Biała pizza z ziemniakami i cukinią czyli nie wierzcie numerkom

Rok temu tkwiłam w amoku pakowania kartonów. Pot lał się z czoła, ręce bolały od dźwigania, nogi miałam pocięte podajnikiem do taśmy klejącej a książek wciąż nie ubywało.

Na lipcowym etapie przeprowadzki wydawało mi się, że koniec nie nastąpi nigdy.

Minął rok a kartony stoją karnie tam gdzie je postawiłam. 

Jakaś siła wyższa podszepnęła mi wtedy, żeby je numerować a spis umieszczać w komputerze z opisem, co jest w środku.  Czyli numer 247 to moje stare zeszyty a 274 szklanki do piwa. Perfekcyjnie.

Niestety licho nie spało, kiedy ja w natchnieniu opisywałam kartony.

Pewnego chłodnego dnia MMŻ wyraził chęć napasienia wzroku swoją samochodową kolekcją. Ja, pusząc się jak paw w zalotach, z pewną miną i pomocą komputerowej listy, zanurkowałam w kartony.  Poszukiwania nie powinny być trudne. Modele zajmują numery od 150 do 199. Czyli każdy karton w tym przedziale jest trafiony. 

Otwarłam pierwszy karton a tam…książki. Konsternacja. Jak to możliwe? Drugi? To samo. Spociłam się nie tylko z emocji. Kartony stoją jak popadnie. Tu żadnego klucza nie stosowałam. Biorąc pod uwagę, że w grudniu szukałam spodni narciarskich i nart, w marcu bryczesów i toczka a w maju letnich sukienek i strojów kąpielowych, można sobie wyobrazić ile trzeba kilogramów przerzucić, żeby znaleźć odpowiedni numerek.

A tu taka wpadka! Trzeci karton nareszcie spełnił moje oczekiwania. Kolejne dwa również.

Niestety, ten sukces nie rozwiał moich wątpliwości. Gdzieś te zagubione modele muszą być. I w ilu jeszcze przypadkach rzeczywistość będzie się rozmijała z teorią.

Dziś próbowaliśmy z MMŻ znaleźć jego koszule z krótkim rękawem. Bezskutecznie. Prawo Murphiego mówi, że na sto procent znajdą się przy okazji ubierania choinki.

Zaraz, zaraz, czy ja pamiętam gdzie upchałam bombki?

Wracając do kartonu numer 150. Leżały w nim książki a wśród nich jedna z moich ulubionych*. Przepadła w zeszłym roku i już się z nią pożegnałam.  To znalezisko nieco mi osłodziło rozczarowanie samą sobą i błędami w nadawaniu numerków.

Zaraz ją wykorzystałam do zrobienia czegoś jadalnego, co poradzi sobie bez klasyfikacji.

Biała pizza bez wyrastania:

ciasto:

3 szklanki mąki pszennej

¾ szklanki ciepłego mleka

Pół łyżeczki soli

Pół łyżeczki cukru

30 g świeżych drożdży

1 jajko

dodatki do białej pizzy:

karmelizowana cebula

ugotowany i pokrojony w plastry ziemniak

cukinia pokrojona w plastry i podsmażona lub zgrillowana

plastry koziego sera

plastry niebieskiego sera

do posypania np. rozmaryn

W misce sypiemy kopczyk z mąki. W nim robimy dołek, do którego kruszymy drożdże. Sypiemy cukier i wlewamy 1/3 szklanki mleka. Lekko mieszamy. Przykrywamy miskę i zostawiamy w spokoju na 15 minut. W tym czasie do reszty mleka dodajemy sól i jajko. Roztrzepujemy i po kwadransie wlewamy do miski z mąką i drożdżami.

Wyrabiamy mikserem lub ręcznie przez 10 minut i wałkujemy na płasko. Jeśli ciasto się klei, podsypujemy (oszczędnie) mąką.

Nie czekamy aż urośnie. Dzielimy ciasto na tyle placków ile sobie zaplanowaliśmy i wkładamy je do rozgrzanego do 200 stopni piekarnika na 10 minut.

Wyjmujemy z pieca, smarujemy czym chcemy i znów umieszczamy w piekarniku do czasu aż sery nam się stopią.

Sypiemy na górę rozmaryn, robimy sałatkę z sałatki i zielonej cebulki i jesteśmy wyluzowani, zrelaksowani a numerki mogą sobie stanąć na główkach. Bez nas.

Jeżeli zostanie wam ciasto, włóżcie je do woreczka i schowajcie w lodówce. Jutro materiał na małe bułeczki podawane z konfiturą porzeczkową będzie mieli jak znalazł. Wystarczy je podzielić na kawałki i poczekać ze 20 minut. Potem tylko pieczemy je w 180 stopniach przez 10 minut. Posmarujcie je jajkiem i posypcie sezamem lub makiem, a otrzymacie nie tylko smaczny ale i ładny materiał na 

śniadanie.

* ta cudem odzyskana książka to River Cottage Veg everyday Hugh Fearnley'a Whittingstall'a

Smacznego i dużo dobrego humoru