Kluczowa rola światła i znów Wielkanoc

I jak co roku w końcu nabrała kształtów. Zamienia powoli chłodną baldość w delikatny róż i nieśmiałą zieleń. Ile ja się już narzekań w ostatnich dniach nasłuchałam. Że co tak długo? że czemu wciąż nic? Że jeszcze trochę a stracimy cierpliwość. Że nigdy dotąd nie trwało to tak długo.

Pełnoprawnie panuje od kilkunastu dni i już teraz trudno ją przeoczyć. Wiosna. 

Wiem, że poranek, kiedy temperatura pada na ryjek i ledwo doczołguje się do plus jednego może odebrać chęć wystawienia nosa z pod kołdry. Ale mam na to radę:

Powiedzcie głośno "wiosna". Dużymi literami: "WIOSNA". Poobracajcie na języku to słowo jak ulubioną czekoladkę. I zamknijcie na moment oczy. Wyobraźcie sobie ten moment, który lubicie wiosną najbardziej. On już nadchodzi. Nie trzeba do niego brąć przez zaspy i śniegowe zawieje. Nie prowadzą do niego nartostrady i gołoledzie. Czerwone złote wstążki i białe brody są już daleką przeszłością. Liczy się tylko róż i seledyn. Szmaragd i żółć. I światło, dużo światła. 

A propos światła. Koty moje puchate są jak kury w kurniku. Z każdym tygodniem ich poranna wizyta w sypialni przesuwa się wraz ze słońcem. Nietrudno się domyślić, że za kilka tygodni zacznę wstawać w okolicach czwartej. Ale wiosną jestem w przyjaźni ze światem. Z wczesnym wstawaniem również. 

Zapewne mazurek i sernik stoją dumnie gotowe by powalić świat na kolana. Jajka olśniewają swoimi kolorami i mozolnie namalowaną stokrotką  a szynka świeżo sparzona pachnie tak, że już nie możecie się doczekać wieklanocnego śniadania. A jutro rano? 

Może znów spadnie śnieg, może ulepimy wielkanocnego zajączka, pomarudzimy na zimę w kwietniu. A potem zrobi się cieplej, zieleniej, słoneczniej i zapomnimy o rozczarowującej pogodzie w Wielkanoc. Będzie się liczyło tylko to, że kwitną drzewa a ptaki szaleją z miłości. To już niedługo. Już, już.

Jeszcze tylko Wielkanoc i wszystko pójdzie ku lepszemu.

Bądźcie szczęśliwi i zdrowi, nie tylko z okazji Wielkanocy