Moja Konopielka i kruche ciasto z kremem z białej czekolady i frużeliną morelową

- Ojejku, oni tu mają też mikser!!!

- No, nie. Zamiast cepa i grabi?

Oniemiałam na entuzjastyczny okrzyk znajomej. Co to znaczy "mają też mikser"? 

Rozumiem, że kiedy przybywa się z wielkiego, około stołecznego świata, to chata za wsią może się wydawać reliktem z kart książki historycznej. Ale, na boga, mamy XXI wiek i do niektórych wsi dociągnięto elektryczność a wodę przestaliśmy nosić wiadrami ze studni jakieś 50 lat temu.

Jeszcze chwila i padnie pytanie czy ciągle śpimy pokotem na jednym sienniku razem z bydłem domowym.

Albo ja jestem kosmitą albo ona.

Kiedyś moje podekscytowanie krową (O, jaka ona wielka!) wprawiło w zachwyt MMŻ ale nigdy w życiu nie przyszłoby mi do głowy poddać w wątpliwość obecność linii telefonicznej czy bieżącej wody w kranie.

Ostrożność z jaką niektórzy „miastowi” traktują naszą zagrodę jest godna opisania.

Owszem, na początku są „ochy i achy”. Jak tu zielono!; jak tu cicho!; jak tu uroczo! Ojej! Jak w Prowansji! 

A potem okazuje się, że nie ma czarującego pałacyku z kortem tenisowym i basenem. Ha, co więcej, nie ma Jana ani Marysi, przynoszących drinki z palemką.

Co gorsza, gotowanie odbywa się na piecu węglowym jak za czasów mojej prababci.

Zwykła łazienka z prysznicem (ONI MAJĄ ŁAZIENKĘ!!), ciepła woda, kawiarka i MIKSER! to nieco rozczarowujące minimum.

Konopielka wciąż krąży we krwi.

Tarnina została wzięta za borówkę amerykańską, ogórki były jedzone ze skórką, a grzyby usmażono robaczywe. Dziwni ci miastowi.

Nie wiem czy jedzenie podane na stół nie było zgrzytem w tej naszej siermiężnej rzeczywistości. Gazpacho, koreańskie skrzydełka, leczo, curry z bakłażanem brzmią z lekka nie na miejscu. Ale były też racuszki drożdżowe z świeżutką konfiturą i naleśniki z miodem.

Powinnam dla dodania kolorytu podawać kaszę ze skwarkami we wspólnej misie i drewniane łychy.

Jeśli jednak dodam do tego świeże powietrze, zapach macierzanki, śliwki i jabłka zrywane z drzewa oraz zęby zanurzone w dopiero co własnoręcznie zerwanym pomidorze, to myślę, że nawet ten wielki świat nie ma powodów do narzekania.

A jeśli ma, to zapraszam go ponownie na

ciasto z kremem z białej czekolady i frużeliną morelową.

Kruche ciasto:

100 g zimnego masła

30 g smalcu

200 g mąki

2 łyżki drobnego cukru

otarta skórka z cytryny

Szczypta soli

1 żółtko

2 łyżki lodowatej wody

okrągła forma do tarty (najlepiej z wyjmowanym spodem) o średnicy 24 cm

Wszystkie składniki siekamy nożem lub miksujemy w mikserze, owijamy folią na godzinę i chłodzimy godzinę w lodówce.

Wyjmujemy ciasto z lodówki i rozwałkowujemy. Wykładamy nim formę do pieczenia. Znów chłodzimy formę z ciastem pół godziny.

W tym czasie rozgrzewamy piekarnik do 190 stopni. Przykrywamy ciasto (po wyjęciu z lodówki) papierem do pieczenia i wsypujemy np. fasolę lub ciecierzycę, by je obciążyć.
Pieczemy ciasto 14 minut a następnie zdejmujemy papier z obciążeniem i pieczemy jeszcze 10 minut.

Upieczone ciasto wyjmujemy z piekarnika do wystygnięcia.

Krem z białej czekolady:

100 g białej czekolady

200 ml kremówki

250 g mascarpone

W kąpieli wodnej rozpuszczamy białą czekoladę (patrz tutaj) a następnie studzimy.

Do misy miksera wkładamy mascarpone i kremówkę. Ubijamy na krem; nie za długo bo przy obecnych upałach o zwarzenie się kremu nietrudno.

Do kremu dodajemy łyżkę białej czekolady. Delikatnie mieszamy. Kiedy zawarcie znajomości mascarpone z czekoladą zakończy się sukcesem, dodajemy resztę czekolady i delikatnie mieszamy. Wykładamy krem na upieczone ciasto i umieszczamy w lodówce.

Frużelina morelowa:

1 kg moreli

2 łyżki cukru

1 łyżka żelatyny

1 łyżka mąki ziemniaczanej

Morele myjemy, osuszamy, wyjmujemy pestki, dzieląc owoc na połówki.

Zasypujemy cukrem i zostawiamy na 10 minut. Potem stawiamy na małym ogniu. Podgrzewamy morele do zagotowania. Mąkę mieszamy z łyżką wody. Wlewamy mieszankę do moreli i doprowadzamy do wrzenia. Zdejmujemy natychmiast po zagotowaniu.

