Co może klucz i lody morelowe.

- Jaka sielanka! Jaki spokój! Jak pięknie!

- Tak, tak. Tylko robi się coraz ciemniej a do domu daleko.

- Jak to daleko? Przecież stoimy pod domem.

- Stoimy, to prawda, ale na tym kończy się sielanka.

Samochód załadowany po brzegi zakupami, za nami upalny i męczący dzień w mieście. Słoneczko powoli zachodzi. Nam marzy się tylko trochę wieczornego chłodu  i kieliszek wina.

W domu od rana zamknięte trzy bestie, które jak nic obrażą się na dobre. Miski puste, futerka nie głaskane.

Ale już, już za chwilę wszystko wróci do normy. Wypuścimy kociska, utulimy, napełnimy im miski a sobie kieliszki.

Do tej pory wszystko szło dobrze. Zgrzyt nastąpił w momencie wkładania klucza do zamka. A właściwie nie nastąpił. Klucz stanął dęba i odmówił dalszej współpracy. Napieranie ciałem na drzwi, stukanie w klucz kamieniem, plucie w dziurkę, wrzaski, telefon do przyjaciela na nic się zdały. Klucz ani drgnął.

Dom mamy uzbrojony po zęby i dostać się do niego inną drogą niż drzwiami może tylko święty Mikołaj. Żadna z nas nie ma siwej brody a i komin mamy dość wąski.

Robiło się coraz ciemniej i szanse na ubłaganie fachowca od włamów niknęły równie szybko jak resztki światła. Trzeba było się zdecydować. Albo przyznajemy się do porażki, wracamy do miasta a od rana ogłaszamy mobilizację. Albo ściągamy sąsiada z drabiną, tniemy kraty a potem klinujemy się w okienku, bo szanowne 4 litery nam się nie mieszczą. W rezultacie wzywamy straż pożarną i resztę nocy spędzamy na pisaniu sprawozdania z bezprawnego wzywania ważnych służb.

Rozsądek zwyciężył. Koty, jakoś musicie sobie poradzić do jutra.  Wracamy do miasta.

Następnego dnia czyli dzisiaj do akcji wkroczył MMŻ i jego magiczne zdolności organizacyjne. Ktoś kiedyś powiedział, że MMŻ jest idealnym człowiekiem do gaszenia pożarów. Miał rację.

O 11 drzwi zostały uroczyście otwarte. Mieliśmy łzy szczęścia  w oczach. Ludzie rzucili się sobie w ramiona, sąsiedzi zapomnieli o waśniach a dzieci przyrzekły poprawę.

No, dobrze, zagalopowałam się. Co nie znaczy, że radość była mniejsza.

Jak dobrze wejść do własnego domu.

Tylko koty wykazały się iście kocim spokojem. O co to całe halo? Przecież zostawiłaś całą paczkę kocich ciasteczek.

Drzwi na razie zostają otwarte. Muszę się tym widokiem nacieszyć.  A wieczorem znów mamy nadzieję na nieco chłodu i kieliszek wina.

Póki co zjemy lody. Morelowe.

Lody morelowe

pół kilograma moreli

100 ml wody

100 ml cukru

200 ml kremówki

Morele trzeba podzielić na połówki i rozłożyć na blasze wyłożonej papierem do pieczenia. Posypać  łyżką cukru i piec przez 15 minut w piekarniku nagrzanym do 180 stopni. Potem wystudzić i zmiksować.

Wodę z cukrem postawić na piec i podgrzewać do momentu aż cukier się całkowicie rozpuści. Schłodzić. Połączyć z musem morelowym i kremówką (nie trzeba jej ubijać).

Włożyć do lodówki, żeby się dobrze całość schłodziła. Potem przelać do sorberiery. Jest opcja prostsza czyli zamrożenie morelowej mieszanki i mieszanie od czasu do czasu widelcem. Nie ukrywam , że sorbetiera lepiej sobie radzi z mrożeniem lodów niż ja i widelec.

Lody w taki dzień jak dzisiaj to jedyna potrawa jaka przychodzi mi na myśl. Choć sfotografować je w 30 stopniowym upale nie jest lekko.

Smacznego wieczoru i chłodnego powiewu.I niech wam nigdy klucze nie odmawiają posłuszeństwa.

P.S.

Z czasem się dziś ścigała, robiąc zdjęcia, MidnightCookie.