Burzowa sałatka nicejska

Burza robi coś niesamowitego z powietrzem. Gdybym uważała na fizyce, to może umiałabym sobie wytłumaczyć te wszystkie skomplikowane procesy, dziejące się ze światłem i powietrzem. Ale ja wolałam liczyć gniazda na pobliskim kasztanie. Wszystkie optyki, kinetyki i inne”- yki” nudziły mnie śmiertelnie. 

Wszystko ma jednak swoje konsekwencje. Co prawda nie wzywam bogów na widok pioruna i raczej nie składam kota w ofierze widząc tęczę, ale czasami kołaczą mi się po głowie pytanie, na które dobrze by było znać odpowiedź. Ciekawe, że w większości wypadków za nasze braki w wiedzy na poziomie szkolnym odpowiedzialni są nauczyciele. Nuda i schematyczność zabijają wszelką ciekawość. Lekcje mające swój charakter i pasję mam w pamięci do dziś. Biologia była jak wyprawa do innego świata. Za to fizyka i chemia to klęska. A przecież pracownia chemiczna czy fizyczna są jak jaskinia alchemika. Pełno w niej tajemnic. Jak mogły nie interesować kilkunastolatka?

Zamiast więc analizować spektrum słoneczne (na marginesie, kojarzy mi się tylko z The Dark Side of the Moon Pink Floyd), wyłączam w głowie funkcję: ”niewygodne pytania”, a włączam „cielęcy zachwyt”.

Co ta burza wyprawia z powietrzem? Przed i po. „Przed” powietrze gęstnieje, szarzeje, żółknie. Ruch zastyga. W momencie, kiedy przestają śpiewać ptaki, wiem, że za chwilę się zacznie.

Potem się dzieje. Och, jak się dzieje! Czasem trwa to kilka minut a czasem kwadrans. Wszystko jest w ruchu. Powietrze nabiera przyspieszenia.

„Po” mam wrażenie jakby było po wielkim sprzątaniu. Czysto, mokro i pachnie środkami myjącymi. To jak gruntowne porządki przed świętami. Wszystko jest wyraźniejsze, bardziej kolorowe, dźwięczne. A jeśli się ma szczęście (fizycy nazywają to inaczej), to można złapać tęczę.

Wiem co mówię, bo dzisiaj przez nasz las maszeruje burza za burzą. Biegam do sadu i z powrotem to wieszając pranie, to zdejmując.

Czekając na słońce i pozwalając się burzy wyszaleć, można sobie zadać nieco trudu i upichcić coś smacznego. Kiedy świat po raz kolejny dziś otrząśnie się z wody, zjemy coś na tarasie.

Sałatka nicejska jest akurat.

(sałatka na jedną osobę)

kilka liści sałaty masłowej

kilka liści roszponki

kilka liści rukoli

kilka liści świeżej bazylii

1 jajko ugotowane na półmiękko

1 młody ziemniak też ugotowany

1 łyżka ugotowanej fasolki szparagowej

1 łyżka białej fasolki (takiej z puszki)

1 łyżka pokrojonych w plastry oliwek

2 fileciki anchois

1 łyżka tuńczyka z puszki (w sosie własnym lub oliwie, w zależności czy jesteście na diecie)

ewentualnie pokrojony w piórka korniszon

kilka wiórków parmezanu

Sos do sałatki

1 nieduży ząbek czosnku

szczypta soli

3 łyżki oliwy

1 łyżka octu białego np. jabłkowego

1 łyżeczka musztardy dijon

pieprz

Czosnek kroimy na kawałeczki i rozcieramy z solą. Dodajemy do niego pozostałe składniki i mocno wstrząsamy (np. w słoiku)

Na talerzu układamy umyte i osuszone liście. Na nich kładziemy ziemniaka, oliwki, fasolki, anchois i tuńczyka*. Na górę sypiemy liście bazylii. Polewamy sosem i na koniec sypiemy płatki parmezanu.

Wierzcie mi, że taki talerz jest wystarczającym obiadem.

*kto ma alergię na ryby, może sobie dodatek rybny darować

Smacznego i jak najwięcej słońca oraz satysfakcjonujących odpowiedzi.