Ogórki małosolne a sprawa polska

Nie znam nikogo, kto byłby obojętny na urok ogórków małosolnych. Sama nie należę do wyznawców ogórka, ale zapach świeżutkich, zieloniutkich ogóreczków moczonych w glinianym garnku jest nawet dla mnie obezwładniający. Potem ich wersja kiszona czy korniszonowa nie robi już takiego wrażenia.

Może to kwestia pewnej takiej nieśmiałości smakowej. Przecież małosolne to pierwsze sezonowe przetwory. Są jakby drzwiami do letniej spiżarni. Nic bardziej nie kojarzy mi się z początkiem sezonu słoikowego, jak właśnie małosolne.

W szafie czekają grzecznie kamionkowe garnki, koper kupiony, chrzan wykopany, liście wiśniowe jeszcze na drzewie, ale to tylko kwestia czasu, a ogórki się moczą.

Jaka jest magnetyczna siła ogórków małosolnych niech świadczy przykład z mojego podwórka.

Ile jesteście w stanie przejechać kilometrów, żeby zrobić sobie sałatkę z małosolnych na kolację? MMŻ, który przez cały tydzień dzielnie walczy z materią w mieście, policzył, że wstawione do gara w sobotę ogórki powinny już osiągnąć swój odpowiedni małosolny stan. Tyle, że ten gar jest nieco oddalony od miasta.

Kilkadziesiąt kilometrów nie było odległością zniechęcającą. Wabik w postaci ogórków był silniejszy. Jakież było moje zdziwienie, kiedy MMŻ stanął wczoraj w drzwiach i rozbrajająco zapytał: a ogórki się już zrobiły? A pomyśleć, że kiedyś pędził, żeby spojrzeć mi głęboko w oczy… ; ) O tempora! O mores!*

Najlepsze do wczesnego kiszenia są malutkie ogórki. Zazwyczaj przygotowuję porcję z jednego kilograma, a po trzech, czterech dniach, robię następny garnek. Tym sposobem zawsze lekko ukiszone ogórki towarzyszą nam przez cały sezon.

Ogórki małosolne:

1 kilogram ogórków

1 litr wody

2 łyżki soli

3 ząbki czosnku

1 łodyga kopru

kilka wiórków chrzanu (jeśli macie dodajcie też jeden liść chrzanowy)

4 liście wiśniowe (równie dobrze mogą być z czarnej porzeczki lub dębu)

kamionkowy garnek, mały talerzyk, litrowy słoik z wodą

Ogórki wkładamy do miski i moczymy w zimnej wodzie przez godzinę. Będą wtedy kruche.

Po godzinie wyjmujemy je z wody i przekładamy go garnka. Wszystkie dodatki dzielimy na dwie porcje. Jedną kładziemy na dno garnka, potem ogórki, a na koniec drugą porcję liści, czosnku, chrzanu i kopru. Zagotowujemy litr wody (najlepsza jest źródlana, taka z butelki), wsypujemy dwie łyżki soli i wlewamy na ogórki. Na ogórki kładziemy talerzyk mniejszy od średnicy garnka. Na talerzyku stawiamy słoik z wodą. Taki balast spowoduje, że ogórki nam nie wypłyną. Przykrywamy całą konstrukcję lnianym ręczniczkiem i zostawiamy w kuchni.

Od pierwszej chwili garnek będzie źródłem świeżego ogórkowo - koperkowego zapachu a z upływem czasu nie będzie was opuszczała myśl, kiedy będzie już można ich spróbować.

Po trzech dniach w warunkach kuchennych można śmiało dokonać zwiadu.

A potem kisić garnek za garnkiem.

*Okazało się,  że to nie ogórki, a chęć wspierania mnie w czasie meczu z Rosją przygnała MMŻ na wieś. I całe szczęście, bo po strzelonej nam bramce trzeba było mnie cucić. Po strzelonej przez nas, też.

A sałatka z ogórków smakowała nam obojgu.

Smacznego