyłam.
Opisując swoją udrękę z tym pomysłem niczego nie ukrywałam. I chociaż możecie odnieść wrażenie, że lekko nie było, to wyobraźcie sobie, że puszczam do was oko.






Piernikowa trufla czekoladowa

spód:
8 ciastek oreo
2 łyżki masła

Zmiksować ciastka na piasek. Rozpuścić masło i lekko przestudzone wlać do ciastek. Jeszcze raz zmiksować. Wyłożyć masą spód formy o średnicy 15 cm a potem włożyć do lodówki.
Kiedy spód się chłodzi przygotowujemy masę czekoladowo piernikową.
Najpierw chciałam zrobić ciasto czekoladowe na piernikowym spodzie, ale zapomniałam dodać przyprawy do masy ciasteczkowej. Nie miałam więc wyjścia i zrobiłam nadzienie czekoladowo piernikowe.
Z zabawy w cukiernika zostały mi zapasy nadzienia czekoladowego. Miejsce na półce w szafce jest obecnie cenniejsze niż bilet lotniczy w wigilię, więc musiałam znaleźć zastosowanie dla tego nieszczęsnego nadzienia do czekoladek.
Jeżeli nie macie takich problemów, to całą masę czekoladowo truflową musicie zrobić od podstaw czyli:

200 g czekolady (pomieszałam mleczną i gorzką)
100 g kremówki
oraz
250 g mascarpone
2 białka
1 łyżeczka przyprawy piernikowej

Rozpuściłam w miseczce postawionej na garnku z gorącą wodą czekoladę z kremówką.
Wystudziłam i schowałam do lodówki.
Następnego dnia ubiłam masę czekoladową na puszystą masę.
Przygotowałam 300 ml kremówki, żeby ją ubić. Niestety to nie był dobry dzień na zrobienie bitej śmietany a może ten dzień był Dniem Zwarzonej Śmietany, w każdym razie ani 300 ml ani kolejne 100 ml nie dało się mikserem zamienić w biały puch. Wszystko po chwili machania mieszadłem zamieniało się smutną grudkowatą breję.
Zastanawiałam się krótko jak wyjść z tego impasu. Aby krem czekoladowy stał się faktem użyłam tego co zostało w lodówce. Zmiksowałam 250 g mascarpone. Do tego ubiłam na pianę 2 białka. Po umyciu miksera z mascarpone, oczywiście.
W końcu zmieszałam wszystko razem, delikatnie i bez pośpiechu. Ostatnią rzeczą jakiej użyłam, była łyżeczka przyprawy piernikowej.

Wyjęłam spód do ciasta z lodówki i wyłożyłam na niego czekoladowy krem. Wyrównałam powierzchnię i znów włożyłam do lodówki.

Kiedy wyjęłam ciasto po kilku godzinach wyglądało całkiem nieźle. Tylko góra była mało dekoracyjna. Postanowiłam ją przykryć arkuszem czekolady.

100 g czekolady
2 łyżki kremówki
arkusz papieru do pieczenia

Topimy czekoladę jak wyżej. Stopioną czekoladę rozsmarowujemy na papierze na grubość 1 lub 1,5 milimetra. Robimy miejsce w lodówce i kładziemy w niej arkusz z czekoladą. Po 15 minutach czekolada powinna zastygnąć. Wyjmujemy arkusz z lodówki i odrysowujemy, np. nożem, krąg wielkości ciasta. Zdejmujemy czekoladę z papieru i kładziemy na wierzchu ciasta.
Teraz możemy pokombinować nad ozdobami. Skoro czas jest przedświąteczny a ciasto smakuje piernikowo, możemy ozdoby zrobić w temacie. Moje dekoracje są z masy cukrowej.



Całkiem udany eksperyment mi wyszedł. Mimo przeciwności losu i niechęci śmietany do współpracy ciasto okazało się sukcesem. Bardzo aksamitne nadzienie przypomina czekoladki a chrupki spód jest przyjemną opozycją. I ten piernikowy aromat. Taka piernikowa trufla czekoladowa.
Spokojnie można to ciasto podać do mocnej świątecznej kawy. Wstydu nie będzie.




