Magia pierwszej miłości i najlepsze naleśniki na świecie

On miał na imię Daniel. Był moją pierwszą miłością. Jak na skrzydłach biegłam z rozwianym włosem, żeby go zobaczyć.  Śniadania jadaliśmy ramię w ramię. Spaliśmy razem, jadaliśmy razem, bawiliśmy się razem. Każdy dzień był wypełniony wspólnymi planami. Wydawało się, że to będzie trwać wiecznie.

Niestety świat nie był gotowy na nasze uczucie. Świat był niebezpieczny. Świat zrobił wszystko by nas rozdzielić.

Wystarczył jeden dzień, by naszą miłość  brutalnie przekreślić. Otaczająca nas rzeczywistość  przytłaczała nas i ograniczała. A my chcieliśmy mieć tylko siebie. Jeden jedyny dzień spędzony z dala od codzienności okazał się ostatnim spędzonym razem. Nasza ucieczka została szybko odkryta.

Powrót do rzeczywistości był końcem naszego związku. Każde z nas zostało przeniesione do innego świata: ja do średniaków, On do starszaków. I to był koniec naszej miłości. Po dwóch dniach okazało się, że On już inną dziewczynkę przywiązuje do drzewa.  Na szczęście potem były wakacje. Od nowego roku przedszkolnego nastał czas nowych miłości. Ale tę pamiętam z rozrzewnieniem.

Szperanie w szufladach ze starymi zdjęciami jest jak zaglądanie do króliczej nory. Szukając świadectw szkolnych starszej córki, natrafiłam na siebie w wieku lat czterech. Nie byłam przygotowana na to spotkanie. Na zdjęciu stoimy grzecznie w dwóch rzędach, szczerbaci, niepewnie uśmiechnięci. Chłopcy w krótkich spodenkach, dziewczynki w grzecznych kucykach. I trzeci z lewej, wyższy od reszty chłopców stoi On. Jedno spojrzenie i przypomniałam sobie wszystko. Nawet zapach kwitnących przy drodze od furtki do przedszkolnego tarasu bzów.

Lubiłam przedszkolne jedzenie. Zupa pomidorowa do dziś jest jedną z moich ulubionych. Kluski na parze z sosem czekoladowym były kolejnym, po Danku, powodem, że biegłam do przedszkola na skrzydłach.  Tym bardziej,  że potęga jego miłości sięgała nawet rezygnacji z repety na moją korzyść. Och! Piękne to były czasy.  Makaron z cukrem i serem, naleśniki, pulpeciki w sosie koperkowym, dużo, dużo kompotu. Tylko wątróbka nie pozostawiła dobrych wspomnień.  Ciekawe jak dziś wygląda przedszkolne menu?  Czasy są bogatsze w możliwości rynkowe, ale czy to idzie w parze w postępem w jadłospisach dla najmłodszych?

Dziś zafunduję sobie powrót do przeszłości i najwspanialsze naleśniki pod słońcem. Już kiedyś ze skruchą przyznałam, że ten rodzaj działalności kuchennej jest mi obcy. I zdaję sobie sprawę, że ideału się nie na poprawić. Moja  Mama tworzy naleśniki idealne. To będzie jej przepis i jej wykonanie. Ja byłam tylko świadkiem i fotografem.  

Naleśniki mojej Mamy – idealne

(z proporcji wychodzi sześć cienkich naleśników)

1 szklanka mąki

1 szklanka mleka

2 jajka

szczypta soli

olej do smażenia

Po raz pierwszy moja Mama została przymuszona do precyzyjnego podejścia do gotowania. Gdzie by jej wpadło do głowy posługiwać się miarką, gramami czy mililitrami. Działanie na „oko” sprawdzało się zawsze. Tym razem ja, stałam nad nią jak kat nad dobrą duszą i nieustępliwie domagałam się precyzji. I tak, po latach, dowiedziałam się jakie są proporcje, żeby zrobić naleśniki idealne, lekkie jak chmurka, puszyste. Nigdy nie jest za późno, żeby się czegoś nauczyć.

Potrzebujemy miksera i miski. Do miski wbijamy 2 żółtka, wlewamy mleko i wsypujemy mąkę. Miksujemy. Białka ze szczyptą soli ubijamy na pianę. Do zmiksowanej mieszanki mleczno-mączno- jajecznej dodajemy ubite białka i krótko miksujemy. Tylko do połączenia się składników. Odstawiamy miskę na kwadrans. Wydobywamy z szafki sporą patelnie i zwilżamy ją odrobiną oleju. Rozgrzewamy i wlewamy jedną chochlę ciasta naleśnikowego. Kolistymi ruchami rozprowadzamy porcję ciasta równomiernie po patelni i smażymy minutkę z jednej i minutkę z drugiej. Jeśli lubimy naleśniki złotego koloru. Znów lekko zwilżamy patelnię olejem i nakładamy kolejną porcję ciasta do smażenia.

Naleśniki zrobione w ten sposób są nieprawdopodobnie lekkie, biszkoptowe. W cieście nie ma cukru, więc ich dalszy los, zależy tylko od wybranych przez was dodatków. Dla mnie, nic nie smakuje lepiej od naleśników z serem. A jeśli jeszcze jako dodatek występuje sos czekoladowy, to ja zabieram swój talerz i oddaję się totalnemu obżarstwu.

I pomyśleć, że aby stworzyć coś niebiańskiego wystarczą trzy składniki. Tym razem mniej znaczy lepiej.

Ciekawe czy mój sentyment do naleśników mógłby być nazwany „efektem Danka”. Kto wie, kto wie…

                            A to cudo zakwitło właśnie pod naszym oknem.

Pozdrawiam was ciepło i życzę smacznego