Nudny pan Grey i eksytujący makaron z przyprawą pięciu smaków

Kto czytał 50 twarzy Greya ręka do góry? Możecie śmiało podnieść. Ja i tak was nie widzę. Nie jest szczególnie popularnym przyznawać się do zaliczenia tej książki.

Ja ją przeczytałam. Co więcej, przeczytałam wszystkie trzy tomy. Pierwszy mnie wprawił w dobry humor. Przy drugim ryczałam ze śmiechu, a trzeci przeczytałam bo jestem uparta. Jak coś zaczynam, to kończę.

Dużo jest w książce o…nie, nie, tego też. Dużo jest muzyki.

Moje kolejne pytanie brzmi? Czy zadaliście sobie trud posłuchania utworów, do których pan Szary męczy Anę?

Otóż ja część ich już znałam wcześniej a to czego nie znałam rozpaliło moją ciekawość. Zamiast do działu z rozkosznymi gadżetami powędrowałam do działu muzycznego.

Pozwolę sobie na wniosek. Nie jest on pochlebny dla pana Greya. Pan Grey jest nudziarzem.

Zastanawiam się jak im się udało nie zasnąć w połowie numerka, jeśli w trakcie brzmiała kolejna fantazja Thallisa lub nokturn Chopina. Dobra, jeden raz może być egzotycznie. W końcu ludzie różne zainteresowania mają. Ale trzeba być masochistą, żeby katować się w tak monotonny sposób. Każdy z utworów nazwanych w książce jest genialny, fantastyczny i niepowtarzalny. Uwielbiam je w znakomitej większości. Ale gdyby mój luby po raz trzeci zapalając świece, nakarmił mnie czymś w klimacie Lacme, uciekałabym z sypialni gdzie pieprz rośnie.

Już wiem po co w książce te ilości zabawek i sala tortur. Żeby nie zasnąć.

Spędziłam jedno popołudnie przesłuchując propozycji z książki. I było to bardzo pouczające popołudnie.

Potem zgłodniałam i ruszyłam przy dźwiękach Rachmaninowa do kuchni. Zauważyliście, że muzyka dobrze wypada w zestawie z kuchnią? „Przepis na życie”,  Życie od kuchni"  - w tle zawsze muzyka. I to nie jakaś tam muzyka. Nigdzie nie słyszałam „Ona tańczy dla mnie” w roli tła muzycznego do przyrządzenia moule mariniere. To zawsze musi być klasyka, opera lub w najlepszym przypadku jazz. Takie to skomplikowane i głębokie osobowości z tych naszych (przynajmniej filmowych) mistrzów patelni. Łóżko i kuchnia idą ze sobą w parze. Tylko dlaczego i jedno, i drugie wymaga tak nadętej oprawy muzycznej?

Wszystko w nadmiarze powoduje przesyt, nawet tak genialna muzyka jak Bach, Verdi czy Debussy. Wolę posłuchać opery dla niej samej, zamiast kontemplować do niej morszczuka na płatkach róży lub wyciskać 369 pozycję z Kamasutry.

Wracam do jedzenia. Gotując słucham muzyki. Różnej. Od Abby do Rammsteina. Ktoś powie: sieczka. Może, ale na nudę na pewno nie mogę narzekać.

Całkiem  nie nudne nudle wg Hugh Fearnleya-Whittinstalla

(dla dwóch osób)

wiązka dowolnego azjatyckiego makaronu

2 młode marchewki

2 młode pietruszki

1 cebula

2 ząbki czosnku

garść fasolki szparagowej

1 czerwone chili

4 grzybki shiitake

oraz:

2 łyżki oleju słonecznikowego

2 łyżki jasnego sosu sojowego

2 łyżki wina ryżowego (białe wino też może być)

płaska łyżeczka cukru

pół łyżeczki przyprawy pięciu smaków

1 łyżka soku z limonki

1 łyżka posiekanej kolendry

1 łyżka posiekanej pietruszki

Makaron gotujemy wg instrukcji, przelewamy zimną wodą i dokładnie odsączamy.

Marchewkę i pietruszkę obieramy i kroimy w cienkie słupki. Cebulę kroimy w półkrążki a czosnek w plasterki. Chili drobno siekamy a fasolkę po odcięciu ogonków, kroimy ukośnie. Grzyby moczymy w wodzie 15 minut, wyjmujemy i kroimy w paski.

Na patelni rozgrzewamy olej i wrzucamy na niego warzywa: marchew, pietruszkę, fasolkę, cebulę, czosnek, chili i grzyby. Smażymy 10 minut mieszając, żeby się nie przypaliły.

W miseczce mieszamy sos sojowy, wino, cukier, przyprawę. Wlewamy do warzyw i dorzucamy makaron. Mieszamy i smażymy jeszcze z minutę. Zdejmujemy patelnię z pieca. Posypujemy kolendrą i pietruszką. Już na talerzu skrapiamy sokiem z limonki.

Smacznego i podzielcie się swoimi muzycznymi motywatorami.