Smacznego i może mniej przygód.

piątek, 13 grudnia 2013

Moje muzyczne guru i jagnięcina po wietnamsku z kimchi




Lubię zaskoczenia kulturalne. W całym wachlarzu zaskoczeń wszelakich te lubię najbardziej. Lubię, kiedy coś, co nie wywoływało u mnie gorączki oczekiwania, nagle kończy się emocjonalną satysfakcją. Bywały koncerty, na które czekałam miesiącami a potem okazywało się, że ziewałam w trakcie. A bywało też odwrotnie. Muzyka, co do której miałam wątpliwości lub po prostu jej nie czułam, na koncercie wciskała mnie w fotel z przejęcia. Tak było na ostatnim koncercie Stevena Wilsona w Zabrzu. Trudno jest nie znać jego muzyki, kiedy dzieli się dom z muzycznym Guru. Kiedy nadchodzi w domu czas np. Roberta Frippa, to muszę się przygotować, że będzie on nam towarzyszył dniami i nocami. Kiedy w kręgu zainteresowań jest King Crimson to wiadomo, że sprawa jest poważna i trochę potrwa. Gdy z MMŻ byliśmy na etapie wstępnej uczuciowej gorączki, testy muzyczne jakim byłam poddawana, nie raz przyprawiały mnie o ból głowy. Wyobraźcie sobie romantyczne wakacje w górach, lato pachnące sianem, krowy w oborze, my i....ten trzeci. Peter Gabriel. Jak ja nienawidziłam tego faceta. Słuchanie nowej jego płyty pochłonęły moją Miłość do tego stopnia, że budziliśmy się przy jej dźwiękach i z nią zasypialiśmy. Do tego stopnia miłość to była głęboka, że imię naszego pierworodnego było oczywiste: Robert na pierwsze, Gabriel na drugie (urodzenie się dziewczynki nieco skomplikowało sprawę). Byłam pewna, że Peter będzie moim wrogiem numer jeden do końca życia.
Potem Peter umilkł na dłuższy czas a ja dreptałam swoimi muzycznymi ścieżkami, naprostowywanymi od czasu do czasu przez MMŻ.
Aż pewnego dnia usłyszałam muzykę, która mnie zahipnotyzowała. Spowodowała zaćmienie umysłu i falę dreszczy. Ja jej nie słyszałam, ja ją czułam. Całą sobą. Pewnie już się domyślacie kim był sprawca? Nie inaczej, to był Peter Gabriel i jego ścieżka muzyczna do Ostatniego kuszenia Chrystusa.
Dzisiaj to ja jestem bardziej zagorzałym wyznawcą Gabriela niż MMŻ.

Czy macie zwyczaj słuchać muzyki w czasie gotowania? W filmowym świecie kulinarnym panuje opera. A u was? Może słuchacie już kolęd? Co ugotowalibyście do muzyki Petera Gabriela?

Ja wzięłam się za danie, które na początku nie wzbudziło entuzjazmu. Za to potem.... Poezja i peany na cześć. Domownicy na dźwięk słowa „owca” kręcą nosami, bo i zapach specyficzny i rzadko kiedy smaczne. Tym razem było inaczej.



Jagnięcina w wietnamskim gulaszu z sałatką kim chi:
(wg Food from Plenty Diany Henry)

8 kotlecików jagnięcych
2 cebule, pokrojone w piórka
2,5 cm imbiru, obranego i drobno pokrojonego
1 papryczka chilli, oczyszczona z pestek i
drobno pokrojona
3 ząbki czosnku, drobno posiekane
oraz
1 łyżeczka brązowego cukru
3 gwiazdki anyżu
2 łodygi trawy cytrynowej
5 szklanek bulionu
2 łyżki puree pomidorowego (ja dodałam łyżkę przecieru)
2 łyżki sosu rybnego
wyciśnięty sok z limonki
jeszcze jedna łyżeczka brązowego cukru
zielona kolendra do posypania
olej do smażenia

