Jedzenie drwala czyli co podają u Maxima w Paryżu

Co jedzą drwale?

Nie mam bladego pojęcia. Drwalem nie jestem, choć bywam sezonowo jego pomocnikiem.

MMŻ ma fazy brania siekiery do ręki i poważnego podejścia do kwestii porządkowania lasu. Wtedy okazuje się, że pomocna dłoń (czytaj: moja)  jest mile widziana. Niestety, w drugą stronę nie działa to z podobną sympatią. Ja nie lubię być pomocnikiem drwala.

Drzewa lecące mi na głowę i traktorek przejeżdżający mi po stopach (oba przypadki autentyczne), to nie moje ulubione formy rozrywki. W takich sytuacjach pytam samą siebie: na co mi to było.

Zamiast wylec z całym osiedlem na taras by solidarnie odpalić sobotniego grilla, ja zakładam twarzową kraciastą koszulę (z programu na Discovery wiem, że drwal z krwi i kości zawsze jest w taką odziany), rękawiczki i podążam za MMŻ karczować las.

Niekiedy nie rozumiem samej siebie.

Ale z drugiej strony, nie zostawię MMŻ na pastwę pił i siekier. Las to nie park. Nie przyjdą dobrzy ludzie zrobić w nim porządek. Masz człowieku las? To radź sobie sam. 

Po takich leśnych ekscesach żywicę mam nawet we włosach.  Za to stos zwiezionego drewna zapewnia nam ciepło przez cały sezon.  A gałęzie zwiastują wielkie wieczorne przyjemności ogniskowe.

Wracając do odpowiedzi na pytanie: co jedzą drwale. Na pewno nie przegrzebki na francuskiej kołderce. Myślę, że krem muślinowy z opiekanego turbota też nie.

Drwale jedzą konkretnie. Przynajmniej ci, których znam osobiście. Ziemniaki, cebula, kiełbasa, dużo pieprzu i wiadro piwa. To jest to, czym żaden prawdziwy człowiek lasu nie pogardzi.

Anegdota związana z daniem, o którym chcę opowiedzieć miała swoje źródło w Przekroju. Czas akcji: późne lata PRL-u. Osoby biorące udział w akcji: ja. Tytuł przedsięwzięcia: danie od Maxima.

Podobno serwowano je w Paryżu w restauracji u Maxima. Polecał je sam szef kuchni. Czy dziś istnieje jeszcze ta restauracja? Czy podają tam to danie?  Na oba pytania nie znam odpowiedzi. Wiem jedynie, że przepis wsiąkł w naszą domową kuchnię jak atrament w bibułę.

Danie to jest moją deską ratunkową, gdy nie mam czasu, lub w lodówka świeci tylko światłem własnym. Kiedy MMŻ niebezpiecznie szybko zbliża się do domu ogarnięty myślą, ze zaraz coś zje, to danie ratuje go od śmierci głodowej a mnie od utraty reputacji.

Każdy drwal byłby usatysfakcjonowany. Jedzenie bez niuansów, podchodów, marynowania i innych wygibasów. Strawa prosta i nieskomplikowana.

Najdziwniejsze jest to, że jeszcze nie spotkałam nikogo, kto nie byłby nią oczarowany. Może właśnie w prostocie siła. Są momenty odpowiednie dla ostryg i są chwile idealne dla ziemniaków.

Polecam dziś jedzenie dla drwali czyli danie od Maxima.

1 kg ziemniaków, obranych

1 duża cebula

kawałek kiełbasy (ilość zależy tego jak dużo lubicie)

2 jajka

3 łyżki oleju do smażenia

1 łyżka masła

sól, pieprz, 

ćwierć łyżeczki pieprzu kajeńskiego

1 łyżeczka tymianku

1 łyżeczka oregano

Potrzebujemy dużej patelni. Umyte ziemniaki kroimy w cienkie plastry. Rozgrzewamy olej i na gorący wkładamy ziemniaki. Solimy i posypujemy pieprzem kajeńskim. Na mocnym ogniu smażymy ziemniaki, często je przewracając. W czasie, kiedy ziemniaki się smażą, obieramy i kroimy w plasterki cebulę. Kiełbasę też kroimy w półplasterki. Kiedy ziemniaki zaczynają nabierać złotego koloru, dosypujemy na patelnię kiełbasę. Smażymy pięć minut i dokładamy cebulę. Posypujemy ziołami i smażymy jeszcze parę minut. W kubeczku mieszamy dwa jajka i wlewamy je na ziemniaki. Wyłączamy ogień pod patelnią i delikatnie przemieszajmy jajka.  Jeszcze tylko szczypta pieprzu i jedzenie gotowe. Troszkę zapiekanka, troszkę omlet, trochę tortilla.

Jeśli do tego dodamy szklankę zimnego kefiru, to okazuje się, że życie drwala ma też jasne strony.

Pięknej soboty i smacznego

P.S.

Ola, jesteś wielka. Dzięki tobie wszystko wróciło do normy.