Full Irish Breakfast czyli czego nie jadłam

 Nic, absolutnie nic, nie mogę powiedzieć o irlandzkiej kuchni. Ze trzy słowa bąknęłabym może o śniadaniu -full Irish Breakfast czyli fasolka, kiełbaski, jajka i pudding (ni to kaszanka ni to bułczanka) i to by było na tyle. Nie jestem fanem English breakfast więc i irlandzka wersja nie wzbudziła moich ciepłych uczuć. MMŻ lubi takie śniadaniowe wygibasy. Ja wolę pozostać przy serku i dżemie.Za to wiem jak smakuje wegańska kanapka w sylwestrową irlandzką noc. Próbowałam indiańskich skrzydełek, krztusiłam się piekielnym burrito i udawałam zachwyt nad miską frytek i smażonej cebuli.

Żeby całkiem nie stracić szacunku do samej siebie, jeden z wieczorów upłynął pod znakiem ryby z frytkami.

Jadłam to danie już z niejednego pieca i z ręką na sercu mogę powiedzieć, że każde serwowane czy to w Anglii, czy Zielonej Wyspie było bez zarzutu. Ryba zawsze była pierwszej świeżości. Olej, na którym ją smażono pachniał jeszcze słonecznikiem a frytki były złociste i chrupiące.

Jak widzicie moja wiedza na temat kuchni irlandzkiej jest żenująca.

Ale zapytajcie mnie o puby.

Próbowałam liczyć te, które odwiedziliśmy. Starałam się zapamiętać ich nazwy. Przysięgłam sobie, że zrobię zdjęcie każdej szklance piwa i cydru. Wszystko na nic. Po pierwsze w pubach zazwyczaj jest ciemno. Po drugie, po pierwszej szklance cydru moja konsekwencja wyraźnie słabła. Po trzecie najzwyczajniej w świecie zrobiłam sobie wolne.

Kiedy przed tobą rozpościera się kraina pubów z nieograniczoną ilością Guinnessa, czujesz się jak ten przysłowiowy osiołek. Wiadomo, że czas masz ograniczony, możliwości przyswajania też nie największe, a tu chciałoby się spróbować tego, tamtego i jeszcze tamtego. W Dublinie jest ponad 1600 knajp. Wyobrażacie to sobie? Nawet gdybym tam zamieszkała, nie miałabym szans pokonać tej liczby.

Temple Bar z charakterystyczną czerwoną fasadą ściąga do siebie każdego turystę. Można w nim usłyszeć francuski, hiszpański, japoński czy rosyjski ale ze świecą szukać tu miejscowych. Angielski występuje tu tylko w charakterze obsługi. Za to wybór grzesznych trunków jest nieprzebrany. Gra irlandzka muzyka na żywo i podają świetne O'Hara's.

Jeżeli jednak interesują was nieco bardziej uliczne klimaty, miejsca oddalone od lotniska i dworca autobusowego, musicie się zapuścić w boczne uliczki od O'Connell Street Lower. Wystarczy iść wzdłuż torów tramwajowych a potem skręcić w Talbot Street i jesteśmy w klimatycznym Pubie Celt. Tutaj raczej turystów nie znajdziecie, za to połowa knajpy będzie chciała was poznać i napić się z wami Jamesona.

Następnego drinka proponuję wypić w konfesjonale. Na Malborough Street znajdziecie Confession Box. W czasie Wojny o Niepodległość spowiadali się w nim rebelianci , a wśród nich Michael Collins (na pewno kojarzycie Liama Neesona w filmie Michael Collins).

Pub jest rewelacyjny, muzyka gra, ludzie śpiewają i wciągają do zabawy niczego się nie spodziewających nowych.

Jak widzicie, jedzenia w mojej opowieści nie było. 

Może przy następnej wizycie będę miała silną wolę i zgłębię tajniki kuchni irlandzkiej. Póki co powspominam pyszny cydr, gęste piwa i kolejne szklaneczki whisky.

Obiecuję, że następnym razem będzie już tylko o jedzeniu. No może jeszcze o literaturze. Bo Irlandia to kopalnia literackich talentów.

Pięknej środy