Pączki, margarita i przepis od rzeczy czyli sałatka z dynią i nasionami

Wszystkiego najlepszego z okazji dnia margarity!

Odważylibyście się powiedzieć głośno i wyraźnie, że nie lubicie małych kotków?

Jeśli wciąż chcecie mieć znajomych, to lepiej nie ryzykujcie.

Ktoś pokazuje wam 643 filmik na youtubie roniąc łzy wzruszenia a wy liczycie od końca gwiazdy w gwiazdozbiorze Wega z pamięci dla uspokojenia morderczych myśli.

Mieliście tak kiedyś?.

Kotki są słodkieeee, kjuuuuud, łoooooo, i tak dalej.

No, są słodkie. Ale żeby z ich powodu zachowywać się jak... No właśnie...jak?

Nie jak dziecko, bo widziałam co dziecię ukochane z ogonkiem pluszakowym może zrobić. I na pewno nie jest to bezkresny zachwyt. Już raczej nieodparta ochota by zajrzeć do wnętrza.

Dzieci też lepiej w towarzystwie potraktować na zasadzie: im mniejszy bobas tym zachwyt większy. A dzieci brudzą, zakłócają ciszę, przeszkadzają i nieciekawie pachną.

Powiedzcie to głośno. Przy stole. Głośno i wyraźnie przy rodzicach takich małych „skarbów”.

Po ostatniej wizycie znajomych z „słodkim skarbem” okruchy ciastek wyjmuję z miejsc całkiem zaskakujących. I to po dwóch tygodniach. Dziecko potrafi.

Dobrze, że w końcu rośnie. I potem wpada w zachwyt nad kotkiem, świnką, puszystą kuleczką.

Poprawność towarzyska, poprawność społeczna, poprawność polityczna. Dziwne rozważania przy okazji pączków.

Bo o pączkach miał być wstęp.

A pączki lubicie czy może jecie dzisiaj bo tak wypada? No, tak z ręką na sercu.

Ja nie lubię pączków. I zjadłam dziś jednego. Czy to ze strachu przed, podobno czekającym mnie pechem, jeśli nie zjem choć malutkiego pączusia? Czy może z obawy przed znaczącymi spojrzeniami: „aha, znów się odchudza”.

Bo tak trzeba, bo się powinno, bo wypada, bo inni, bo tradycja....

MMŻ nie był dziś rano szczęśliwy. Policzył, że przyjdzie mu zjeść w pracy co najmniej cztery pączki. Dobrze, że nie zatrudnia tuzina kobiet, bo każda czułaby się w obowiązku przynieść torbę ciastek. I każda postawiłaby do kawy talerzyk z pączkiem. Nie trzeba być matematykiem, żeby się doliczyć 12 pączków w ciągu dnia.

Nikt normalny nie ładuje w siebie takiej porcji. Biedny MMŻ.

W nosie mam pączki. Wolę margaritę.

Dobrze, że niektóre dobre dusze czuwają i odkryły, że dziś jest jej dzień. I to nie lokalny a globalny.

Międzynarodowy dzień margarity!

Zapominam o pączkach ruszam na poszukiwanie tequilli.

Niech żyje margarita!

No tak, zapomniałbym o przepisie.

Nie będzie, jak się domyślacie, o pączkach. O margaricie też nie, choć mnie kusi.

Będzie o czymś lekkim i kolorowym, stojącym w opozycji do tego, co za oknem.

Ale narzekać na szarość będę kiedy indziej.

Dziś sałatka z dynią i nasionami.

• mieszanka sałat ulubionych
• 1 mała dynia, pokrojona w kawałki (na jeden kęs) i upieczona w piekarniku (tu przepis)

• garść ulubionych ziaren:słonecznika, dyni, sezamu, siemienia lnianego czy orzechów, uprażone na suchej patelni

• 1 mała cukinia pokrojona na cienkie plastry wzdłuż
• garść ulubionych pomidorków
• 1 nieduży ogórek, potraktowany jak cukinia

dressing:

• 1 łyżka soku z cytryny
• 1 łyżka soku z pomarańczy
• 2 szczypty otartej skórki z pomarańczy
• 4 łyżki oliwy
• 1 łyżeczka oleju z dyni
• pół łyżeczki soli
• 2 szczypty mielonego pieprzu

Na talerzu rozkładamy w składniki sałatki (oprócz nasion) w mniej lub bardziej artystyczny sposób.

W słoiczku miksujemy składniki dressingu.

Polewamy sałatkę sosem i posypujemy ziarnami.

Kto bardziej żarłoczny niech dorzuci do sałatki jakiś zacny kozi lub wędzony serek.

Smacznego

P.S.

Wszystkich miłośników słodkich filmików, rodziców przesłodkich bobasów, pączkożerców i innych, jeśli poczuli się dotknięci, serdecznie i szczerze przepraszam