Zupa Lucyny z jesiennych gąsek i liść laurowy

Fajnie jest ugotować coś dla kogoś. Ale fajnie jest, kiedy przychodzisz do kogoś z wizytą, a tam czeka na ciebie niespodzianka. Jesteś zmęczona, bo otulanie rozmarynu i „demonicznych różowych drzewek” zabrało ci siły, resztki ciepła i nadzieję na ugotowanie obiadu, a na powitanie na stole ląduje talerz gorącej zupy. Niby nic wielkiego a jaka przyjemność. Na dodatek zupa jest w stu procentach lokalna. Za bazę służą grzyby z pobliskiego lasu a warzywa są z ogródka. Nie ma w niej grama mięsa a smakuje jak najlepszy rosół.

Lucyna, która jest autorką tej pyszności, na pożegnanie obdarowała mnie koszykiem grzybów.  Te grzyby to gąski. Późna jesień jest sprzyjającym dla nich czasem. Niekiedy można je wypatrzyć w sklepach. Nie ukrywam, że mimo ogromnych zapędów grzybiarskich, nigdy nie zdecydowałam się zbierać je samodzielnie. Ten rodzaj grzybobrania jest dla mnie za trudny. Nie odróżniam jadalnych od niejadalnych a pomyłka mogłaby być kosztowna. O wiele bezpieczniej jest kupić koszyczek na targu. Gąski to grzyby wyjątkowe. Zamarynowane są boskie. I można je mrozić (nie te zamarynowane, ale surowe). Dopóki śniegi nie przykryją lasu, to zawsze mam nadzieję, że kiedy znów odwiedzę Lucynę, to ona nakarmi mnie zupą z gąsek. Te w zupie na zdjęciach są szare i zielone. Nawet jeden rydz się zabłąkał.

Zupa Lucyny z jesiennych gąsek

1 marchewka, pokrojona na grubsze plastry

1 pietruszka, podobnie jak marchewka

kawałek selera, również w kawałkach

mały por, pokrojony w plastry

liść laurowy

ziele angielskie (kilka kulek)

grzyby (miseczka czyli około pół kilograma)

1,5 litra wody

Sól, pieprz

cebula

dwa plastry słoniny lub łyżeczka masła

cztery ziemniaki

Słoninę kroimy na drobną kosteczkę i przysmażamy . Do niej dorzucamy pokrojoną drobno cebulę i lekko podduszamy.

Do gotującej się wody wkładamy marchew, pietruszkę, seler, por, liść i ziele. Solimy. Myjemy grzyby i kroimy na grubsze kawałki. Wrzucamy do bulionu. Wszystko gotujemy 15 minut. Pod koniec gotowania dodajemy słoninę z cebulką. Oczywiście wegetarianie nie powinni rezygnować z tej zupy z powodu słoniny. Po prostu zastosujcie do zeszklenia cebuli odrobiny masła. Osobno ugotujcie ziemniaki w lekko osolonej wodzie. Nie krójcie ich drobno. Niech będą to spore kawałki.  Kiedy zupa jest gotowa dodajcie do niej ugotowane kawałki ziemniaków.

I to cała filozofia. Posypcie zupę zieloną pietruszką, bo moim zdaniem do grzybów wszelakiej maści pasuje jak ulał.

Kiedy na dworze zimno, do domu daleko, a w nogach macie kilkadziesiąt przysiadów, to taka zupa ratuje nasze podupadające samopoczucie.

Smacznego