Sznurek, wisielec i pomarańcza i co z tego wynikło

Zrobiłam własny likier pomarańczowy. Nie żeby to był wyczyn klasy mistrzowskiej ale moje wątpliwości "przed" były wielkości ego pewnego prokuratora generalnego.

Jak każde wyzwanie, okazało bardziej prozaiczne niż sądziłam.

Ile projektów porzucamy z góry, sądząc, że przekraczają nasze możliwości. Co prawda spotkałam na swojej drodze osobników tak zadufanych w swoje moce, że aż mi tchu brakowało z wrażenia, a jednak oni i podobni do nich don Kichoci występują całkiem często.

Jednak czasami warto zaryzykować. Kto nie ryzykuje, ten szampana nie pije. W moim przypadku cointreau.

Motywy mojego postępku były przyziemne. Lubię margaritę. A do niej niezbędny jest likier pomarańczowy. Owszem, mogę cointreau zastąpić triple sec ale ja wolę ten pierwszy.

Niestety flaszka cointreau kosztuje nieco, a ja mam węża w kieszeni.

Kombinowałam, obchodziłam temat aż trafiłam na domowego wytwórcę nalewek wszelakich i on opowiedział mi o "wisielcu". Ta urocza nazwa pięknie korespondowała z wątkiem pobocznym, który zaraz się pojawił, mianowicie z Pachnidłem.....i rolą spirytusu lub tłuszczu jako nośników aromatu.

I tak dyskusja mająca z początku potencjał literacki zeszła na manowce, w czym dużą rolę jako katalizator, odegrała degustacja domowych nalewek. 

Od pigwy, poprzez głóg, a następnie limoncello z niewoskowanych cytryn przeszliśmy do meritum. Na moje westchnienie, że gdyby tylko dało się zrobić likier pomarańczowy, gość trzeźwo ogłosił: to zrób wisielca!

Deski jakieś w piwnicy może by się znalazły. Sznurek i owszem w pobliskim sklepie chińskim również. Ale co z delikwentem? MMŻ nie wyglądał na takiego, co chciałby nam służyć ciałem swym w eksperymencie.

Na szczęście ofiara była zbędna. To, czego potrzebowałam to słoik, pomarańcza i spirytus.

Jedynie sznurek łączył konkretny projekt z moją projekcją. Sznurek był niezbędny. Pomarańcza musiała wisieć.

Zdaję sobie sprawę, że ten przepis to musztarda po obiedzie, bo prezentu z tego pod choinkę nie zrobicie. Chociaż, może to być prezent z opóźnionym zapłonem. Dajecie w prezencie i sugerujecie by spożyć z zajączkiem wielkanocnym.

Jeśli nie na prezent, zróbcie dla siebie. To tak łatwe, że aż śmieszne.

domowe cointreau

wcale nie gorsze od firmowego

1 pomarańcza, umyta, wyparzona i wyszorowana

0,5 litra spirytusu

słoik, do którego zmieści się pomarańcza

sznurek

siatka bawełniana (jak do robienia szynki) lub gaza bawełniana

Wyszorowaną pomarańczę wkładamy do siatki bądź zawijamy w gazę, której końce zawiązujemy sznurkiem. Do słoika wlewamy spirytus. Cała zabawa polega na tym by zawiesić pomarańczę nad samą taflą spirytusu. Pomarańcza musi wisieć. Nie może nawet odrobiną swojej wypukłości tkwić w płynie. Moczenie nóżek, zanurzenie skrawka nie wchodzi w rachubę.

Wiszącą pomarańczę mogą tylko owiewać opary alkoholowe. I wyciągać z wisielca to, co najlepsze. Mocujemy sznurki, zakręcamy nakrętkę i odstawiamy słoik na dwa tygodnie w ciemne miejsce.

po 2 tygodniach:

40 dkg cukru

400 ml wody

Wyjmujemy pomarańczę. Wyrzucamy. Co w niej było najlepsze, zostało w słoiku.

Zagotowujemy cukier z wodą. Gotujemy do rozpuszczenia się cukru. Zdejmujemy z ognia i studzimy.

Wystudzony syrop cukrowy mieszamy z pomarańczowym nalewem. Wlewamy do butli, stawiamy w ciemne miejsce i zapominamy.

Podglądając słoik, schowany w mężowskiej biblioteczce, głośno wyrażałam swój sceptycyzm.

