Powrót bezy i nieoczekiwane rozstanie

Chodzi i marudzi. Kręci się dookoła i jęczy. Kiedy zwrócę na nią uwagę, to jęczy jeszcze bardziej teatralnie. Wie jak skupić na sobie całą uwagę. Jest perfekcjonistką w byciu pępkiem świata.

Wczoraj przywiozłam ją do domu. Nigdy wcześniej takich eksperymentów nie przeprowadzałam. Od sześciu lat nigdy nie zostawała sama. Zawsze w pobliżu był Orlando. I wydawało mi się, że stosunki między nim mają raczej letnią temperaturę. A tu taka niespodzianka. Okazało się że ona tęskni. Przeszukuje kolejne pomieszczenia płacząc coraz donośniej. I najwyraźniej go woła.

W środę wszystko wróci do normy, bo zaliczymy wizytę w przychodni i spokojnie będziemy mogły wrócić do szerszego grona. Ciekawe jak to grono radzi sobie bez niej.  I czy jego tęsknota jest równie widoczna. Pewno nie, bo to przecież facet.  A wiadomo,  że oni są twardzi.  Przynajmniej tak myślą o sobie.

Na razie trzeba przetrwać  te kilkadziesiąt godzin tęsknoty a potem zrobić jej radosną niespodziankę i zwrócić jej dotychczasowe życie.

Zanim to jednak nastąpi ,wyjmę resztę bezy sobotniej, zaparzę kawę i spróbuję przemówić do tego małego rozumku. Najlepiej jakimś pocieszaczem. W naszym przypadku będzie to beza. W jej przypadku może jakaś pierzasta zabawka?

Obiecana w sobotę beza wiosenna wróciła z nami do domu w stanie szczątkowym. Ale nawet jej odrobina w taki deszczowy dzień jak dziś podziała jak gaz rozweselający. Kiedy jest ponuro, chłodno a za plecami płacze nieszczęśliwe stworzenie, to taka beza może być niezłym plastrem na smuteczek.

Beza wiosenna z limonką i różowym kremem wiśniowym

4 białka

250 g cukru pudru

1 łyżka soku z limonki

starta skórka z limonki

1 łyżeczka mąki kukurydzianej

Piekarnik rozgrzewamy  do 130 stopni.

Białka ubijamy na sztywno. Dosypujemy po łyżce cukru i cały czas ubijamy. Jeśli w roztartej między palcami odrobinie piany nie wyczuwacie drobinek cukru, to znaczy, że beza jest gotowa.  Dodajemy do piany mąkę i sok i dokładnie wymieszajmy.

Na papierze do pieczenia rysujemy dwa okręgi. Z tej ilości białek upieczemy dwa krążki wielkości deserowych talerzy.  Nakładamy pianę, nieco wyrównujemy powierzchnię i wstawiamy do piekarnika nagrzanego do 130 stopni. Pieczemy 1 godzinę. Wyłączamy piekarnik i lekko uchylamy drzwiczki. Zostawiamy bezę, żeby powoli się suszyła.

Krem

100 ml kremówki

150 g mascarpone

3 łyżki cukru pudru

2 łyżki soku z limonki

wiśnie z likieru*

2 łyżki likieru wiśniowego

czerwony barwnik**

Ubijamy kremówkę i dodajemy do niej cukier. Ubijamy mascarpone, dodajemy sok z limonki oraz likier wiśniowy.  Łączymy kremówkę z mascarpone. Delikatnie mieszamy. Na czubku noża dodajemy odrobinę barwnika i ostatni raz mieszamy aż krem nabierze różowej barwy.

Połowę kremu nakładamy na pierwszy krążek bezy. Rozrzucamy odsączone z likieru wiśnie. Przykrywamy drugim krążkiem bezy i smarujemy resztą różowego kremu. Dekorujemy wiśniami i wyciętymi ze skórki limonki liśćmi.

I podajemy jak najszybciej, bo beza z kremem łatwo traci swoją chrupkość.

Beza wyglądała jak kwitnące drzewko wiśniowe.  Bardzo wiosennie i świeżo. Polecam.

*wiśnie mogą być z kompotu, konfitury lub mrożone (w sezonie świeże)

** używam barwników w żelu: są nieocenione i bardzo, bardzo wydajne

Życzę smacznego i żadnej tęsknoty w pobliżu.

A ja spróbuję utulić moje płaczące maleństwo.