Poetyckie makówki i robota Kopciuszka

Makówki albo się lubi albo ich nie cierpi.  Przynajmniej tak jest w naszej rodzinie. Połowa z nas nie może się ich doczekać, a połowa mogłaby się bez nich obyć. Przyznam, że należę do tej pierwszej. Ten sposób podania maku pojawia się w naszym domu tylko dwa razy w roku, na święta i w Nowy Rok. I powiem szczerze, po tym świątecznym makowym obżarstwie ochota na makowe specjały opuszcza mnie na długi czas.

Na razie jednak tęsknię do makówek i karmię się myślą, że jeszcze tylko tydzień z ogonkiem i będę mogła oddać się makowej rozpuście.

Są różne sposoby ich robienia. Nawet w tak mikroskopijnej skali jaką jest rodzina, można znaleźć wersje różniące się od siebie znacznie.

Nie wyobrażam sobie makówek robionych na wodzie. A takie robi moją ciocia. Jakoś nie przemawiają do mnie te, do których używa się sucharków. Te podobno wyjątkowo przygotowuje moja kuzynka.

Nawet sposób w jaki mieli się mak ma znaczenie. Żadnego wcześniejszego zaparzania. Tego sposobu używa żona mojego kuzyna.

Boże Narodzenie ma to do siebie, że większość z nas ma swoje uświęcone rytuały. Nie mam zamiaru dyskutować o wyższości tej wersji nad inną. Myślę, że wszystkie mają swoją rację bytu. Kochamy swoje tradycyjne potrawy i tak być powinno.  Posłuchajmy, pokiwajmy głową ze zrozumieniem i weźmy się za robienie makówek (lub kutii, łazanków z makiem). Bo to, co robiła nasza Mama czy Babcia jest najlepsze na świecie. Na tym miedzy innymi polega magia świąt.

Oto moja propozycja makowego deseru (a moim przypadku śniadania, obiadu i kolacji)

Makówki z mojego domu

na kilka misek

250 g maku

2 litry mleka pełnotłustego

1 szklanka cukru

pół szklanki miodu raczej lipowego lub akacjowego niż spadziowego

1 łyżka masła

1 łyżeczka esencji waniliowej

1 szklanka wrzątku

szczypta soli

5 bułek pszennych (najlepiej dwudniowych, nie świeżych)

Bakalie ile kto lubi: rodzynki, figi, daktyle, orzechy, z grubsza krojone migdały obrane ze skórki. W sumie powinno być ze dwie szklanki bakalii.

Mak musimy zmielić. Do tego celu należy użyć młynka do maku lub pobliskiej piekarni, gdzie mielą mak za drobną opłatą. Mielenie własnoręczne wymaga oprócz młynka  sporo czasu i silnych rąk. Mielenie maku jest porównywalne do przebierania maku z popiołu. Robota dla Kopciuszka.

Niestety święta wymagają poświęceń, więc po godzinie mozolnego przecierania niebieskich ziarenek mamy solidną miskę zmielonego maku.

Ten zmielony mak zalewamy jak najmniejszą ilością wrzątku.

Zagotowujemy mleko z szczyptą soli i dodajemy do niego zaparzony mak. Wsypujemy cukier. Zagotowujemy. Zdejmujemy z ognia i dodajemy miód, wanilię i bakalie. Proponuję spróbować czy mleko makowe jest słodkie. Powinno być nieco słodsze niż lubimy, ponieważ bułki nieco tę słodycz zniwelują. Odstawiamy garnek z pieca i kroimy na plastry bułkę.

Teraz potrzebujemy kilku misek i chochli do nalewania. Do miski nalewamy chochlę mleka makowego. Kładziemy warstwę  bułek i zalewamy kolejną chochlą mleka. I znów warstwa bułek i chochla mleka. I tak do wypełnienia miski. Nie martwcie się płynną konsystencją. Ona po kilku godzinach przejdzie przemianę z płynnej w stałą. Bułki wchłoną mleko i całość będzie boska.

A jeśli pozwolimy makówkom w spokoju i chłodzie spędzić noc, to rankiem znajdziemy coś, co wymyka się jakimkolwiek ocenom. Subiektywnym, oczywiście. Poezja po prostu.

Bardzo polecam i życzę smacznego