Chichot losu czyli zupa pietruszkowo gruszkowa z kolendrowym pesto

Dziś będzie nieco makabrycznie.

Lubicie się bać? Jeśli lubicie, to na pewno znacie opowiadanie o zajęczej łapce. Zajęcza łapka to taki talizman przynoszący ponoć szczęście. Jak coś, co jest martwym fragmentem żywego niegdyś organizmu miałoby przynosić szczęście nie mam pojęcia. Już sam pomysł jest porąbany, ale ludzie wierzą w takie rzeczy, że lepiej się nie zastanawiać zbyt długo.

We wspomnianym opowiadaniu starsza para dostaje zajęczą łapkę od szemranego jegomościa i nie ma zamiaru z niej korzystać. Ale opowiadanie nie byłoby z dreszczykiem, gdyby nie zdarzyło się Coś. Tym czymś jest tragiczna śmierć syna w trybach jakiejś piekielnej maszyny (zapomniałam dodać, że rzecz dzieje się w czasach rewolucji przemysłowej). I w tym oto momencie starsi państwo postanawiają skorzystać z magicznej mocy zajęczej łapki.  Życzenie jest proste: niech syn do nich wróci.

Teraz następuje cisza, słychać tylko tykanie zegara i doświadczony czytelnik już  wie, że za chwilę wszyscy osiwieją ze strachu.

Życzenie zostaje spełnione. Syn wali w drzwi rodziców o czwartej nad ranem, wyjąc jak potępieniec.

Nie jest już oczywiście czarującym młodzieńcem, tylko potworem z piekła rodem. Brakuje mu tego i owego w dziedzinie fizyczności, a uczuć pozytywnych nie ma w nim za grosz. Jest żądny krwi i ofiar. Za chwilę rodzice padają na zawał, bogowie chichoczą z radości a czytelnik rozgląda się niespokojnie w poszukiwaniu bratniej duszy. Następuje koniec opowiadania i krótka refleksja.

Na święta zjechało do domu Potomstwo. Wyczekiwane bardzo. Jak zawsze czas  rodzinny wydawał mi się za krótki. W cichości marzyłam sobie, jak fajnie by było, gdyby mogło zostać dłużej.

I życzenie moje zostało spełnione. Co prawda nie o takim przedłużeniu pobytu myślałam, ale zdaję sobie sprawę, ze bogowie też muszą mieć rozrywkę.

Dziecko jest, ale cierpiące i spuchnięte. Nie nadawało się do podróży samolotem.  Myślę sobie, że wygrzebane z pamięci opowiadanie o zajęczej łapce jest zupełnie uzasadnione.

Z racji pewnych ograniczeń konsumpcyjnych postanowiłam ugotować zupę. Najlepiej taką, którą da się wciągnąć przez słomkę. Dziecko nie umrze z głodu. A ja mam nadzieję,  że powoli będzie wracać do formy.

Zupa gruszkowo pietruszkowa z kolendrowym pesto:

(z styczniowej Kuchni)

3 pietruchy

1 gruszka

1 ziemniak

3 szalotki

cebula dymka

3 łyżki oliwy

pół szklanki kremówki

szklanka bulionu

pół łyżeczki curry

szczypta chili

szczypta gałki

sól, pieprz

kolendra, sól, oliwa, moździerz

Obraną pietruszkę i pokrojonego ziemniaka wkładamy do gotującego się bulionu. Gotujemy aż nie będą miękkie. W rondelku rozgrzewamy łyżkę oliwy i wrzucamy pokrojoną szalotkę, dymkę oraz obraną i pokrojoną (byle jak) gruszkę. Do garnka z miękką pietruszką i ziemniakiem dodajemy zawartość rondla i dosypujemy curry, chili i gałkę muszkatołową. Zagotowujemy. Wyłączamy ogień i miksujemy zupę blenderem lub w mikserze. Na koniec dolewamy śmietankę i dosmakowujemy solą i pieprzem.

W moździerzu ucieramy liście kolendry z dwiema łyżkami oliwy.

Nalewamy zupę na talerze i dekorujemy odrobiną kolendrowego pesto.

Smacznego życzę i refleksji nad tym, czego sobie życzymy.

P.S.

Jestem przekonana, że zajęczą łapkę spaliłabym w ognisku.