Kurczak z lasu czyli ty nas w końcu otrujesz

Ty nas w końcu otrujesz – powiedział MMŻ.

Rozmowa na temat ewentualnej śmierci  z powodu otrucia miała miejsce jakiś czas temu. Tematem rozmowy były rzeczy rzadko lub wcale przeze mnie w kuchni stosowane. Rabarbar, szczaw, rzepa, pasternak. O dziwnych przyprawach nie wspomnę. Nawet jeśli sięgałam po nie, to raczej z ciekawości niż zamiłowania. Po jednorazowych próbach, odkładałam na półkę z napisem odhaczone i zapominałam o nich.

Ludzie dzielą się na tych co lubią wiedzieć i na tych, którzy nie muszą wiedzieć. Pralkę doceniam za jej wkład w naszą czystość ale jak jest zbudowana wiedzieć nie muszę. Tak samo jest z MMŻ. Danie musi smakować, ale z czego jest zbudowane to wiedza zbędna. Prowadzi to do nieco błędnych wniosków, że na przykład dynia jest trująca. Nie w sensie dosłownym ale kulinarnym.

Po wymianie zdań na temat zastosowania szczawiu, doszłam do wniosku, że czego oko nie widzi tego sercu nie żal. Skoro MMŻ przeżył już ze mną parę lat w dobrym zdrowiu, to moje eksperymenty widocznie były bezpieczne.

Nie wiedziałam, że najciekawsza przygoda kulinarna dopiero przed nami.

Sad, rosnący koło domu jest wiekowy. Drzewa częściowo przeszły w nim na emeryturę. Niektóre nie owocują, niektóre rodzą śliwki, które występują już tylko w literaturze. Ten smak znają chyba jeszcze nasze babcie. Śliwka węgierka niespotykana w sklepie.

Okazuje się, że śliwka może być źródłem nie tylko owoców ale i czegoś jeszcze.

Huba na drzewie nie jest niczym szczególnym w starym sadzie. Ale huba jaskrawo żółtego koloru wyglądała jak różowy krasnoludek w środku zielonego lasu. Ignorowałam ją kilka dni. Jaki pożytek może być z grzyba typu huba?

Dopóki nie zjawiło się Dziecko, które oznajmiło, że wyrósł nam „chicken of the woods”.

Dziecko jest nieco ekscentryczne, więc nikt specjalnie się nie zdziwił. Zażądaliśmy wyjaśnień. Te znalazły się w literaturze fachowej. To, co w obcym języku brzmiało tak intrygująco, po polsku znaczyło ni mniej ni więcej tylko „żółciak siarkowy”. Ble!

Zjedlibyście coś co nazywa się żółciak? Na dodatek siarkowy? Never!

I tu popełnilibyście niewybaczalny błąd. Żółciak jest przepyszny. Wygląda jak dziób Kaczora Donalda a smakuje jak skrzyżowanie kurczaka z mozzarellą. Po usmażeniu.

Nie powiem, żeby nie było dreszczyku emocji, kiedy delikwent wylądował na talerzu. Oto doskonała ilustracja podejrzeń o otrucie.

Jestem dzielna i zjadłam pierwszy kęs. Rodzina obserwowała mnie z uwagą. Uczciwie przyznam, że nie wszyscy byli na tyle odważni, żeby spróbować. I bardzo dobrze, bo było go niewiele.

Teraz obserwuję śliwkę, która zaowocowała kurczakiem w lesie. Może znów się coś wykluje?

Przepis na chicken in the woods, jeśli kiedyś wam się taki trafi.

1 (lub wiecej) sztuka grzybka, młodego (stare są niedobre, podobno)

1 ząbek czosnku

1 szalotka

kilka gałązek tymianku

1 łyżeczka oliwy

2 łyżeczki masła

kromka dobrego chleba

Rozgrzewamy patelnię z masłem i oliwą. Szklimy cebulę i czosnek. Dorzucamy grzyba pokrojonego na plastry i nieco liści tymianku. Smażymy aż grzybek nie będzie intensywnie pomarańczowy.

Smarujemy kromkę chleba masłem i kładziemy na nią sałatkę, rukolę czy roszponkę. Na górę serwujemy plastry grzyba i posypujemy tymiankiem.

Bez obaw, smacznego.