UFO nad Wyspami i boeuf bourguignon

W latach 70 tych ubiegłego stulecia (zawsze chciałam to napisać) nad Wielką Brytanią miał miejsce tajemniczy wypadek. Coś rozpylono w powietrzu lub dodano do wody. Obcy zasiali swoje malutkie ziarenka, albo Bóg obdarzył Wyspy uśmiechem.

Cokolwiek to było, miało dla świata nieodwracalne skutki. Dlaczego przede wszystkim to miejsce doświadczyło tego cudu? Aż dziw, że nie zainteresowali tym fachowcy od wyjaśniania niewyjaśnionego, fachowcy z archiwum X.

Zaraz, zaraz, to były czasy zimnej wojny i różnych psycho eksperymentów. Może to skutki uboczne jakiejś tajnej, łamanej przez poufne akcji sił zbrojnych? Człowiek się naczytał różnych political i science fiction, to i wyjaśnień szuka nieprawdopodobnych.

O co mi chodzi w tym bełkocie? O muzykę. Lata 70 były wybuchem dobrej muzyki. Nagle po wykluwaniu się lat 60 tych, kolejne dziesięciolecie oszalało jak wstrząśnięty szampan. Czego tam nie było: Zeppy, Purple, Crimzony, Yesy, Floydy…..

Ktoś powie, że część tych kapel ma swoje źródło w okresie wcześniejszym. I owszem. Ale to w latach siedemdziesiątych zapisują się neonowymi literami.

Potem nadeszły lata 80-te a z nimi masa powodów do muzycznego wstydu. Jeden Marillion nie załatwia sprawy.

Wspominam o tym z dwóch powodów. Po pierwsze „dinozaury” po latach tajemniczej hibernacji znów podniosły łby i pokazały, że plotki o ich odejściu okazały się przedwczesne. Nie myślę tu o Stonsach, bo oni są wieczni. Mam na myśli Roberta Planta i jego Band of Joy czy Purpli z płytą Now What?  A nowego Ozzka słyszeliście?

Drugi powód dotyka działki nas interesującej. To blog o jedzeniu, więc uwaga dotyczy stołu.

Pójdźcie do księgarni (internetowa wystarczy) i odwiedźcie półki z kulinariami. I zastanówcie się ile z nich dotyczy brytyjskich propozycji kulinarnych.  Jakieś wątpliwości? Służę przykładem: Jamie Oliver, Gordon Ramsay, Nigella Lawson, Nigel Slater, Hugh Fearnley-Whittingstall.

Pierwsze dziesięciolecie nowego wieku wybuchło obfitością kulinarną. I znów na Wyspach. Czy nie widać podobieństw?

Dlaczego znowu tam? Czy nie mogłoby się coś rozjarzyć oślepiającym  blaskiem u nas?

Czemu wszystko już ktoś wymyślił wcześniej? My mamy Magdy, Marty, Pascali i Robertów. Ale oni są tylko odbiciem tego, co już było.

No, dobra. My wymyśliliśmy bigos.

Dziś nie o bigosie będzie mowa, choć jest on wart całego kałamarza atramentu*.

Dziś będzie o stricte mięsnym daniu. O daniu, które każdy, kto posiada kuchnię, powinien raz w życiu zrobić. Wegetarianie są zwolnieni z tego obowiązku.

Dziś będzie o boeuf borginone. Julia Child, boeuf borgingone i wszystko jasne.

Przygotujcie sobie składniki, włączcie 13 Black Sabbath i ugotujcie wołowinę w najlepszej swojej postaci.

Boeuf bourguignon

1 kg wołowiny na pieczeń, pokrojonej w kostkę

2 łyżki mąki do obtoczenia mięsa

2 plastry boczku, pokrojone w kostkę

2 łyżki oleju

1 duża cebula, pokrojona w piórka

1 marchewka, pokrojona w plastry

2 ząbki czosnku, rozgniecione

1 łyżka przecieru pomidorowego

2 listki laurowe

1 gałązka tymianku

2 szklanki czerwonego wytrawnego wina

2 szklanki bulionu

1 łyżeczka soli

pół łyżeczki pieprzu

kilka pieczarek, pokrojonych w plastry

1 łyżeczka masła

2 łyżki marynowanych, małych cebulek (bez problemu kupicie w sklepie)**

garść natki pietruszki

Rozgrzewamy w rondlu olej i smażymy na nim boczek. Kiedy nieco się wytopi, dodajemy wołowinę pokrojoną w kostkę i obtoczoną w mące. Smażymy, lekko brązowiąc mięso. Dobrze jest smażyć wołowinę partiami, żeby mięso się usmażyło a nie udusiło. Małe ilości mięsa na patelni nie spowodują drastycznego obniżenia temperatury.

Teraz trzeba wyjąć mięso i boczek na osobny talerz a na pozostałym w rondlu tłuszczu podsmażyć warzywa.

Do żaroodpornego naczynia (idealnie nadaje się do tego romertopf) wkładamy mięso i warzywa, dodajemy sól i pieprz, pokruszone liście laurowe, czosnek, tymianek. Zalewamy wszystko winem i bulionem. Dorzucamy łyżkę przecieru pomidorowego. Płyn powinien ledwo przykryć mięso.

Przykrywamy garnek i wstawiamy do piekarnika rozgrzanego do 140 stopni na 3-4 godziny.

Widelec wbity po tym czasie w mięso, powinien wchodzić jak w masło. Jeśli tak nie jest, przykrywamy mięso i pieczemy jeszcze pół godzinki.

Przed podaniem gulaszu (bo to jednak rodzaj gulaszu), smażymy na maśle pieczarki i dorzucamy je do mięsa razem z cebulkami i natką.

Mieszamy wszystko razem i podajemy z bagietką lub ziemniakami puree. Można też zapiec mięso w pojedynczych ramekinach pod kołderką z ciasta francuskiego.

Jak to uczynić?

Schłodzić mięso. W moim przypadku gotowe danie, schłodzone i podzielone na mniejsze porcje wylądowały w zamrażarce.

Rozgrzać piekarnik do 180 stopni.

Zimne mięso włożyć mniejszych naczyń żaroodpornych. Skroić kawałek ciasta francuskiego na miarę naczynia i przykryć nim mięso. Ciasto będzie pełniło funkcję przykrywki. Posmarować ciasto rozbełtanym jajkiem i włożyć naczynia do piekarnika na 10 -15 minut.

Po tym czasie wszystko powinno być gorące i upieczone. Podane w ten sposób na stół jest bardzo efektowne.

Tym oto sposobem plan mięsny na ten rok został wykonany. Można wrócić do trawy i ziaren.

Życzę wam mocnych wrażeń i jak zwykle, smacznego

*Atrament to takie czarne w płynie, którego nie da się zmyć z palców. Kiedyś posługiwały się nim dzieci w szkole, ucząc się pisać.

Kałamarz to szklany pojemnik na to czarne w płynie.

** w oryginalnym przepisie cebulki są lekko karmelizowane. Mnie brakowało mocnego akcentu i marynowane cebulki spełniły swoją powinność