Ciasto drożdżowe z morelami i pastą pistacjową czyli jak wypowiedziałam wojnę

Żyjąc w pięknych okolicznościach przyrody trzeba się liczyć z tym, że przyroda się z tobą nie liczy.

Nagle pewnego ranka budzisz się a po twojej kołdrze spokojnie spacerują dwa krocionogi. Lub ni z tego ni z owego, taras opanowały ślimaki.

Wiadomo, że o roślinki na grządkach odbywa się regularna wojna. Albo my, albo oni.
Klęski przychodzą cyklicznie raz jako pędraki, raz pod postacią gąsienic lub czerwcowych kowalików. Plagi egipskiej tylko brakuje.

Jedynie mszyce są odporne na mody, pogodę i moje wysiłki. Są zawsze.

Jeśli toleruję obecność obcych w ogródku, to dom uważam za moją twierdzę. I tak ma pozostać.

Ale nawet gdybym spisała tę zasadę złotą czcionką na posrebrzanym papierze, to będzie to porozumienie jednostronne. Ja swoje, a przyroda swoje.

Dzisiejszego poranka, kiedy zaspane oczęta namierzyły w końcu okulary, ku memu oburzeniu okazało się, że zaczęła się inwazja. Bez wstępów, zapowiedzi, napiętej sytuacji. Kładłam się spać otulona pokojem i poczuciem bezpieczeństwa. A pod osłoną nocy wróg rozstawiał swoją ruchliwą armię po kątach. Zajmował strategiczne punkty kuchni. Opanował zaplecze i wyszedł na pierwszą linię frontu czyli na stół.

Gatunek ludzki zareagował przewidywalnie. Najpierw były okrzyki i machanie rękami. Po kilku minutach chaotycznego miotania się po kuchni i niekontrolowanych zderzeniach, sięgnęliśmy po broń chemiczną. Odtrąbiliśmy zwycięstwo. Mrówki zniknęły jak lotna brygada. Jak się okazało, dwie godziny później, tylko z naszych oczu.

Wczoraj upiekłam moją pierwszą w życiu blachę drożdżowego ciasta. Nie wyszło może pięknie, ale było absolutnie smaczne. Z morelami i pastą pistacjową*.

Leżało sobie w blaszce jak w łóżeczku, przykryte pergaminem.

Tam właśnie znalazłam całą mrówczą armię.

Właściwie im się nie dziwię. Ciasto było przepięknie wyrośnięte, muślinowe. Morele dojrzałe i wypełnione pastą pistacjową. Czegóż chcieć więcej?

Poświeciłam ciasto by pozbyć się wroga. Blaszka powędrowała razem ze swoimi zdobywcami w pole.

Dobrze, że wczoraj nie mogąc się powstrzymać, spróbowałam kawałek. Przynajmniej wiem jak smakowało.

Całe szczęście, że na krzakach wiszą czarne porzeczki. Trzeba zabrać się za upieczenie ciasta.

Ale kolejne ciasto ustawię na zaminowanej ziemi i otoczę zasiekami . Żadna mrówka się nie przedrze.

Ciasto drożdżowe z morelami i pastą pistacjową* (lub marcepanem)

na blaszkę o rozmiarach 30 x 25

pół szklanki mleka

pół szklanki cukru

pół kostki masła

2 jajka

25 dkg świeżych drożdży

3 szklanki maki pszennej

1 kg moreli

200 g pasty pistacjowej lub marcepanu

szczypta soli

Do sporej miski wsypujemy przesianą mąkę ze szczyptą soli. Robimy wgłębienie i kruszymy do niego drożdże z 2 łyżkami cukru. Podgrzewamy mleko. Powinno być letnie. Wlewamy 2 łyżki na drożdże z cukrem. Przysypujemy mąką i przykrywamy miskę. Zostawiamy na 15 minut. W tym czasie podgrzewamy resztę mleka z resztą cukru i masłem. Niech się rozpuszczą. Potem studzimy płyn do temperatury pokojowej i wbijamy jajka. Mieszamy aby uzyskać jednolitą masę. Wszystko wlewamy do miski z mąką i podrośniętymi  drożdżami. Mieszamy a potem wyrabiamy na gładkie ciasto.

Jeśli będzie się kleić do rąk, podsypujemy nieco mąką, ale powinno być raczej luźne.

Zostawiamy w misce do wyrośnięcia czyli około godziny.

Blaszkę wykładamy papierem do pieczenia.

Ciasto wyjmujemy z miski i delikatnie rozciągamy do wielkości blaszki. 

Morele dzielimy na połówki. Na tarce ścieramy pastę pistacjową lub marcepan i układamy na nim połówki moreli, skórką do dołu. Do każdej moreli wkładamy kawałek pasty. Odstawiamy ciasto na pół godziny żeby jeszcze nieco podrosło.

Piekarnik nagrzewamy do 180 stopni .

Do gorącego pieca kładziemy ciasto i pieczemy 40 minut.

Tutaj muszę się do czegoś przyznać.  Nie przewidziałam, że ciasto w piekarniku tak urośnie. Morele się rozjechały i byłam rozczarowana widokiem.

Za to po ukrojeniu pierwszego kawałka okazało się, że to najlepsze ciasto drożdżowe jakie jadłam do tej pory. Ze szklanką mleka było nieziemskie.

Mrówki miały chyba podobne zdanie.

* pastę pistacjową przywiozłam z Sycylii. Ma soczysty zielony kolor i smakuje pistacjami. Robi się ją jak marcepan. W cieście można ją nim zastąpić.

Smacznego i świętego spokoju na niedzielę życzę