Przygotowujemy garnek, do którego zmieszczą się kotlety zalane bulionem i patelnię, na której usmażymy mięso.
Na patelnię wlewamy łyżkę oleju i rozgrzewamy. Kładziemy kotleciki jagnięce i smażymy do zbrązowienia z obu stron (nie solimy).
Zdejmujemy z patelni mięso i wrzucamy cebulę. Rumienimy ją i po kilku minutach dorzucamy czosnek, imbir i chilli. Smażymy jeszcze kilka minut. Przekładamy zarówno mięso jak i cebulę z całą resztą do garnka i dodajemy anyż, cukier, trawę cytrynową i bulion. Zagotowujemy wszystko, zmniejszamy ogień i przykrywamy garnek pokrywką. Gotujemy potrawę około 2 do 2,5 godziny na malutkim ogniu. Jagnięcina powinna być miękka, a mięso odchodzić od kości.
Jeśli zawartość garnka przypomina zupę, zdejmujemy pokrywkę i gotujemy mięso do zredukowania płynu. Kiedy zawartość garnka ma zadowalającą gęstość, dodajemy sok z limonki, sos rybny i drugą łyżeczkę cukru.
Wykładamy danie na talerze (najedzą się 4 osoby), posypujemy kolendrą i uprzedzamy, że w gulaszu mogą wystąpić chwile grozy w postaci drobnych kosteczek.




Jako orzeźwiający dodatek podajemy sałatkę kimchi wg Jamie'go Olivera.



Sałatka kimchi:

połówka kapusty pekińskiej
1 czerwona cebula
pęczek rzodkiewek
1 mała papryczka chilli
2 cm imbiru
2 łyżki posiekanej kolendry
sok z 1 limonki
szczypta soli
pół łyżeczki oleju sezamowego
pół łyżeczki cukru (dałam palmowy; w przepisie oryginalnym cukru nie było, ale dla mnie sałatka była zbyt wytrawna

Kapustę, rzodkiewki, chilli, cebulę drobno siekamy. Imbir ścieramy na tarce, dodajemy do poszatkowanych warzyw. Dorzucamy nieco soli. Mieszamy, dość mocno ugniatając. Dodajemy kolendrę, wlewamy sok z limonki i olej sezamowy. Na koniec wsypujemy cukier. Mieszamy i przekładamy na talerze.




Obie potrawy świetnie ze sobą współgrały. Zupełnie jak w muzyce. Dwa krańcowe elementy a tyle zaskakujących wrażeń.

Smacznego piątku

środa, 11 grudnia 2013

Imbir w postaci płynnej czyli nalewka w prezencie i na katar



Imbir jest dobrym usprawiedliwieniem. Przecież nikt nas nie będzie podejrzewał o niecne zamiary. Imbir to zdrowie i sama dobroć. Herbata imbirowa z miodem i cytryną przegoniła mój raczkujący katar. Czyli imbir jest dobry.
Jego obecność w nalewce jest bardzo atrakcyjna. Podarowanie komuś takiej nalewki to prawdziwie dobry uczynek.
Pora roku sprzyja rozglądaniu się za tym co rozgrzewające. Wszelkie zupy, ostre przyprawy, pachnące gorące czekolady i herbaty z wkładką są jak najbardziej na miejscu. Zupą czy napojem czekoladowym dobrze jest się poratować w ciągu dnia. Nic tak dobrze nie robi zziębniętym paluszkom jak kubek gorącej zupy dyniowej. Z imbirem oczywiście.
Za to wieczorem, kiedy już otulimy miękkim kocykiem nogi, włączymy sobie Dead Can Dance, z uznaniem spojrzymy na wypucowane okna, wtedy przychodzi czas na nieco bardziej niegrzeczne myśli. Może kieliszeczek czegoś rozleniwiającego? Rozgrzewającego nie tylko ciało ale też ducha. Może kieliszek imbirówki? Przed snem działa jak żelazko. Prasuje wszystkie fałdy naszej codziennej rzeczywistości. No i chroni przed zaziębieniem, oczywiście.
A jeśli nie umyliśmy jeszcze okien i wyrzuty sumienia skaczą po nas jak koniki polne? Wtedy dobrze jest napić się kieliszek imbirówki na skołatane nerwy. Mamy wtedy pewność, że katar nas nie dopadnie a spojrzenie na własne słabości będzie mniej surowe.
Tak, imbir ma właściwości magiczne. I rozgrzewa, i uspokaja, i dodaje aromatu, i podobno odchudza, i świetnie smakuje w postaci płynnej czyli jako nalewka.
Na dodatek, każdy obdarowany butelką tego skarbu zostaje waszym dozgonnym wyznawcą.
Lubicie imbir?




