Risotto truflowe i stracone złudzenia

Właściwie jestem tak zmęczona, że nawet mi się nie chce podnieść ręki, żeby się podrapać. Odzyskiwanie kawałka grządki z miejsca, gdzie dotychczas królowały perz i mlecze, nie jest zadaniem ani łatwym, ani przyjemnym. Wymaga siły i samozaparcia. W ciągu ostatniego tygodnia zniechęcałam się już ze trzy razy. Każde wbicie łopaty uzmysławiało mi, że porwałam się z motyką na słońce.  Ale ja należę do uparciuchów. Byle co mnie nie zraża. Porzucenie sprzętu w akompaniamencie przekleństw odbyło się za każdym razem „ostatecznie”.  Odgrażałam się, że w tym roku pomidory po prostu będę kupować, zamiast sycić oczy osobistą hodowlą.  I zawsze wracałam następnego dnia, żeby kolejne 30 cm kwadratowych wyrwać Matce Naturze.

MMŻ z cierpliwością obserwował moje poczynania. Każdą próbę ingerencji odrzucałam. Każdą dobrą radę puszczałam mimo uszu. Wszelakie próby niesienia pomocy były przeze mnie ignorowane. Czy nie wspominałam wcześniej, że jestem uparta?

Przyczyna mojego uporu była prosta: ja chce sama. Moje grządki, moje pomidory, moja duma. Cały splendor miał spłynąć na mnie. Patrzcie jaka jestem dzielna! Nawet z dżunglą sobie poradzę.

Otóż moi mili, nie poradziłam sobie. Po tygodniu skubania grządek, do akcji wkroczył zniecierpliwiony moim marudzeniem MMŻ.  Dwie godziny pomachał sprzętem ogrodniczym i mnie pozostało tylko przyznać ze skruchą, że do kopania rowów, pracy w kamieniołomach czy karczowaniu lasu, to ja się raczej nie nadaję.  Trudno, przyjdzie mi żyć ze świadomością, że życie osadnika jest nie dla mnie.

MMŻ zrobił swoje i z dumą obwieścił, że kierownik robót to podstawa sukcesu. Kierownik, czyli on, wykonał kawał dobrej roboty i łaskawie potem pozwolił się podziwiać.

Nie będę ukrywać, że ego miałam nieco obolałe.  

Wieczorem uświadomiłam sobie, że nie tylko ego. Na szczęście jutro wolne, więc spokojnie będę lizać rany i planować z optymizmem zagospodarowanie nowo odzyskanych  ziem.

Gotowanie dzisiaj zeszło na dalsze plany. Kuchnię zostawiłam pod opieką młodszego pokolenia.  Tak mnie wyrobnicza praca pochłonęła,  że nawet planów obiadowych nie robiłam.

Na szczęście okazało się, że nie będziemy zmuszeni szukać obiadu na polu. Risotto truflowe, ugotowane przez młodzież, było super pomysłem. A kiedy dodałam do tego kieliszek wina, to cały dzień wydawał się nawet przyjemny.

Jutro pójdę popodziwiać nasze dzieło. A teraz zapraszam na risotto truflowe.

250 g ryżu arborio

20 dkg brązowych pieczarek

1 cebula

1 kieliszek białego wina

3 łyżki masła

1 łyżka oliwy

2 łyżki oliwy truflowej

pęczek pietruszki

garść startego parmezanu

sól, pieprz

około litra bulionu

Zanim weźmiemy się za ryż, musimy przygotować sobie pieczarki i bulion. Bulion (od was zależy czy warzywny czy drobiowy) stawiamy na piecu i zagotowujemy. Potrzebny nam będzie gorący, więc nie zdejmujcie go z ognia.

Pieczarki myjemy, kroimy na plasterki i smażymy na maśle. Sięgniemy po nie w końcowym etapie gotowania ryżu.

Bierzemy spory rondel. Rozgrzewamy w nim oliwę i 2 łyżki masła. Cebulę kroimy w kosteczkę i wrzucamy do gorącego garnka. Kiedy cebula się zeszkli, wsypujemy ryż i mieszamy aż każde ziarenko pokryje się tłuszczem. Teraz wlewamy kieliszek wina i mieszamy. Odparowujemy wino i zaczynamy wlewać do ryżu po chochli gorącego bulionu. Mówiąc precyzyjniej, do ryżu wlewamy kolejną porcję bulionu wtedy, kiedy poprzednia jest zupełnie wchłonięta.  Ta operacja: ryż, bulion, ryż, bulion potrwa około pół godziny. W końcowym etapie dodajemy do ryżu usmażone pieczarki i mieszamy.

Zdejmujemy garnek z ognia i dodajemy łyżkę zimnego masła, oliwę truflową a na końcu parmezan i posiekaną pietruszkę. Jeśli trzeba, używamy soli. I na pewno korzystamy z świeżo mielonego pieprzu.

Smakuje bosko, szczególnie, kiedy jest zrobione przez kogoś innego.  Kogoś, kto widział wasze zmagania i postanowił wam ulżyć w niedoli.

Pamiętajcie, zawsze mierzcie siły na zamiary.

Aha, i pamiętajcie o dobrym winie do risotta.

Smacznego i  pięknego kolejnego dnia wolnego