Za to kiedy połączyłam obie części ze sobą, to ochom i achom nie było końca. Teraz czekam.

Po pół roku nieoczekiwanie znajdujemy butelkę i z zachwytem nad swoim geniuszem degustujemy zawartość.

smacznego

Kot na głowie i jasne brownie z masłem orzechowym i czekoladą

Kot śpi na mojej głowie. Dookoła taka cisza, że można się pomylić i zapomnieć, że śpię w środku miasta. Zapominam, który to dzień tygodnia i jaki to miesiąc. Wsłuchuję się w miarowe mruczenie.

Brzuszek na moim uchu i dźwięki z niego płynące działają jak mantra. Coś tam pluśnie, coś się przeleje, coś zabulgocze. 

Leżę i zastanawiam się co daje posiadanie kota. Czy kot jest mi do czegoś potrzebny?

Jaki jest mój kot?

Mój kot do subtelnych nie należy. Wszystko u niego i w nim odbywa się w powiększonej skali. Kiedy mruczy, zapomnij o słuchaniu czegokolwiek innego. Jeśli jest zadowolony, to radością całego zastępu przedszkolaków. Gdy jest zły, to nawet będąc owczarkiem niemieckim, zastanowiłabym się, czy do niego podejść.

Jeśli nadepnie, to na pewno poczujesz. Jeśli się położy, to na bank trudno ci będzie się spod niego wysunąć. 

Mój kot to kawał kota. Jeśli chwilowo nie wiesz gdzie jest, idź za charakterystycznym dźwiękiem piłowanego drzewa. On chrapie. Na dodatek chrapie głośno. W domu, w konkurencji głośności zdobywa bezapelacyjne pierwsze miejsce.

Mój kot jest seksistą. Leje Citka i ani myśli mieć z tego powodu wyrzuty sumienia.

Mojego kota trudno sfotografować. Jego szarość jest szarością ołówkowego grafitu.

Największym wrogiem mojego kota jest szczotka. Szczotka i grzebień to wróg. A wroga traktuje się bez pardonu. Zęby i pazury bardzo w tym pomagają. A, do grona wrogów zapomniałam dodać cążki do pazurów.

Mój kot jest „nieleczalny”. Każda, absolutnie każda wizyta u weterynarza, to bitwa pod Stalingradem. Każda ze stron gotowa jest na wszystko byleby tylko osiągnąć cel.

Mimo całkiem niezłego wyposażenia (patrz kły i pazury), wszystkie bitwy na razie wygrał człowiek. Założę się jednak, że w tej małej szarej głowie powoli wylęga się plan krwawej zemsty. Jeśli nie dziś, to za rok, dwa. Kot nierychliwy ale mściwy…

Mój kot wygląda jak sfinks. Ma piękny profil i tyle.

Największą radością mojego kota jest miska. Nie jakaś tam miska. Pełna miska. Mój kot nie pogardzi kocią karmą, surowym mięskiem, rybą, kawałkiem ciasta czy twarogiem. Z tego powodu mój kot do szczupłych nie należy. I ma to w nosie.

Mój kot nie jest czyściochem. Ba, jest zaprzeczeniem czyściocha. Rzadko się myje. Czasem zacznie sobie lizać łapę, ale zazwyczaj po pierwszym lizie, zapomina o co mu właściwie chodziło. I to mu zupełnie nie przeszkadza.

Mój kot zna się na zegarku. Co prawda, jego zegarek śpieszy się o 2 godziny ale jak na kota, to i tak nieźle. Jeśli micha jest przewidziana o 18.00, on od 16.00 leży przed nią z wyrzutem w oku. Jeśli rano michę napełniają o 8.00, on od 6.00 rozpoczyna masaż głowy. Mojej.

Jak myślicie, kto się poddaje o 7.00? Jak wam się wydaje; kto ma kogo, on mnie, czy ja jego?

No właśnie.

Mój kot lubi być blisko. Blisko swojego człowieka. Bo człowiek jest po to, by dawał kotu ciepło, michę i mizianie.

A po co jest kot? Żeby był. Żeby się plątał między nogami. Żeby udawał głuchego, kiedy się go woła. Żeby chciał wyjść, kiedy właśnie zamknąłeś drzwi. Żeby właził na kolana i swoją obecnością przygładził wszystkie duchowe twoje kanty. Żeby dotknięciem kociego nosa wyprasował każdą życiową zmarszczkę. Choć na chwilę.

