Coś małego, coś pachnącego, coś smacznego czyli racuszki z czarnego bzu

Jeszcze chwila i mózg mi wyparuje. Będę potem miała święty spokój. Nic a nic nie będą mnie obchodziły maile, linki i odnośniki. 

Po całym dniu spędzonym przed ekranem komputera można dostać migreny, anemii, łupieżu lub internetowstrętu.  Najbliżej mi do tego ostatniego.  Co z tego,  że siedzę w pięknych okolicznościach przyrody, skoro miejskie obowiązki siedzą tu ze mną. A właściwie leżą mi na plecach i przygniatają.

W morskim domu zostałam sama jak palec. No, może nie zupełnie. Menażeria została ze mną, choć ja jestem im potrzebna tylko na zasadzie usługowej. Póki micha pełna, drzwi otwarte i ręka skora do miziania, to wszystko jest w porządku. Ale spróbujcie zamknąć drzwi przed kudłatymi… Albo spóźnijcie się z otwarciem stołówki…Biada wam.

Futrzaści więc odpadają jako ewentualne obiekty zwierzeń. Pozostaje telefon do przyjaciela lub internet. Przyjaciel też siedzi przyklejony do klawiatury, więc odpada. Internet jak wiadomo wywołuje dziś u mnie wysypkę a na dodatek jego wydajność jest porównywalna do zalotów winniczków. Powoli i spokojnie. Zanim załaduje mi się strona, zdążę zrobić zadanie domowe, wypić kawę i pójść na krótki spacer.  Prawdziwa szkoła cierpliwości.

Choć ma to i dobrą stronę. W tak zwanym międzyczasie, między jedną ładującą się stroną a kolejną, mogę odbyć wycieczkę po czarny bez i bez pośpiechu usmażyć sobie racuszki na kolację . Taka mała rzecz a cieszy.

Czyli kolejny raz dochodzę do wniosku, że nie ma tego złego (czy raczej powolnego) co by na dobre nie wyszło.  Zjem, popatrzę na las i okaże się, że mózg ma się dobrze. Ja, zresztą też.

Porozczulałam się nad sobą a dobre jedzenie postawiło mnie do pionu.  Jednak człowiek najedzony widzi świat zdecydowanie pozytywniej.

I pomyśleć,  że zjadłam tylko racuszki z czarnego bzu. Aż strach pomyśleć w jaką euforię wprawiły by mnie np. ostrygi. I po co komu dopalacze? Skoro wystarczy bukiet czegoś do zjedzenia.

Porcja egoistyczna:

6-8 kwiatostanów czarnego bzu

1 jajko

pół szklanki mleka

pół szklanki mąki

1 łyżeczka cukru

szczypta soli

kilka kropel wody różanej

olej do smażenia

miód do polania placuszków

Praca jest prosta jak budowa gwoździa. Obcinamy nożyczkami kwiatki, żeby nam zielone łodygi nie zgrzytały między zębami.

W misce ubijamy mleko z mąką, cukrem, solą, wodą różaną i żółtkiem. Białko ubijamy na pianę i dodajemy do reszty. Mieszamy delikatnie i wsypujemy obcięte kwiatki. Mieszamy.

Rozgrzewamy olej na patelni i łyżką kładziemy zgrabne porcje.  Smażymy z obu stron na złoty kolor. Wyjmujemy usmażone placuszki na papierowy ręcznik. Na stole stawiamy talerz z racuszkami i dzbanek z miodem.

Karmimy zmysły i nasz umęczony umysł.

Smacznego