Imbirówka w prezencie i na katar

pół litra wódki
10 dkg imbiru
pół szklanki miodu (lub mniej gdy ktoś nie lubi zbyt słodkich trunków)
1 łyżka cytryny
1 goździk

Obieramy imbir i kroimy w plasterki. Wrzucamy do słoja. Mieszamy cytrynę z miodem i wódką. Zalewamy imbir i dorzucamy 1 goździk. Zakręcamy słoik i zostawiamy w spokoju na 10 dni*. Przecedzamy wódkę przez gazę i rozlewamy napój do butelek. Potem przewiązujemy wstążką i dajemy w prezencie.





Spokoju przedświątecznego i dużo wyrozumiałości dla siebie

niedziela, 8 grudnia 2013

Jesienna poczwarka i pyszne ciasto z gruszkami




Może moje ja „zimowe” wylęgało się powoli z jesiennej poczwarki? Listopadowy śnieg – duch, pojawiający się i znikający nim na dobre umościł się między liśćmi nie był wiarygodnym zwiastunem zimy.
Może do pełnego pogodzenia się z kalendarzem potrzebowałam prawdziwie grudniowych okoliczności.
Po etapie naiwnej nadziei (że w ogóle nie przyjdzie), wypierania (przecież jest jedenaście stopni czyli mamy jesień), zaprzeczania (to białe rankiem to nie może być przymrozek), przyszedł moment akceptacji.
Taki dzień jak wczoraj bardzo mi w tym pomógł. Był bardzo „comme il faut” jak mawiają Francuzi. Był śnieg, lekki mróz, pierwsze świąteczne dekoracje na latarniach i nieśmiertelne Last Christmas usłyszane w sklepie.
Jak my nienawidzimy tej piosenki. Ale bez niej przygotowania do świąt chyba nie byłyby ważne.
Możemy w nieskończoność marudzić że znowu jest, że nie da się jej słuchać, ale jeśli chcemy oficjalnie rozpocząć świąteczną gorączkę, to bez niej nie da rady.
Czyżby to ona była tym malutkim guziczkiem uruchamiającym zmianę? Jaki obciach!
Wczoraj po raz pierwszy coś we mnie drgnęło. Coś, co pachnie wanilią, cynamonem, goździkami, choinką. Już wiem, że od poniedziałku przełączam się na tryb „Boże Narodzenie”.
Jeszcze rano obawiałam się, że pozostanę w tej jesiennej postaci a święta przepłyną obok niezauważenie. Wieczorem, uf, odetchnęłam z ulgą. To tak, jakby obudzić się z sennego koszmaru.
Nawet świąteczne porządki nie wydają mi się dziś takie straszne. Kupiłam bombkę na choinkę i uważam, że tym sposobem przypieczętowałam swoje przepoczwarzenie.
Żegnam dziś jesień jesiennym ciastem. Jednak zimowa nuta w postaci imbiru już w nim występuje. Takie ciasto na pograniczu.



Ciasto z orzechowym kremem, gruszkami i imbirowym dodatkiem

100 g masła zimnego
1 żółtko
szczypta soli
4 łyżki cukru pudru
1 łyżeczka mielonego imbiru
1,5 szklanki mąki
2 łyżki kwaśnej śmietany

4 gruszki, obrane i pokrojone na plasterki

Masło kroimy na kostkę i wrzucamy do misy. Dodajemy resztę składników i miksujemy do ich połączenia. Lekko spłaszczamy ciasto ręką i wkładamy na godzinę do lodówki. Potem rozwałkowujemy i wykładamy ciastem formę do tarty. Znów kładziemy na pół godziny w chłodzie.
Robimy krem orzechowy.

180 g mielonych orzechów laskowych
100 g drobnego cukru
100 g miękkiego masła
2 jajka lekko roztrzepane
1 łyżka likieru imbirowego lub wódki imbirowej

Wszystkie składniki kremu miksujemy na gładką masę. Wyjmujemy ciasto z lodówki i wylewamy na nie krem orzechowy. Plasterki gruszek wtykamy w krem.
Pieczemy ciasto w piekarniku rozgrzanym do 180 stopni przez 45 minut.
Przed podaniem posypujemy cukrem pudrem zmieszanym z odrobiną mielonego imbiru.







