Kolejne zaskoczenie czyli dyniowe gnocchi z sosem pomidorowym i mozarellą

Patrzę na kalendarz i doznaję olśnienia. Jesień przyszła! Nie mówię, żebym się jej nie spodziewała, ale jednak mnie zaskoczyła. Taka sytuacja jak z gotującym się mlekiem. Kiedy na nie patrzysz, ani drgnie. A kiedy na moment spuszczasz je z oka, żeby się podrapać, ono kipi z całą swoją mleczną złośliwością.

Tak więc, znów dałam się zaskoczyć. Może to kwestia nadziei, że w tym roku jesień się spóźni, ktoś ją odwoła, albo klimat fiknie koziołka.

Od kilkunastu dni wystarczyło wyjść za próg, żeby nie mieć wątpliwości, że kolejny raz nadzieję mogę sobie schować do szafy.

Jest żółto, złoto, brązowo. Paprocie padły na ryjki po ostatnim (jedynym na szczęście) przymrozku, śliwki walą po głowach a grzybiarze opanowali okoliczne zarośla. Słoiki się piętrzą, piec pracuje pełną parą a koty wracają do domu, po całym dniu włóczenia się, otulone rzepami różnorakiej maści i rozmiaru. Wieczorami odbywa się w naszym domu stadne wyczesywanie badziewia wszelakiego i dźwięki, jakie temu towarzyszą są porównywalne do ścieżki dźwiękowej The Walking Dead.

Czyli co? Przyszła ta jesień, przypełzła, przywlokła się i chyba na jakiś czas zostanie. Trzeba się pogodzić z rzeczywistością. Żadne tam kobierce złotych liści i aksamity wrzosu. Jesień to plucha, katar, rękawiczki i kałuże. Ohyda. Jesień to listopad, ponure poranki i kaloryfery.

Jesień to początek zimy. To pierwszy krok w kierunku choinki, zapachu anyżu i pakowania prezentów.

Jesień to krok ku wiośnie. Dziś jest do niej bliżej niż tydzień temu.

Jestem optymistką czy pesymistką?

Dziś świeci piękne słońce, a chmury pędzą jak pociąg (to poranne słowa MMŻ). Chyba wyjdę pogodzić się z jesienią.

I chyba zaproszę was na coś smacznego.

Dyniowe gnocchi:

Są pracochłonne. Nie będę owijać w bawełnę. Pieczenie, gotowanie, odparowywanie. To wszystko trwa. Jeżeli nie macie czasu lub ochoty, kupcie gotowe kluski i podajcie z sosem. Ale wierzcie mi, że warto postać nieco czasu w kuchni paprając się gnocchiowym ciastem.

Do roboty! Potrzebujemy:

około pół kilograma upieczonej dyni np. hokkaido

około pół kilograma ugotowanych w łupinach ziemniaków

niecałą szklankę pszennej mąki

1 jajko

pół szklanki tartego sera (parmezanu lub cheddara)

2 łyżeczki soli

pół łyżeczki gałki muszkatołowej

Obieramy ziemniaki i przeciskamy przez praskę. Dynie miksujmy i przekładamy do rondla. Wybierzcie taki, co do którego macie pewność, że nie przypala. Na małym ogniu smażymy dynię około pół godziny żeby się odparowała. Im mniej wody, tym lepiej. Studzimy ziemniaki i dynię.

Bierzemy sporą miskę. Wkładamy do niej wszystkie składniki gnocchów (wybaczcie pisownię). Mieszamy widelcem a potem zagniatamy ciasto. Jeżeli jest za miękkie, sypiemy odrobinę mąki.

Z zagniecionego ciasta turlamy wałeczek i kroimy na porcje wielkości łyżeczki do kawy. Porem nadajemy im kształt kluseczek. Taka zabawa jak plasteliną.

Zagotowujemy wodę z odrobiną soli i wrzucamy kilka klusek jako zwiad. Kiedy się ugotują czyli kiedy wypłyną na powierzchnię sprawdzamy czy smakują tak jak sobie wymarzyliśmy.

Jeżeli próba wypadnie pomyślnie, gotujemy resztę.

Sos pomidorowy:

1 puszka pomidorów

2 łyżki oliwy

kilka liści bazylii

1 łyżeczka cukru

pół łyżeczki soli

1 gwiazdka anyżu

W rondlu zagotowujemy pomidory z wszystkimi dodatkami. Gotujemy na małym ogniu 20 minut. Potem wyjmujemy anyż i miksujemy sos.

Ugotowane gnocchi polewamy sosem a na górę kładziemy porwaną na strzępy mozarellę. Sypiemy świeżo zmielony pieprz i podajemy w jesienne popołudnie.

Smacznego wtorku i całej reszty.