Kot w życiu jest obowiązkowy.

P.S. Na marginesie zaznaczam, że nie jestem przeciwniczką psów. Największą moją miłością był pewien Jarvis, najwspanialszy berneńczyk świata.

Koty to po prostu zupełnie inna bajka. I to one, a nie na odwrót wyprowadzały psa na spacer. Ale to temat na zupełnie inne opowiadanie.

Aby zgrabnie nawiązać do kulinariów, powiem, że bohater tego wpisu czyli ciasto z masłem orzechowym i czekoladą bardzo przypadło do gustu drugiemu bohaterowi tej historii. Wszystkie okruszyny na talerzu zostały skrzętnie wchłonięte.

jasne brownie z masłem orzechowym i czekoladą

(forma 22 X 33cm)

1 szklanka miękkiego masła orzechowego (czy z kawałkami orzechów, czy bez decydujecie sami)

225g miękkiego masła

1,5 szklanki drobnego cukru

1 łyżka wanilii

2 duże jajka plus 1 żółtko

250 g mąki pszennej

1 szklanka chipsów czekoladowych

pół łyżeczki soli

na polewę czekoladową:

200 g czekolady deserowej

100 ml kremówki

1 łyżka miękkiego masła

Włączamy piekarnik i rozgrzewamy do 180 stopni.

Blaszkę 22x33cm wykładamy papierem do pieczenia. Kilka maźnięć masłem blachy sprawi, że papier nie będzie się przesuwał.

Ubijamy na jasną, puszystą masę masło i cukier. Dodajemy, miksując masło orzechowe, wanilię. Potem dorzucamy lekko rozmącone jajka. Na koniec zmniejszamy obroty i dosypujemy przesianą mąkę i czekoladowe chipsy i mieszamy do połączenia się składników.

Wykładamy ciasto na blachę, wyrównujemy powierzchnię i wstawiamy do piekarnika na około 40 minut. Pieczemy do tzw. suchego patyczka.

Upieczone wyjmujemy z pieca i studzimy.

Kiedy wystygnie polewamy czekoladową polewą lub oprószamy cukrem pudrem.

By zrobić polewę mocno podgrzewamy kremówkę (prawie do zagotowania) i wrzucamy do niej połamaną czekoladę i masło. Mieszamy do powstania aksamitnej polewy, którą wylewamy na przestudzone ciasto.

Smacznego

A to Szarość w pełnej okazałości

Zła prognoza pogody i curry z nerkowców

Nie będę pisać o świętach. 

Nie będę pisać o Last Christmas. Nie będę pisać o tym, że wszyscy oszaleliśmy. Nie będę pisać, że znów listopad, i znów szaro.

Czuję się oszukana, bo moja poranna prognoza pogody obiecała dziś między trzynastą a czternastą pojawienie się słońca.

Nie pojawiło się. Może prognoza nie została z nim wcześniej skonsultowana. Słońce miało muchy w nosie albo co innego do roboty.

Jako, że jestem zawistna i mściwa, rzuciłam się do pogodowej mapy Europy i leciutko odetchnęłam. No, inni nie mają lepiej.

Niektórzy nawet gorzej. 

Tacy Skandynawowie nie powinni mieć kropli nadziei. U nich tylko ciemność, ciężkie chmury i zespoły death metalowe. No tak, ale mają też Roveniemi i świętego Mikołaja przez cały rok.

Chyba nie lubię Skandynawii.

Cała Hiszpania i Portugalia tonie dziś w chmurach. I dobrze im tak. Niech nie myślą, że jak są na południu Europy, to zawsze będą mieli słońce. A my co? Gorsi?

Nie lubię południowców.

Francja, Niemcy i pobliskie okoliczności też nie mają się czym pochwalić. Niby coś tam może im zaświecić ale raczej tylko w oczy i na dodatek nie jestem pewna czy zaświeci dla wszystkich tak samo.

Wielka Brytania? Ci spełniają moje oczekiwania. Tam tylko strach i zgrzytanie zębów. Dobrze im tak. I wciąż leje i ciągle szaro. Mają za swoje.

I tak ich nie lubię.

Najgorsze są Włochy. Wenecja: słońce po pachy. Bolonia: siedemnaście stopni i słońce. Florencja: pełna frustracja. Dalej na południe już bardziej mi się podoba, bo leje.