Smacznego i pięknej niedzieli

piątek, 6 grudnia 2013

Sposób na wyłączenie wiatru i mikołajkowe czekoladki z ulubionym nadzieniem




Głowy mi jeszcze nie urwało, ale zdecydowanie wiatr wdarł się w moje komórki szare i hula. Proste wnioski to dzisiaj nie jest moja mocna strona.
Wejść do kwiaciarni i zapomnieć po co się weszło. Zapomnieć zabrać prezentu mikołajowego i pojechać na spotkanie z Dzieckiem (Serduszko, zostawiłam go pokoju na biurku, ale nic się nie martw, zdążysz je zjeść następnym razem). W pewnym momencie moim jedynym pragnieniem było tylko wrócić do domu i już z niego dziś nie wychodzić.
Z oczami zasypanymi piaskiem, bólem głowy i marzeniem o ogromnym kubku imbirowej herbaty z miodem patrzyłam jak wiatr miota nie tylko foliowymi workami ale i staruszką wyprowadzającą psa. Psem, zresztą też miotało.
Wiatr za oknem dudni jak pociąg wjeżdżający na stację metra. Moja niebieska choinkowa iluminacja za oknem dostaje takiego przechyłu, że obawiam się o jej kondycję. A do świąt jeszcze ze cztery machnięcia ogonem. Czy ten wiatr przyniesie śnieg? Kto wie? Może tym razem pogoda przygotowuje niespodziankę na Boże Narodzenie w postaci burzy z tęczą. W Lany Poniedziałek nasza rodzina lepiła bałwana. Wszystko może się zdarzyć.
Wkładam słuchawki do uszu i wyłączam wiatr.
Jest gorąca herbata. Jest powieść Krajewskiego.
Są czekoladki.



czekoladki z ulubionym nadzieniem:

100 g gorzkiej czekolady
100 g mlecznej czekolady

Obie czekolady rozpuszczamy w kąpieli wodnej. Bierzemy pędzelek i płynną czekoladą smarujemy wnętrze papierowych lub silikonowych foremek. Odwracamy foremki do góry dnem by nadmiar czekolady spłynął. Czekamy aż czekolada zastygnie. Można posmarować foremki dla pewności raz jeszcze, ale ja nie lubię grubych ścianek w pralinkach.
Teraz czeka nas najbardziej stresująca praca, tzn pozbycie się papierowych foremek. Cierpliwie i powoli ściągamy papier i z satysfakcją oglądamy nasze dzieła. Pechowcy lub niecierpliwi, którym to i owo się połamało muszą zacząć od nowa. Tylko spokojnie i bez pośpiechu. To ma być przyjemność. Pamiętajcie, że robicie prezenty. Niech złe emocje nie będą przysłowiową łyżką dziegciu w beczce miodu.
Czekoladowe foremki są gotowe do wypełnienia. Tutaj pole do popisu mamy nieograniczone.

nadzienie Baileys:

200 ml kremówki 36%
150 g gorzkiej czekolady
60 ml Baileysa

Topimy czekoladę w kąpieli wodnej. Lekko studzimy i mieszamy z kremówką. Gdy całkowicie wystygnie dolewamy likier, dokładnie mieszamy i schładzamy dobrze w lodówce. Schłodzoną masę ubijamy na krem, którym napełniamy czekoladowe formy. Wypełniamy je po brzegi po czym stopioną czekoladą zamykamy czekoladki. Ponownie je schładzamy i możemy czekoladki zapakować do pudełka.



nadzienie czekoladowo pomarańczowe:

200 ml kremówki
150 g mlecznej czekolady
4 krople esencji z kwiatów pomarańczy (niekoniecznie)
60 ml likieru pomarańczowego

Działanie w tym przypadku jest identyczne z robieniem nadzienia z Baileys'em.
Jak widzicie smak czekoladek jest podyktowany tylko waszym gustem.

Jeżeli lubicie orzechowe smaki to do składników podstawowych czyli czekolady i śmietany dodajcie 2 łyżki masła orzechowego. Wymieszajcie wszystko razem i po wystudzeniu dobrze zmiksujcie. Macie gotowy krem orzechowy.






Pysznej soboty życzę i pilnujcie głów, żeby wam ich wiatr nie porwał.