Królestwo za Internet czyli sernik porzeczkowy

Nawiozłam sprzętów wszelakich i po cóż? Równie dobrze mogłabym kupić sobie amfibię planując wyprawę na Saharę. Internet na mojej wsi występuje w formie szczątkowej. Nie żeby go nie było. Po prostu ja się nie dogaduję ze sprzętem technicznie zaawansowanym. Instrukcja obsługi w języku polskim nie robi na mnie wrażenia. Pisma obrazkowego nie rozumiem ni w ząb. Tłumaczenia ustne przerażają mnie do tego stopnia, że po pierwszym zdaniu następuje totalne wyłączenie funkcji rozumienia. Jakaś ciemna masa jestem.

Na wsi mojej jedynym ratunkiem jest MMŻ. Ale tym razem  nawet on nie dał rady, bo jego wspaniała żona (czytaj „ja”) nie zabrała wzmacniacza. I d… Zamiast pokazywać światu wiosnę i badyle, wzięłam grabie i całą swoją frustrację skierowałam na grabienie liści. I pożytecznie, i zdrowo, i pouczająco. Miałam okazję, żeby przeanalizować swój brak kompatybilności z techniką. Komputer włączyć umiem. Telewizor również. Nawet telefon komórkowy udaje mi się wykorzystywać od czasu do czasu. Ale już próba odtworzenia muzyki w naszym domu czy obejrzenia filmu przekracza moje możliwości. I na nic wieloletnie szkolenie. Dzielnie przez trzy lata uczę się który guzik kiedy nacisnąć, żeby samodzielnie obejrzeć wiadomości.  I w momencie gdy już, już jestem  u celu… MMŻ wymienia sprzęt i cała zabawa zaczyna się na nowo. W takich warunkach nie mam najmniejszych  szans na dogonienie świata techniki. Za dużo i za szybko się w nim dzieje. Pięciolatek w zestawieniu ze mną wyszedłby na młodego Einsteina. Czy jest na to jakieś lekarstwo?

Owszem. Zeszyt z litanią numerów telefonów do dobrych ludzi. Odpowiedź na pytanie co jest lepsze? Znać odpowiedź na pytanie czy znać człowieka, który zna odpowiedź. W przypadku moich kłopotów wybieram wariant numer dwa.

Jeśli uda mi się urokiem osobistym (i pomocną dłonią kogoś z listy w moim zeszyciku) zainstalować Internet z dala od cywilizacji, będę mogła pokazać wam co w trawie piszczy i w kuchni gotuje. Na razie piszę, gotuję i robię zdjęcia, żeby potem zabrać je do miasta, w krótkim czasie nadrobić zaległości  i zrobić zapasy wpisowe.

Lekko nie jest. Ale nikt nie obiecywał, że będzie.

Pieczenie ciast to teren, po którym poruszam się z gracją zawodowej baletnicy. Żadnych bitów, przełączek, wzmacniaczy i tym podobnych. Tylko ja i przepis. Nareszcie czuję się uspokojona. Piekę sernik. Porzeczkowy.

Sernik porzeczkowy:

spód ciasteczkowy:

150 g ciasteczek typu digestive

70 g masła

sernik: 

700 g twarożku

1 szklanka cukru

4 jajka

1 cukier waniliowy

2 łyżki mąki

10 dkg ciastek

10 dkg masła

na część porzeczkową:

szklanka konfitury z czarnej porzeczki (w sezonie porzeczkowym użyję świeżych porzeczek)

kieliszek likieru porzeczkowego

1 łyżka soku z cytryny

polewa śmietanowa:

250 ml kwaśnej śmietany

2 łyżki cukru pudru

Ciastka mielimy i łączymy w roztopionym masłem. Mieszamy i wykładamy ciastkami formę. Przyciskamy ręką ciastka do dna formy. Forma wędruje do lodówki.

Ser, mąkę, cukier waniliowy, cukier i mąkę miksujemy do połączenia się składników. Jajka rozmącamy i wlewamy do masy serowej. Krótko miksujemy.

Konfiturę z czarnej porzeczki razem z likierem wkładamy do blendera i mielimy jak najdrobniej. Jeśli mamy średnio  wydolny sprzęt, przecieramy zmielone porzeczki przez sito.

Przygotowujemy formę do pieczenia w kąpieli wodnej. Szczelnie owijamy formę folią aluminiową. Włączmy piekarnik na 180 stopni a w czajniku zagotowujemy wodę.

Wracamy do masy serowej. Dzielimy ją na pół. Jedną połowę wylewamy na ciastkowy spód.  Formę z masą serową wkładamy do nieco większej formy. Wlewamy wrzącą wodę do połowy wysokości owiniętej folią formy. Wszystko zamykamy w piekarniku na pół godziny. Pozostałą połowę masy serowej mieszamy ze zmiksowaną masą porzeczkową. Po pół godzinie wyjmujemy ostrożnie formę z sernikiem z piekarnika i na lekko podpieczone ciasto wykładamy masę serowo porzeczkową. Robimy to ostrożnie, najlepiej łyżeczką. I znów wkładamy formę do piekarnika na pół godziny. Po tym czasie wyjmujemy ciasto z piekarnika na kwadrans a potem polewamy śmietaną zmieszaną z cukrem pudrem. Kolejne 10 minut podpiekamy ciasto w piekarniku. Potem wyłączamy piekarnik i nie wyjmujemy ciasta póki na wystygnie.

Zimny sernik przykrywamy i chowamy na noc do lodówki.

Całkiem zgrabny sernik wyszedł. Część serowa jest kremowo waniliowa a część porzeczkowo lekko kwaśna o zdecydowanie porzeczkowym smaku. Myślę, że ze świeżymi  lub mrożonymi owocami byłby doskonały.

Jak widać udało mi się poskromić technikę. Ale pomoc przyszła aż zza wody. Całe szczęście.

Pomysł na sernik wzięłam stąd.

Smacznego i przygotowujcie się na długi weekend.