Ale za to północy Włoch nie cierpię.

A taki Budapeszt? W czym, przepraszam, taki Budapeszt jest lepszy od nas? A na słońcu nikt mu nie oszczędza. Skandal! A mówi się "Polak, Węgier, dwa bratanki". Akurat.

Nie znoszę Budapesztu.

Sprawdźmy co po wschodniej stronie. Chmury, chmury, chmury a potem Putin. Jednak niektórzy mają gorzej.

Brzmi znajomo? Lubimy sobie ponarzekać, prawda? Lubimy, kiedy innemu jest gorzej, co?

A święta idą. Co roku chyba bardziej bojaźliwie i niechętnie. Bo jak tu z radością przychodzić do kogoś, kto jest uosobieniem nieżyczliwości. 

Ludziska, zróbmy coś z tym. Udowodnijmy samym sobie, że możemy coś zmienić. Kupmy butlę oleju i włóżmy do koszyka z napisem Bank Żywności. Może coś dorzućmy do szlachetnej paczki? Takie działania nie tylko pomagają innym ale też powodują, że lepiej myślimy o sobie. A kiedy zaczniemy dobrze myśleć o sobie, to ani się spostrzeżemy a życzliwie spojrzymy na innych.

Nie tylko z okazji świąt.

I oczywiście ugotujmy coś dobrego, bo jedzenie jednoczy.

Niesamowite curry z orzechów nerkowca

Przepis jak to przepis ma różne wariacje. Porównywałam wersję Ricka Steina i Leemei Tan i nie wydaje mi się aby drobne zmiany miały wpływ na całokształt.

Danie jest nieziemskie. Jeśli jeszcze nie próbowaliście, to nie zwlekajcie. Jest jeden warunek by cieszyć się przy stole jak dziecko: nie możecie być uczuleni na orzechy, bo to one są podstawą tego dania.

200 g orzechów niesolonych

1 łyżeczka mielonej kolendry

1 łyżeczka mielonego kuminu

Pół łyżeczki kurkumy

1 cebula, drobno posiekana

2 pałki trawy cytrynowej (Miażdżymy dużym nożem najgrubszą część trawy. Obieramy górne warstwy i dorzucamy do smażonej cebuli. Najdelikatniejszy środek drobniutko siekamy i też dodajemy do cebuli – patrz niżej)

5 centymetrowy kawałek cynamonu

1 łyżka startego imbiru

3 ząbki czosnku, starte

1 łyżeczka mielonego chilli

Pół łyżeczki mielonego pieprzu

1 puszka mleczka kokosowego

1 łyżeczka brązowego (najlepiej palmowego) cukru

1 łyżeczka soli

2 łyżki oleju

Zielona kolendra i mięta do posypania.

Stawiamy na ogniu patelnię. Prażymy na niej kolendrę, kumin i kurkumę aż zaczną pachnieć czyli około minuty.

Przekładamy przyprawy do miseczki i ponownie stawiamy patelnię na ogniu. 

Wlewamy 2 łyżki oleju, wrzucamy cebulę i na średnim ogniu podsmażamy cebulę aż będzie miękka i przezroczysta. 

Dorzucamy do cebuli trawę cytrynową (jak się dobrać do trawy: patrz wyżej). Długie łodygi trawy kroimy na pół, żeby się zmieściły na patelni. Dodajemy cynamon i smażymy 2 minuty. Teraz dorzucamy imbir i czosnek i smażymy kolejne 2 minuty. Wsypujemy wcześniej podprażone przyprawy, chilli, pieprz i orzechy nerkowca. Dokładnie mieszamy by dobrze orzechy obtoczyć w przyprawach.

Wlewamy mleczko kokosowe i około pół szklanki wody. Mieszamy, zagotowujemy i na małym ogniu, pod przykryciem gotujemy 15 minut. Mieszamy od czasu do czasu.

Po kwadransie dodajemy cukier i sól i gotujemy kolejne 15 minut aż orzechy będą miękkie a sos zredukowany. Całość powinna mieć aksamitną konsystencję kwaśnej śmietany.

Pozostaje nam wyłuskać z patelni cynamon i patyczki trawy cytrynowej i już.

Posypujemy kolendrą i miętą i podajemy z ryżem.

W oceanie różnych curry, to ma u mnie miejsce na podium.

Smacznego bardzo