Słodko, kwaśno, uroczo czyli tarteletki z rabarbarem i bezą.

W zeszłym tygodniu piekłam tartę z rabarbarem.

Po wielu latach obdarzania go jawną niechęcią, postanowiłam, że dam mu jeszcze jedną szansę. W dzieciństwie słowo – rabarbar miało tylko jeden wydźwięk, negatywny. Kompot z niego był fuj, ciasto drożdżowe – ohyda, dżem – zgroza. Czyli klęska na całej linii.

I nagle zachciało mi się tarty rabarbarowej. Takiej słodko kwaśnej i biało różowej.

Żelazo trzeba kuć póki gorące. Żeby mi nagle afekt do kwaśnych łodyg nie minął, wysłałam dziecko, by zdobyło rabarbar.

Poszła, rozpoznała, zdobyła.

Uprzejmość sąsiadów jest bezkresna, bo z otrzymanej ilości warzywa (tak, tak, drodzy Państwo, on jest warzywem), mogłam z dziesięć tart upiec.

Jedno mnie tylko niepokoiło, kolor. Ja sobie wymarzyłam nadzienie różowe, a leżące przede mną łodygi były wściekle zielone.

A może to nie rabarbar? Wystarczył jednak jeden kęs, by przerażające wspomnienia z dzieciństwa wróciły. To na 100 procent jest rabarbar. Może on zmienia kolor jak kameleon? Nic nie wiadomo było o nadzwyczajnych jego zdolnościach. Ale kto wie?

Upiekłam tartę.

Tak szybko jak się zdecydowałam na zmierzenie się ze zmorą dzieciństwa, tak szybko ciasto zniknęło z talerza.

Niby smakowo spełniło moje zachcianki….tylko ten kolor….zielony.

Wiadomo było, że zmierzę się z nim jeszcze raz. Kolejną porcję kupiłam na targu. Tym razem łodygi musiały być czerwone. Potem już było z górki.

Porcja ciasta leżała sobie w lodówce. Miałam szansę poprawić to, co w prototypie mnie rozczarowało.

Co z tego wyszło? Tarteletki z mascarpone, karmelizowanym rabarbarem i ananasem i bezą.

Dlaczego użyłam ananasa? Ponieważ został mi z sałatki i wydawało mi się, że z rabarbarem stworzą udaną parę. Miałam rację. Nieco bezsmakowy polski badyl zyskał na smaku w połączeniu z zamorskim przybyszem.

Tarteletki z mascarpone, karmelizowanym rabarbarem i ananasem i bezą.

ciasto kruche na 6-8 tarteletek

1 szklanka mąki pszennej

100 g zimnego masła

2 łyżki cukru pudru

1 żółtko

1 łyżka kwaśnej śmietany

szczypta soli

karmelizowany rabarbar z ananasem

6 łodyg rabarbaru

6 krążków ananasa z puszki

pół szklanki soku z ananasa

1 czubata łyżka cukru

2 strączki zielonego kardamonu (wyłuskane i utarte w moździerzu)

Beza

(na 10 niedużych bezików)

2 białka

130 g cukru pudru

1 łyżeczka soku z cytryny

1 łyżeczka mąki kukurydzianej

do przełożenia:

100 g mascarpone

100 ml kremówki

2 łyżki cukru pudru

Kto by pomyślał, że aby zrobić kilka rabarbarowych maleństw potrzebujemy takiej długiej  listy.

Ciasto kruche robi się błyskawicznie. Niestety wymaga chłodzenia, więc trochę czasu nam zajmie.

Szybciutko siekamy nożem wszystkie składniki. Im mniej będą miały kontaktu z ciepłymi rękami, tym lepiej. Jeśli możecie,  powierzcie tę pracę maszynie. Potem uformujcie placek (łatwiej się potem wałkuje niż kulkę) i włóżcie go do lodówki na godzinę.

Rabarbar kroicie na kawałki mniej więcej 3-4 centymetrowe. Ananas również. Sypiecie cukier i kardamon. W rondelku smażycie kwaśnego i aromatycznego aż puszczą sok. Przekładacie je na sitko. Cały sok z rabarbaru razem z sokiem z ananasa odparowujecie aż będzie gęsty. Łączycie z ananasem i rabarbarem. Studzicie.

Teraz zabawa z bezą. Ubijacie białka i kiedy są już sztywne, po łyżeczce dosypujecie cukier. Ubijacie i znów sypiecie cukier. Na koniec ubijając, wlewacie sok z cytryny i mąkę kukurydzianą.

Jeśli potraficie posługiwać się rękawem cukierniczym, to na blachę wyłożoną papierem, wyciśnijcie zgrabne krążki. Ja mam z tym kłopoty i moje bezy zawsze wyglądają nieco kubistycznie.

Wkładacie blachę do nagrzanego do 130 stopni piekarnika i suszycie bezy 50 minut. Potem uchylacie drzwi piekarnika i zostawiacie w nim ciastka, póki nie ostygną.

Bezy wyjmujecie i podwyższacie temperaturę pieca do 180 stopni. Będziecie piec tarteletki. Ciasto kruche wyjmujecie z lodówki, rozwałowujecie i cienkimi plastrami wykładacie foremki. Nakłuwacie widelcem i pieczecie 10-15 minut. Aż będą złote. Studzicie.

Mascarpone ubijacie i mieszacie z ubitą kremówką i cukrem.

Uf. Dobrnęliście prawie do finału.

Do tarteletki nakładacie mascarpone. Na białą warstwę dajecie łyżkę rabarbaru. Na rabarbar stawiacie bezę. Voila!

Mam dwie uwagi.

Po pierwsze, te małe ciasteczka tylko wyglądają tak niewinnie. Ich konstrukcja uniemożliwia zjedzenie ich w estetyczny sposób. Jeśli zamierzacie zaprosić wymagającą teściową lub kolegę estetę, przygotujcie raczej sernik. Okruchy, okruszki i kleksy śmietany są nieuniknione.

Ale w gronie swojaków, jedzenie tych drobiazgów wywoła ogólny śmiech. Wszyscy będą upaćkani. Zróbcie zawody, kto poradzi sobie najzgrabniej.

Druga uwaga jest ponadczasowa: nigdy nie mów nigdy.

Rabarbarze witaj!

Smacznego i dużo wesołego gotowania