Leczo najlepszym pośrednikiem wspomnień

Zazwyczaj leczo w moim domu robiło się z minimalnej ilości składników: z cebuli, papryki i pomidorów.

Kiedy gotował je mój Tata, był to koncentrat lata zamknięty w garnku.

Pomieszanie zapachów tak głęboko wryło mi się w pamięć, że każda inna wersja wydawała mi się świętokradztwem.

Tata kroił, siekał, smażył, mieszał, dosypywał i cmokał z zadowolenia. Potem z kromą świeżego chleba z masłem podawał mnie i Mamie miseczkę obłędnie kolorowej mieszanki warzyw.

To zawsze był sierpień.

Och jak czasami tęsknię za tamtymi czasami. Czasami, kiedy Tata uczył mnie delektować się pomidorami z czosnkiem i jogurtem.

Każda jego podróż (nawet ta zupełnie niedaleko) przekładała się potem na nowe odkrycia kulinarne. To nie były czasy sklepowych obfitości. Nawet papryka była wtedy atrakcją. Tym ciekawsze były nowości przywiezione z wcale nie tak odległych krajów.

To Tata podtykał mi pod nos nowe zapachy i namawiał do odważniejszego smakowania. Jestem pewna, że jemu zawdzięczam kulinarną ciekawość.

Czasami bywał uparty i za nic w świecie nie chciał kruchego ciasta schładzać w lodówce.

Wychodził potem z piekarnika twardy jak kawałek płyty pilśniowej gniot. Nie ratowały go ani owoce, ani Taty zaklęcia. Gniot pozostawał gniotem a przy kolejnym pieczeniu kruchego, historia się powtarzała.

Jak ja tęsknię za tamtymi dniami. Za kuchennymi wyczynami, czasami kończącymi się różową plamą na suficie, kiedy wybuchły nam butelki z malinowym eksperymentem. Za nieustannie wpajaną radość z gotowania a przed wszystkim z jedzenia.

Za cierpliwością, z jaką tłumaczył mi zawiłości fermentacji wina z jeżyn.

Zawsze nam się wydaje, że wszystko będzie trwało wiecznie. Nie trwa.

Zostają zapiski, zdjęcia i na pamięć przyrządzane potrawy, jak choćby to leczo.

Wystarczyło, że zamknęłam oczy i obok stał Tata śmiejąc się, że znów zapomniałam o kolejności: najpierw cebula, potem czosnek.

Leczo

3 papryki (kolor nieistotny, choć im bardziej kolorowo, tym weselej)

2 cebule

4 ząbki czosnku

1 papryczka chilli

5 pomidorów

2 nieduże cukinie

olej

sól

pieprz

1 łyżka wędzonej papryki

i 1 łyżka zimnego masła

Najpierw przygotowujemy front robót. Trzy miski, deska i ostry nóż na początek wystarczy.

Papryki kroimy w kostkę, po usunięciu gniazd nasiennych. To zawartość jednej miski.

Cebulę też kroimy w kostkę. Czosnek i chilli drobno siekamy. Niech zostaną na desce.

Druga miska to pokrojone z grubsza pomidory. Trzecia zawiera pokrojoną w kostkę cukinię.

Na ogniu stawiamy rondel z grubym dnem. Wlewamy 3 łyżki oleju i smażymy 3 minuty cebulę. Potem dorzucamy chilli i czosnek. Smażymy minutkę i wsypujemy paprykę. Mieszamy i smażymy 3 minuty. Dorzucamy pomidory, sypiemy wędzoną paprykę i przykrywamy garnek. Zostawiamy na małym ogniu 10 minut. Przyprawiamy solą i pieprzem.

Ostatnia do garnka wędruje cukinia. Po trzech minutach zdejmujemy garnek z ognia i wrzucamy łyżkę zimnego masła. Mieszamy i przykrywamy garnek.

Zostawiamy do przestygnięcia.

W tym czasie opiekamy kromkę chleba i wlewamy schłodzone wino do kieliszków.

Zapach mówi sam za siebie.

Jeżeli potrzebujecie dawki białka, to razem z papryką dodajcie do leczo pokrojoną w kostkę dobrą kiełbasę.

Leczo smakuje pysznie zaraz po przyrządzeniu, ale ja twierdzę, że kolejnego dnia dostaje pięknej głębi smaków i jest jeszcze lepsze. Zapraszam.

I smacznego