Iskierka buntu i torcik czekoladowo wiśniowy

Każda z nas jest dziś zajęta. Albo przyjmuje życzenia albo je składa. Jak każde święto narzucone nam odgórnie, to również wywołuje pewien sprzeciw. Dzień Kobiet, dzień Stoczniowca, dzień wagarowicza, dzień Matki….Zastanawiam się, czy jest mi ten dzień potrzebny. Otrzymuję na co dzień bardzo satysfakcjonujące mnie dowody miłości. Niewymuszone. Sama tę miłość okazuję. Nieprzymuszana. Czy Dzień Matki coś zmienia? Nie. Jednak gdybym nie dostała w tym dniu życzeń, byłoby mi przykro. Gdybym nie złożyła życzeń, byłoby mi głupio. Jestem niewolnikiem tradycji i konwenansów. Czy to takie złe? Odpowiedź brzmi po raz drugi: nie. Tradycja i konwenanse są potrzebne, żeby nasz mózg nie eksplodował. Idziemy utartą ścieżką przyzwyczajeń i możemy poświęcić więcej uwagi na rozglądanie się na mniej znane boki.

Nie dajmy się tylko zwariować lukrowanym obrazkom sprzedawanym nam przez media. Ta karuzela obowiązkowych różyczek, serduszek czy laurek osiąga rozmiary wielkiego balonu. 

Ile prezentów kupiłyśmy w pośpiechu? Ile życzeń jest zdawkowych? A jak było wczoraj? Zadzwoniłaś do Mamy zapytać co u  niej? Czy zawsze słuchasz jej opowieści bez zniecierpliwienia? Ile razy pomyślałaś, że znów zrzędzi czy traktuje cię jak dziecko? 

Myślę, że nieśpieszna rozmowa, czas spędzony razem bez zerkania na zegarek, jest dla Mamy cenniejszym prezentem niż w pośpiechu kupiona róża. 

Ciągle uczę się cierpliwości. Już wiem, że moje poczucie czasu jest nieporównywalne do Jej poczucia czasu. 

Kocham moją Mamę. Kocham jej upór, choć nieraz doprowadza mnie do furii. Kocham jej pasję do tenisa, bo oddaje się temu zajęciu bez względu na porę dnia. Kocham ją za tysiące małych i dużych emocji, których jest sprawcą. Za to, że nie chce bym piekła dla niej chleb, bo twierdzi, że mam za dużo pracy i za to, że ciągle pilnuje, żebym brała leki. Kocham ja za to, że jest moją Mamą. Najlepszą na świecie.

Więc po co ten buntowniczy początek? Troszkę na przekór. Przecież w każdym dziecku tli się iskierka buntu. Odkładam więc niepoprawne hasła do szuflady i wyciągam laurkę. Piekę ciasto i maszeruję z radością złożyć życzenia.

Torcik wiśniowo czekoladowy jak bukiecik:

ciasto:

4 żółtka

4 białka

2 całe jajka

120 g cukru

70 g mąki

50 g mielonych migdałów

3 łyżki kakao

łyżeczka esencji waniliowej

40 g masła, stopionego i wystudzonego

pół łyżeczki proszku do pieczenia

krem:

250 g mascarpone

200 ml kremówki

szklanka  wiśni w likierze (tu pojawił się problem, bo okazało się, że wiśnie zostały nie wiadomo kiedy pożarte), lub konfitury wiśniowe (ich użyłam)

4 łyżki cukru pudru

likier wiśniowy lub syrop wiśniowy do nasączenia ciasta

polewa czekoladowa

tabliczka czekolady np. gorzkiej

100 ml kremówki

Piekarnik nastawiamy na temperaturę 180 stopni. Ubijamy białka. Żółtka plus dwa jajka ucieramy z cukrem na puszysty krem. Mieszamy wszystkie suche składniki i po łyżce dodajemy do kremu jajecznego. Dokładnie miksujemy. Potem wlewamy roztopione masło i znów miksujemy.  Na koniec delikatnie (nie mikserem) mieszamy z pianą z białek. Dno formy wykładamy papierem i wlewamy ciasto. Pieczemy 40 minut. Studzimy a potem kroimy na trzy krążki.

Ciasto sobie grzecznie czeka a my robimy krem. Ubijamy kremówkę i mascarpone z dodatkiem cukru pudru. Wiśnie odsączamy z likieru lub syropu. Używamy go do nasączenia krążków ciasta. Nasączone likierem krążki ciasta smarujemy szczodrze kremem i układamy na nim wiśnie.

Podgrzewamy kremówkę i rozpuszczamy w niej połamaną czekoladę. Mieszamy aż będzie aksamitnej gładkości. Wyrównujemy boki ciasta, zbierając nożem wymykający się krem. Polewamy czekoladą górę i boki tortu. Dobrze jest się posłużyć szeroką szpatułką. Pozwalamy polewie zastygnąć. Potem myślimy nad udekorowaniem naszego dziełka.

Mój torcik miał wyglądać jak miniaturowy bukiecik. Użyłam liści mięty i kwiatu pelargonii.

Mamie bardzo się podobał.

Życzę wam dzisiaj samych zachwytów i smacznego