Żelatynę zalewamy 2 łyżkami wody. Kiedy napęcznieje, stawiamy ją na garnuszku z gorącą wodą by się rozpuściła. Gorącą, płynną żelatynę wlewamy do moreli i dokładnie ale delikatnie mieszamy.

Studzimy a kiedy wystygną przykrywamy nimi krem z białej czekolady. Znów wkładamy ciasto do lodówki na pół godziny.

Przed podaniem możemy posypać ciasto listkami tymianku cytrynowego, paseczkami mięty lub posiekanym rozmarynem. 

Smacznego bardzo

Prawda stara jak świat i zimne gazpacho

Nic odkrywczego nie powiem. Jest gorąco. Różnica między gorąco a gorąco staje się namacalna, kiedy możemy porównać dwa słupki Celsjusza. Ten w mieście i ten nie w mieście.
Mam ten wątpliwy (w obecnej sytuacji ma się rozumieć) przywilej, że jedną nogą stoję tu a drugą tam. Noga stojąca "tam" czyli za miastem ma się duuuużo lepiej.

Może kilka porównań.
Ulica asfaltowa a droga polna to dwie różne bajki. Co prawda ta druga pyli i kurzy jak wiatr znad Sahary ale za to stojąc na niej nieuzbrojoną nogą nie obawiam się poparzeń 2 stopnia.

Co do zapachów w obu strefach pewnie zdania będą podzielone. Miejskie wyziewy, podkręcone upałem mogą się podobać. Nie wiem komu, ale o gustach się nie dyskutuje. Zresztą, póki słońce wyrywa ostatnie resztki wilgoci z masy miejskiej i wiejskiej, o zapachach subtelnych nie może być mowy. Tylko te najbardziej oczywiste dochodzą do głosu a właściwie nosa i pominę je milczeniem.

Najbardziej spektakularnie robi się w nocy. Wiecie jaką różnicę robi pięć stopni w sypialni?
Kolosalną.
Pomiędzy 21stopni a 26 znajdują się mokre piżamy, poirytowane sapnięcia, ciche przekleństwa, kłótnie wieczorne, zmęczenie poranne i wkurzenie totalne.
Kiedy przychodzi nam spędzić noc w miejskiej sypialni nawet najlżejsze prześcieradło jest grubym kocem a dmuchający wiatrak otwartym piekarnikiem.
Okrywanie się kołdrą brzmi jak herezja. Na wsi kołdra jest witana z radością, a spanie przy otwartym oknie uświadamia, że życie może być piękne. I chłodne.

Witajcie w naszych (ciepłych) czasach. Kto ma wątpliwości czy Ziemia nam się topi, niech zerknie na termometr.
A kto lubi porównywać, niech pomyśli o tych wszystkich kucharzach, którzy walczą z gorącą materią dla naszej przyjemności. Bo czy zimno czy gorąco jeść lubimy. A ktoś to musi ugotować.

Na pocieszenie przypomnę, że nic nie trwa wiecznie. Upały i lato od kwietnia również. Przyjdzie listopad i z naszego letniego zmęczenia upałem nie zostanie nawet opalenizna.

Więc zamiast zamęczać smartfony ciągłym zerkaniem na prognozy pogody, pogódźmy się z tym, że jak jest lato, to musi być gorąco. Przecież tego chcieliśmy w lutym, czyż nie?
A kto może, niech choć na weekend ucieka z miasta i pozwoli się schłodzić drzewom, wodzie i świeżemu powietrzu.
I zapomnijmy o gotowaniu. Jedzmy sałatki, owoce, lody. Niech kucharze nieco odetchną....ci domowi również. 

Zróbmy coś zimnego, coś aromatycznego, coś pysznego. Zróbmy gazpacho.

Gazpacho czyli warzywa w formie płynnej na zimno

8 pomidorów

1 czerwona papryka

1 średni ogórek

1 papryczka chilli

2 czerwone cebule

4 ząbki czosnku

1 płaska łyżka soli

1 łyżeczka cukru

1 bułka np. kajzerka, porwana na kawałki (kroma chleba też może być)

¾ szklanki oliwy

3 łyżki octu jabłkowego

Zupa jest do zrobienia równie łatwo jak kupienie lodów w sklepie.

Zaczynamy od sparzenia pomidorów. Ściągamy z nich skórkę i kroimy na kawałki. Resztę warzyw też kroimy na kawałki. Posypujemy solą i cukrem, dodajemy porwaną na kawałki bułkę i mieszamy. Zostawiamy na godzinkę, aby się mieszało we własnym sosie.

Po godzinie dodajemy ocet i wszystko pakujemy do miksera. Miksujemy dolewając oliwę. Doprawiamy do smaku pieprzem.

Chłodzimy w lodówce i podajemy w miseczkach przybranych czym popadnie, byle było ładnie.

Super smakuje z opiekanym chlebem z odrobinką masła.

Smacznego i bądźcie dzielni