Gdzie by tu wcisnąć kit czyli banana monkey bread

Kawę sobie zrobiłam by nieco złagodzić gorzki smak porażki. Choć nie wiem czy kawa jest najlepszym pomysłem na gorzkość;)

Skąd smak porażki?

Otóż moi Kochani, kitowanie, ogólnie rzecz biorąc, nie jest łatwe. Trzeba być błyskotliwym, czujnym i w miarę przekonującym.

Nie sądziłam jednak, że do kitowania będą mi potrzebne silne ręce.

Ustrojstwo, które nabyłam by zgrabnym i wdzięcznym ruchem wcisnąć kit w dziury okienne, okazało się niewdzięcznym skurczybykiem.

Rusza się to to jak nienaoliwiony tłok. Ja się zapieram, a tu wyskakuje z dziurki gówienko wielkości koziego bobka. Porażka piękna jak rocznice smoleńskie.

Parapet uwalany w szarej masie, moje rękawiczki (doceńcie jaka jestem przezorna) przyklejone do szpachli. Ta ostatnia też jakby żyła swoim życiem bo nijak nie umiem wyrównać tego, co mi się cudem udało wcisnąć.

Ziąb na dworze, grupa kibiców na ulicy i ja miotająca zniewagi pod adresem okienników, znanego wszem i wobec "inżyniera" i MMŻ.

Co robię nie tak? Przecież teorię znam. To nie jest test na inteligencję? Choć czy ja wiem?

A muszę powiedzieć, że to moja druga próba. Obie niestety trudno zaliczyć do udanych.

Za pierwszym razem miałam tubkę kleju. Fachowiec sklepowy powiedział, że jest genialny (klej nie fachowiec). Mam jednak podejrzenia, że od razu się zorientował z kim ma do czynienia i wcisnął mi, nomen omen, kit.

Klej, jak łatwo się domyślić, skleił mnie z framugą, nożyk z gazetą, a szpachlę z tubką. Był wszędzie, tylko nie w dziurze.

Wtedy po raz pierwszy poważnie przeklęłam moich „fachowców” i jego kompanów.

Całe szczęście, że nie muszę okien oglądać od zewnątrz. Żenada.

Podsumowując: przetestowałam klej. Okazał się do kitu a na dodatek tubka starczyła tylko na połowę dolnej framugi.

Zaliczyłam próbę z Profesjonalnym Wypełniaczem Szczelin i tu ja dałam plamę na całej linii.

Choć może powinnam przeczytać instrukcję obsługi? Może w niej jest malutkim druczkiem napisane, że do tuby w komplecie dodają naoliwionego osiłka, który bicepsem swym trójgłowym i "palcoma" zręcznymi, w rytmie disco polo zapełni moje szczeliny (wciąż mówimy o oknach).

Porażka. Albo ja taka niemota, albo sprzęt do bani.

I tu następuje moment, kiedy w tle zaczyna rozbrzmiewać optymistyczna muzyka a kolory zdecydowanie się ożywiają. Pojawia się nadzieja.

Mam jeszcze chamską i prymitywną Zaprawę Murarsko Tynkarską. Ha, taka jestem przewidująca.

Chciałam być nowoczesna? Nie wyszło?

Trudno. Trzeba wrócić do wieków średnich i zamieszać beton z wodą. Jaja i krowią krew sobie daruję.

Obawiam się jedynie, że straty, które spowoduję przy tej, jakby nie było, brudnej robocie przewyższą wartość okien.

No cóż, zawsze będę mogła je wymienić.

Od tej wesołej (nie dla moich okien) historyjki mogę lekko i krotochwilnie przemknąć do przepisu na ciasto. Proszę bardzo. Nazwa nawet się dobrze wpasowała.

banana monkey bread

20 g niesolonego masła

112 ml letniego mleka

25 ml letniej wody

17 g drobnego cukru

10 g brązowego cukru

4 g drożdży

275 g mąki

sól

1 duży banan

syrop:

100 g masła

100 g brązowego cukru

1 łyżeczka cynamonu

forma okrągła o przekątnej 23 cm

Topimy 20 g masła i studzimy. Mieszamy z mlekiem, wodą, cukrami i drożdżami.

Mąkę przesiewamy i posypujemy solą. W środku robimy dołek i wlewamy mleko z dodatkami.

Mieszamy np widelcem by lekko połączyć składniki. Uruchamiamy mikser i nich on za nas zrobi brudną robotę. Niech zamiesza ciasto. Po około 10 minutach powinniśmy otrzymać piękną, lśniącą kulę ciasta.

Przykrywamy miskę i zostawiamy na godzinę by ciasto urosło.

Kiedy ciasto urośnie, odrywamy kawałki wielkości piłek golfowych i układamy w formie wyłożonej papierem do pieczenia. Układamy jedną warstwę (niezbyt ciasno, bo ciasto urośnie), polewamy syropem a na wierzch układamy plastry banana. Kładziemy następną warstwę ciasto, polewamy syropem i kładziemy banany.

Wypełnioną formę przykrywamy i odstawiamy na około 45 minut w ciepłe miejsce by ciasto jeszcze urosło.

Rozgrzewamy piekarnik do 200 stopni.

Pieczemy ciasto przykryte folią 35 minut. Powinno jeszcze urosnąć i nabrać złotego koloru. Jeśli brakuje mu koloru, zdejmujemy folię i pieczemy jeszcze 5 minut.

Upieczone i jeszcze ciepłe polewamy resztą syropu.

Nie mówcie mi, że w taki dzień jak dzisiaj, kiedy panuje niepodzielnie szarość, kawałek lepkiego bananowego ciasta nie poprawi nastroju. 

Smacznego