Jaka piękna para: bakłażan i quinoa czyli zachęta do stawiania pytań.

Co działa na nas inspirująco? Co powoduje, że ciągle nam się chce? Wszystko jedno czy przeczytać kolejną książkę, czy dowiedzieć się gdzie leży np Folegandros, czy zgłębić tajemnicę błękitnych stref.

Wydawałoby się, że oprócz własnego nosa i portfela nie widzimy już nic więcej.  Można tak pomyśleć. I po części jest to prawda. Ale niektórym oprócz tlenu i miski z zupą do życia jest potrzebne coś jeszcze. Nie zawsze ta potrzeba jest zrozumiała dla innych. Po co zadawać sobie, a co gorsza innym , niekończące się pytania?

Czy zadawanie pytań świadczy o naszej niewiedzy? Można tak  sądzić. Ale z drugiej strony czy zadawanie pytań nie jest najprostszym sposobem poznania. Czy znajdując odpowiedź nie prowokujemy kolejnych pytań?

Ile razy szukając w słowniku konkretnego słowa na „h” zabłądziliście w okolice „r”?

Ile razy prosząc ciocię Wikipedię o odpowiedź, zaraz ruszaliście dalej, zachęceni nowością nabytej wiedzy? 

Dużo pytań oznacza dużo odpowiedzi. Dużo odpowiedzi oznacza kolejną porcję pytań.

Podobno tych ciekawych, tych, którzy pytają, jest mniejszość. Jeżeli to prawda, to powinni być otoczeni opieką. Powinno się nad nimi rozciągnąć parasol, żeby zawsze im się chciało i żeby swoim „chciejstwem” i ciekawością zarażali innych.

Coś mnie dzisiaj na rozmyślania wzięło. A skąd te rozmyślania? Co wam mówi skrót TED? Jeszcze nic?

Najwyższy czas to zmienić. I zacząć zadawać pytania.

Guinoa  jest słowem, które pojawiło się w moim słowniku niedawno a w mojej kuchni 10 dni temu.

Pytanie brzmiało: co mogę z nią zrobić?

Odpowiedź brzmi: nadziewanego bakłażana.

bakłażan i quinoa

2 bakłażany

1 cebula

1 ząbek czosnku

pół szklanki komosy ryżowej czyli quinoa

szklanka wody

szczypta soli

dwa plastry koziego sera

garść liści bazylii

pieprz

ćwierć łyżeczki kminu rzymskiego

2 łyżki oliwy

Umytego bakłażana kroimy wzdłuż na dwie połowy. Nacinamy je w kratkę, posypujemy solą i skrapiamy oliwą. Rozgrzewamy piekarnik do 180 stopni i pieczemy obie połówki bakłażana przez 35 minut. Po tym czasie powinny być miękkie. Wyjmujemy je z pieca i studzimy.

W czasie gdy bakłażan nam się piecze, bierzemy się za quinoa. Przepłukujemy ją zimną wodą i odcedzamy. W garnku gotujemy szklankę wody ze szczyptą soli i wrzucamy kaszkę. Dalej idzie jak z gotowaniem ryżu. Po 20 minutach gotowania quinoa powinna być miękka i z ogonkiem. Jeśli w czasie gotowania zacznie w garnku brakować wody, to nieco dolejcie. Nie będziecie mieć problemów z gotowaniem tej kaszy. Skoro ja sobie poradziłam, to zrobi to każdy.

Ugotowaną kaszę studzimy.

Wracamy do bakłażana.

Wystudzone połówki wydrążamy np. łyżeczką, ale tak by nie uszkodzić dna.  To co wydrążyliśmy kroimy na drobną kostkę.

Cebulę i czosnek obieramy i smażymy na łyżce oliwy. Dodajemy do nich pokrojone środki z bakłażana.

Smażymy 5 minut, dodając zmielony kmin rzymski i pieprz.

Zdejmujemy z ognia , studzimy i mieszamy z ugotowaną kaszą. Dodajemy jeszcze porwane liście bazylii i pokrojony w kostkę ser. Mieszamy i faszerujemy połówki bakłażana.

Rozgrzewamy piekarnik do 180 stopni i pieczemy bakłażanowe łódeczki 20 minut. Na ostatnie 5 minut przekładamy blaszkę jak najbliżej górnej grzałki, żeby danie nabrało złotego koloru.

Podajemy z kleksem jogurtu zmieszanego z liśćmi mięty. 

Smacznego i jak najwięcej pytań.